IBPBI/1/415-86/14/AB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z 21 stycznia 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 24 stycznia 2014 r.), uzupełnionym 3 kwietnia 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia w 2013 r. do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki jawnej pozarolniczej działalności gospodarczej utworzonego odpisu aktualizującego wartość należności - jest prawidłowe.

W dniu 24 stycznia 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia w 2013 r. do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki jawnej pozarolniczej działalności gospodarczej utworzonego odpisu aktualizującego wartość należności. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 21 marca 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-86/14/AB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 3 kwietnia 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jawna (dalej: "Spółka"), której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem, na początku 2013 r. sprzedała produkty (mięso) kontrahentowi prowadzącemu działalność na terenie Włoch. Terminy płatności za faktury dokumentujące ww. sprzedaż zostały ustalone na luty 2013 r. Do końca 2013 r. ww. kwoty nie zostały uregulowane. W maju 2013 r. uzyskano informację, że 12 marca 2013 r. włoski kontrahent - na mocy art. 161 ust. 6 włoskiego prawa upadłościowego - złożył wniosek o dopuszczenie go do postępowania układowego. Dnia 31 maja 2013 r. - zgodnie z art. 35b ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330) - Spółka dokonała odpisu aktualizującego wartość należności z tytułu ww. sprzedaży.

Wierzytelności objęte odpisami były wcześniej zarachowane jako przychody należne w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie uległy przedawnieniu. Ponadto w grudniu 2013 r. Spółka otrzymała zawiadomienie, że na podstawie orzeczenia z 30 października 2013 r., dnia 4 listopada 2013 r. Sąd we Włoszech dopuścił jej dłużnika (kontrahenta z Włoch) do postępowania o charakterze układowym (zgodnie z art. 160 prawa upadłościowego) oraz otrzymała propozycję układową. Na podstawie zaproponowanego układu wierzytelności Spółki będą zaspokajane w ostatniej kolejności, w zakładanym wymiarze około 14%, który nie jest wiążący dla dłużnika, w orientacyjnym terminie do grudnia 2014 r.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 28 marca 2014 r., Wnioskodawczyni dodatkowo wyjaśniła, że otrzymała - przesłane listem poleconym przez nadzorcę sądowego - zawiadomienie na mocy art. 171 włoskiego prawa upadłościowego, dotyczące układu zaproponowanego przez włoskiego kontrahenta (spółkę akcyjną w likwidacji). W ww. zawiadomieniu, którym fizycznie dysponuje Wnioskodawczyni, stwierdzono, że na podstawie orzeczenia z 30 października 2013 r. 4 listopada 2013 r. Sąd we Włoszech - Wydział Wyspecjalizowany w Zakresie Przedsiębiorstw - dopuścił spółkę B. w likwidacji (kontrahenta Wnioskodawczym) do postępowania o charakterze układowym, zgodnie z art. 160 prawa upadłościowego, ponieważ zostały spełnione przesłanki przewidziane w art. 160, ust. I i II oraz w art. 161 prawa upadłościowego oraz powołał sędziego komisarza oraz na nadzorcę sądowego.

Wskazała również, że powyższe zawiadomienie potwierdza, że zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy odpisy aktualizujące wartość należności od włoskiego kontrahenta utworzone przez spółkę w związku z prawdopodobieństwem ich nieściągalności, w sytuacji gdy nieściągalność ta została uprawdopodobniona na podstawie informacji, że włoski sąd na podstawie orzeczenia z 30 października 2013 r., dnia 4 listopada 2013 r. dopuścił włoskiego kontrahenta do postępowania o charakterze układowym można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeśli tak, to czy może zaliczyć dokonane odpisy aktualizujące wartość należności od włoskiego kontrahenta do kosztów podatkowych już w roku podatkowym 2013 r. czyli w tym, w którym spółka otrzymała informację o wszczęciu postępowania układowego.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 - dalej: "u.p.d.o.f."), nie uważa się za koszty uzyskania odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3. Zatem co do zasady, ustawodawca wyłącza odpisy aktualizujące z kategorii kosztów podatkowych.

