IBPBI/1/415-938/09/AB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 9 listopada 2009 r.), uzupełnionym w dniu 19 stycznia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wierzytelności nieściągalnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 listopada 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego, od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wierzytelności nieściągalnych.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 5 stycznia 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-938/09/AB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 19 stycznia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W latach 2003 i 2004 Spółka wystawiła faktury VAT dokumentujące sprzedaż. Nastąpiło opodatkowanie przychodu z tego tytułu podatkiem dochodowym i VAT. Dłużnik uiścił należności, jednakże w niepełnej kwocie. Pozostała cześć wynikająca z faktur nie została uregulowana. W dniu 25 czerwca 2004 r. ogłoszono upadłość dłużnika obejmującą likwidację majątku.

W dniu 16 stycznia 2007 r. wydano decyzję, o uznaniu wierzytelności Spółki w kwocie 36.099,51 zł z informacją, że należy ona do III kategorii, a przewiduje się podział funduszy masy upadłościowej w kat. I. W listopadzie 2009 r. Spółka otrzymała odpis postanowienia Sadu Rejonowego o wykreśleniu dłużnika z Krajowego Rejestru Sadowego i o ukończeniu postępowania upadłościowego, wystawionego dnia 27 czerwca 2008 r.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że ukończenie postępowania upadłościowego w Sądzie Rejonowym nastąpiło dnia 11 kwietnia 2008 r., jego uprawomocnienie datowane jest na 6 maja 2008 r. natomiast pisemne postanowienie wystawiono w dniu 27 czerwca 2008 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można zaliczyć wierzytelność (w kwocie przyjętej przez Syndyka) do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu otrzymania przez Spółkę odpisu z Sądu, czy należy koszt ten potrącić w dacie wydania decyzji Sądu (czyli w czerwcu 2008 r., a co za tym idzie dokonać korekty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych).

Zdaniem Wnioskodawcy, można zaliczyć wierzytelność do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu, w którym otrzymano odpis postanowienia Sadu Rejonowego, tzn. w listopadzie 2009 r., pomimo jego wydania już w czerwcu ubiegłego roku.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Zauważyć przy tym należy, iż kwestie związane z przedawnieniem roszczeń, w tym związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), których wykładnia nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej, bowiem przepisy tej ustawy nie są przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 w związku z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

Artykuł 23 ust. 2 ww. ustawy, zawiera zamknięty katalog orzeczeń, których wydanie przez właściwy organ pozwala uznać nieściągalność danej wierzytelności za uprawdopodobnioną. Wśród nich znajduje się także postanowienie sądu o ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku.

W świetle powyższych przepisów zaliczenie nieściągalnej wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów możliwe jest tylko wtedy, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

Zauważyć jednocześnie należy, iż w myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujący sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W świetle ww. przepisów, jeżeli w kwocie nieściągalnej wierzytelności zawarty jest podatek od towarów i usług, to do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wyłącznie wierzytelność w kwocie netto (tekst jedn.: kwocie pomniejszonej o ten podatek). Należny podatek od towarów i usług, zawarty w kwocie wierzytelności nie podlegał bowiem zaliczeniu do przychodów należnych, dlatego też nie może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, mając na uwadze obowiązujący stan prawny, stwierdzić należy, iż w przypadku gdy wierzytelność została wcześniej zaliczona do przychodów należnych na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przedawniona w świetle przepisów kodeksu cywilnego, a jej nieściągalność została udokumentowana postanowieniem Sądu o ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, z którego jasno wynika, że majątek dłużnika został zlikwidowany, to wierzytelność ta może stanowić koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Jeżeli zatem wierzytelności, o których mowa we wniosku, spełniają ww. warunki, mogą zostać zaliczone (w kwocie netto) do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, nie wcześniej jednak, niż zostanie spełniony ostatni z warunków.

W sytuacji zatem, gdy nieściągalność wierzytelności została potwierdzona postanowieniem sądu o ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 2 lit. c ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to wierzytelność ta może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów najwcześniej w dacie uprawomocnienia się tego postanowienia.

Jak wynika z wniosku i jego uzupełnienia, w listopadzie 2009 r. Spółka otrzymała odpis postanowienia Sądu Rejonowego o wykreśleniu dłużnika z Krajowego Rejestru Sadowego i o ukończeniu postępowania upadłościowego.

Przedmiotowe postanowienie Sądu uprawomocniło się jednakże już w 2008 r.

Stwierdzić zatem należy, iż jeżeli w istocie wierzytelności, o których mowa we wniosku spełniają przedstawione wyżej warunki, to mogą zostać zaliczone (w kwocie netto, a nie w kwocie przyjętej przez Syndyka, jak wskazał w zadanym pytaniu Wnioskodawca.) do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie Spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej, w dacie uprawomocnienia się ww. postanowienia Sądu o ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, potwierdzającego nieściągalność przedmiotowych wierzytelności.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż co prawda dopiero w roku 2009 Spółka cywilna otrzymała odpis postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego wobec dłużnika, jednakże to w roku 2008 ukończono postępowanie upadłościowe, obejmujące likwidację majątku dłużnika i uprawomocniło się postanowienie Sądu o ukończeniu postępowania upadłościowego, a zatem już w roku 2008 spełnione zostały wszystkie przesłanki umożliwiające zaliczenie wierzytelności nieściągalnych, o których mowa we wniosku, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie Spółki cywilnej działalności gospodarczej. Otrzymane przez Spółkę w roku 2009 ww. postanowienie, jedynie potwierdza fakt, nabycia tego prawa w terminie wcześniejszym.

W konsekwencji, zaliczenie wskazanych we wniosku wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, może nastąpić wyłącznie poprzez złożenie stosownej korekty zeznania podatkowego złożonego za 2008 r.

Wobec powyższego, przedstawione we wniosku stanowisko jest nieprawidłowe.

Jednocześnie nadmienić należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji nie była ocena, czy wierzytelności, o których mowa we wniosku nie uległy przedawnieniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zważywszy na fakt, iż jak wynika z wniosku Wnioskodawcą jest Spółka cywilna, niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m.in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla tego podmiotu co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla wspólników tej Spółki.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.