IBPBI/1/415-905/14/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 1 sierpnia 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 7 sierpnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu czynszu najmu oraz związanych z eksploatacją pomieszczeń, w których zaprzestano prowadzenia działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 7 sierpnia 2014 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej z tytułu czynszu najmu oraz wydatków związanych z eksploatacją pomieszczeń, w których zaprzestano prowadzenia działalności gospodarczej.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, której przedmiotem jest m.in. sprzedaż detaliczna odzieży, prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach. W dniu 5 lutego 2004 r. Wnioskodawca zawarł umowę najmu pomieszczeń (dalej określanych łącznie jako: "Lokal"). Umowa najmu została zawarta na czas określony do 31 sierpnia 2014 r., a jej postanowienia nie przewidywały możliwości wcześniejszego wypowiedzenia umowy. W najmowanym Lokalu Wnioskodawca prowadził sprzedaż odzieży pewnej marki na podstawie umowy franczyzy zawartej 19 kwietnia 2004 r. z właścicielem marki (dalej jako: "Franczyzodawca"). Następnie umowa franczyzy została wypowiedziana przez Franczyzodawcę, wskutek czego została rozwiązana z dniem 16 kwietnia 2014 r. Z tym dniem Wnioskodawca zaprzestał prowadzenia działalności handlowej w Lokalu, który jednak w dalszym ciągu był przedmiotem umowy najmu, zawartej na czas określony, bez możliwości jej wcześniejszego wypowiedzenia przez Wnioskodawcę. Po rozwiązaniu umowy franczyzy i zakończeniu działalności sprzedażowej w Lokalu, Wnioskodawca w dalszym ciągu ponosił i ponosi koszty najmu lokalu, tj. miesięczny czynsz najmu oraz koszty bieżącej eksploatacji Lokalu, w skład których wchodzą koszty zużycia gazu, energii elektrycznej, wody, sprzątania wokół Lokalu, podatku od nieruchomości, zarządu itp. w części przypadającej na Lokal (dalej jako: "koszty bieżącej eksploatacji"). Wnioskodawca prowadzi w dalszym ciągu sprzedaż odzieży w innych salonach handlowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki z tytułu kosztów czynszu najmu Lokalu oraz koszty bieżącej eksploatacji Lokalu, które Wnioskodawca był i jest zobowiązany ponieść (ponosić) w okresie po rozwiązaniu umowy franczyzy, a przed zakończeniem obowiązywania umowy najmu Lokalu, stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm., dalej: "ustawa o p.d.o.f.") stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o p.d.o.f. Z powyższego przepisu wynika, że wszelkie wydatki, które nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o p.d.o.f., stanowią koszty uzyskania przychodów, jeżeli wykazują związek z przychodem w tym sensie, że są poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania, czy zabezpieczenia ich źródeł. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki z tytułu kosztów najmu Lokalu oraz kosztów bieżącej eksploatacji Lokalu stanowią dla niego koszty uzyskania przychodów. Wydatki takie nie zostały wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów z art. 23 ustawy o p.d.o.f., a równocześnie nie ulega wątpliwości, że wykazują one związek z przychodem Wnioskodawcy w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., jako tzw. pośrednie koszty uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesienie analizowanych wydatków służyło również zachowaniu, jak i zabezpieczeniu źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Wydatki te były bowiem i są ponoszone na podstawie obowiązującej umowy najmu, której zawarcie wiązało się z osiąganiem przez Wnioskodawcę przychodów z tytułu prowadzonej działalności handlowej. Wnioskodawca chcąc prowadzić sprzedaż produktów odzieżowych, musiał dysponować Lokalem, w związku z czym zawarł umowę jego najmu, która nie przewidywała zgodnie z wolą stron możliwości jej wcześniejszego wypowiedzenia przez Wnioskodawcę.

Wskutek braku możliwości wypowiedzenia umowy najmu przed okresem, na jaki została ona zawarta, Wnioskodawca był i jest zobowiązany ponosić koszty czynszu najmu i koszty bieżącej eksploatacji Lokalu mimo, że faktycznie nie prowadzi już w tym Lokalu działalności handlowej.

Należy dodać, że wypowiedzenie umowy najmu przez Wnioskodawcę z uwagi na fakt rozwiązania umowy franczyzy mogłoby się okazać prawnie nieskuteczne, a co więcej narażałoby Wnioskodawcę na odpowiedzialność cywilnoprawną związaną z niewykonywaniem umowy, w tym na nałożenie na niego obowiązku naprawienia szkody Wynajmującemu, jak i pociągnęłoby za sobą koszty ewentualnego sporu sądowego z Wynajmującym. Zgodnie bowiem z art. 673 § 3 Kodeksu cywilnego, jeżeli czas trwania umowy najmu jest oznaczony, zarówno wynajmujący, jak i najemca mogą wypowiedzieć najem, w wypadkach określonych w umowie. Jeżeli zatem przyczyny wypowiedzenia przez najemcę umowy najmu zawartej na czas określony nie zostaną w tej umowie określone, umowa najmu nie może być wypowiedziana i obowiązuje przez czas, na jaki została zawarta. Tym samym z gospodarczego punktu widzenia racjonalnym zachowaniem jest kontynuowanie przez Wnioskodawcę stosunku najmu do czasu jego zakończenia zgodnie z umową oraz ponoszenie kosztów, do których jest on zobowiązany. Działanie takie prowadzi zatem do minimalizacji strat z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. W konsekwencji ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki wykazują związek z przychodem w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. jako wydatki na zabezpieczenie źródła przychodów. Jak wskazuje Wnioskodawca, wniosek taki znajduje potwierdzenie także w tezach prezentowanych w orzecznictwie sądów administracyjnych, np. uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 czerwca 2012 r. sygn. akt II FPS 2/1. Przy czym, chociaż wyrok powyższy został wydany na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwagi na zbieżność regulacji, zachowuje swoją aktualność także w odniesieniu do wykładni art. 22 ust. 1 ustawy o p.d.o.f.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.