Wyjątkiem są odpisy, spełniające łącznie następujące warunki:

Pierwszy warunek został spełniony 31 maja 2013 r., kiedy Spółka dokonała odpisu aktualizującego. Drugi również, ponieważ w myśl art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f, za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Artykuł 21 ust. 3 u.p.d.o.f stanowi, że nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

Wskazać należy, że na gruncie przepisów art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, postanowienie zagranicznego sądu o dopuszczeniu włoskiego kontrahenta do postępowania o charakterze układowym, bez wątpienia stanowi wystarczającą przesłankę do uznania nieściągalności tych wierzytelności za uprawdopodobnioną. Ww. przepis bowiem nie zawiera zastrzeżenia, że dotyczy tylko i wyłącznie dłużników, wobec których wszczęto postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w oparciu o polskie przepisy prawa upadłościowego i naprawczego. Zatem również wszczęcie postępowania o charakterze układowym na podstawie włoskiego prawa upadłościowego realizuje hipotezę normy zawartej w art. 23 ust. 1 pkt 21 w zw. z art. 23 ust. 3 pkt 2 u.p.d.o.f.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawczyni, w momencie otrzymania zawiadomienia sądowego o dopuszczeniu włoskiego kontrahenta do postępowania o charakterze układowym, tj. w grudniu 2013 r., może zaliczyć do kosztów podatkowych odpis aktualizujący niezapłacone należności, które uprzednio były zarachowane jako przychody należne.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 28 marca 2014 r., Wnioskodawczyni dodatkowo uzupełniła własne stanowisko w sprawie stwierdzając, że zawiadomienie przesłane przez nadzorcę sądowego potwierdza, że zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu, a tym samym uprawdopodobniono nieściągalność wierzytelności, zgodnie z art. 21 ust. 3 u.p.d.o.f.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Zauważyć przy tym należy, iż kwestie związane z przedawnieniem roszczeń, w tym związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121), których wykładnia nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej, bowiem przepisy tej ustawy nie są przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 w związku z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Ponadto, w myśl art. 23 ust. 1 pkt 21 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Stosownie natomiast do art. 23 ust. 3 ww. ustawy, nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

Przesłanki dokonania odpisu aktualizującego wartość należności zawarte zostały w art. 35b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330). Powyższe prowadzi do wniosku, że co do zasady odpisy aktualizujące, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, jednak w ściśle określonych sytuacjach mogą stanowić koszt podatkowy, o ile wierzytelności których dotyczą nie uległy przedawnieniu.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W sytuacji dokonania, zgodnie z ustawą o rachunkowości, odpisu aktualizującego wartość należności, zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów może podlegać "wierzytelność", która uprzednio zaliczona została do przychodów należnych i nie uległa jednocześnie przedawnieniu. Przy czym, zaliczenie to możliwe jest już w momencie ogłoszenia upadłości dłużnika, obejmującej likwidację jego majątku (por. ww. art. 23 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Reasumując stwierdzić należy, że jeżeli:

* podatnik dokonał odpisu aktualizującego wartość należności, zgodnie z zasadami określonymi w art. 35b ustawy o rachunkowości,

* należności te były uprzednio zaliczone do podatkowych przychodów należnych, o których mowa w art. 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* należności nie uległy przedawnieniu,

* nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona w sposób przewidziany w art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

to przedmiotowy odpis aktualizujący wartość należności może stanowić koszt uzyskania przychodów. Przy czym, odpisy aktualizujące mogą być zaliczane w koszty zarówno w przypadku prowadzenia ksiąg rachunkowych, jak i podatkowych ksiąg przychodów i rozchodów. Jednakże należy zauważyć, że cytowany powyżej przepis art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależnia możliwość zaliczenia odpisów aktualizujących do kosztów uzyskania przychodów od łącznego spełnienia wszystkich przesłanek podatkowych, o jakich mowa w cyt. przepisach, w tym w zakresie uprawdopodobnienia nieściągalności, jak i rachunkowych, tj. dokonania odpisu aktualizującego z zachowaniem warunków określonych ustawą o rachunkowości.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka jawna, której wspólnikiem jest Wnioskodawczym, na początku 2013 r. sprzedała sprzedał towar kontrahentowi zagranicznemu, który nie uregulował zobowiązań z tego tytułu. Dnia 31 maja 2013 r. Spółka dokonała odpisu aktualizującego wartość należności z tytułu ww. sprzedaży - zgodnie z art. 35b ust. 1 pkt 5 ustawy o rachunkowości. Wierzytelności objęte odpisami były wcześniej zarachowane jako przychody należne w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie uległy przedawnieniu. Zgodnie z postanowieniem z 30 października 2013 r., wydanym przez Sąd we Włoszech, wobec kontrahenta Wnioskodawczyni zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu.

