IBPBI/1/415-921/08/AB - Możliwość zakwalifikowania zawartej umowy najmu do umów, o których mowa w art. 23a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani S. przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 20 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości zakwalifikowania zawartych umów najmu samochodów osobowych, jako inne umowy o których mowa w art. 23a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 listopada 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości zakwalifikowania zawartych umów najmu samochodów osobowych, jako inne umowy o których mowa w art. 23a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podpisała umowy najmu 4 samochodów osobowych, które wykorzystuje do prowadzenia działalności polegającej na wypożyczaniu samochodów. Osoba wynajmująca wnioskodawczyni samochody jest ich leasingobiorcą i posiada zgodę na ich dalszy najem. Przedmiotowe umowy zostały zawarte na czas oznaczony stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, czyli dla samochodów osobowych 2 lata. Ponadto suma ustalonych w umowie opłat netto (czynszu) odpowiada co najmniej wartości początkowej tych samochodów.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy przedmiotowe umowy choć nazwane umowami najmu można zakwalifikować, jako inne umowy o których mowa w art. 23a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na mocy których jedna ze stron oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, podlegające amortyzacji środki trwałe... (we wniosku pytanie to oznaczono Nr 1)

Zdaniem wnioskodawczyni zawarte umowy należy zakwalifikować, jako inne umowy, o których mowa w art. 23a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na mocy których jedna ze stron oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, podlegające amortyzacji środki trwałe. Nieważne bowiem jest to, jak one zostały nazwane, lecz fakt, że spełniają one warunki, o których mowa w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli zostały zawarte na czas oznaczony stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, czyli dla samochodów osobowych 2 lata, a ponadto suma ustalonych w umowie opłat netto (czynszu) odpowiada co najmniej wartości początkowej tych samochodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) ilekroć w rozdziale (4a - Opodatkowanie stron umowy leasingu) jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej "korzystającym" podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Z kolei zgodnie z art. 7091 ww. Kodeksu Cywilnego przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Z kolei art. 70918 ww. Kodeksu zawiera regulację zgodnie z którą do umowy, przez którą jedna strona zobowiązuje się oddać rzecz stanowiącą jej własność do używania albo do używania i pobierania pożytków drugiej stronie, a druga strona zobowiązuje się zapłacić właścicielowi rzeczy w umówionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej wartości rzeczy w chwili zawarcia tej umowy, stosuje się odpowiednio przepisy niniejszego tytułu.

Jak wynika z treści cyt. powyżej art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stronami umowy leasingu są "finansujący" i "korzystający" potocznie zwani "leasingodawcą" i "leasingobiorcą".

Finansujący jest to strona umowy, która oddaje rzecz do odpłatnego używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponieważ przedmiotem podatkowej umowy leasingu mogą być tylko środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne lub grunty finansującym może być tylko i wyłącznie ich właściciel lub współwłaściciel. Z kolei korzystający to strona umowy, która przyjmuje od finansującego przedmiot umowy leasingu do odpłatnego używania i pobierania pożytków, na warunkach określonych w tej umowie.

Jak wynika z powyższego zarówno w przypadku zawieranej umowy leasingu o której mowa w ww. Kodeksie cywilnym, jak również innej umowy o której mowa w cyt. powyżej art. 23a pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych "finansującym" (leasingodawcą) może być właściciel lub współwłaściciel przedmiotu leasingu.

Jak wynika z wniosku, osoba wynajmująca wnioskodawczyni samochody osobowe jest ich leasingobiorcą i posiada zgodę na ich dalszy najem.

Zatem zawarte przez wnioskodawczynię umowy najmu samochodów nie spełniają warunku określonego w przepisie art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; osobą od której wynajmuje przedmiotowe samochody nie jest "finansujący". Zatem przedmiotowych umów najmu nie można zakwalifikować, jako inne umowy o których mowa w art. 23a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wywołujące skutki podatkowe tożsame, jak przy zawieranych umowach leasingu.

W świetle powołanych przepisów przedstawione we wniosku stanowisko wnioskodawczyni w powyższym zakresie - jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.