Jak wynika z cyt. art. 21 ust. 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jedną z form uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności, dla celów możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodu odpisu aktualizującego wartość tej należności, jest wszczęcie postępowania upadłościowego z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego. Przy czym, przepis ten nie wskazuje, że wszczęcie tego postępowania musi być ogłoszone przez upoważniony polski organ i na podstawie polskich przepisów. W przypadku zatem, gdy dłużnik jest podmiotem zagranicznym, za uprawdopodobnioną w stopniu umożliwiającym zaliczenie odpisu aktualizującego do kosztów uzyskania przychodu należy uznać należność od takiego dłużnika, także w przypadku, gdy zostało wszczęte postępowanie upadłościowe na podstawie przepisów państwa, którego ustawodawstwu dłużnik ten podlega, przez organ upoważniony na podstawie przepisów tego państwa do wszczęcia tego postępowania. W konsekwencji, w przypadku wszczęcia postępowania upadłościowego wobec kontrahenta zagranicznego z możliwością zawarcia układu, przez upoważniony zagraniczny organ, nieściągalność wierzytelności od takiego kontrahenta należy uznać za uprawdopodobnioną. Przepis nie zawiera również określenia jakimi dokumentami należy uprawdopodobnić nieściągalność wierzytelności, zatem dopuszczalnym jest dokumentowanie uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności również dokumentami innych niż polskie organów, pod warunkiem, że wywołują one takie skutki prawne, jakie rodzą na gruncie prawa polskiego. Przy czym, w rozstrzygnięciu sprawy istotna jest ocena skutków prawnych danej czynności sądowej (danego orzeczenia), nie zaś wyłącznie jego przypisana w ustawie forma. W sytuacji gdy wydawane jest orzeczenie sądu innego państwa, należy oceniać jego skutki prawne, a nie ograniczać się wyłącznie do formy i nazwy wydanego postanowienia, wyroku itp. Jeżeli zatem skutki prawne wydanego przez sąd włoski postanowienia są dla wierzyciela identyczne, jak skutki postanowienia wydawanego na gruncie polskiego prawa, przez sąd polski, to należy uznać, że takie postanowienie sądu włoskiego (mając na względzie jego cel i wywoływane skutki prawne) stanowi podstawę do uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności. Zatem, nie ulega wątpliwości, że postanowienie sądu włoskiego będące odpowiednikiem polskiego postanowienia o wszczęciu postępowania upadłościowego stanowi odpowiednią przesłankę udokumentowania uprawdopodobnia nieściągalności wierzytelności, stosownie do treści art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile postanowienie to rodzi identyczne skutki prawne jak postanowienie wydawane na gruncie polskiego prawa, przez sąd polski.

Jednocześnie należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 27 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) oraz art. 4 pkt 1 i 5 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 43, poz. 241 z późn. zm.), językiem urzędowym konstytucyjnych organów państwa, a także organów, instytucji i urzędów podległych ww. organom, powołanych w celu realizacji zadań tych organów jest język polski. Zatem dla celów dowodowych podatnik dysponując dokumentem obcojęzycznym powinien posiadać jego tłumaczenie na język polski.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że nieściągalność wskazanej we wniosku wierzytelność należy uznać za uprawdopodobnioną w rozumieniu art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jak wskazała Wnioskodawczyni wobec kontrahenta z Włoch zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu.

Wobec powyższego, jeżeli:

* wierzytelność, o której mowa we wniosku spełnia przedstawione wyżej warunki,

* skutki prawne postanowienia sądu włoskiego o wszczęciu postępowania upadłościowego są identyczne, jak skutki prawne, jakie na gruncie prawa polskiego rodzi takie postanowienie,

* odpis aktualizujący wartość wskazanej we wniosku należności został prawidłowo utworzony w świetle przepisów ustawy o rachunkowości, niebedących przepisami prawa podatkowego i niemogących być przedmiotem niniejszej interpretacji,

* Wnioskodawczyni jest w posiadaniu dokumentu poświadczającego wszczęcie postępowania upadłościowego wobec dłużnika z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego, bądź jego odpisu

to może zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodu wartość tego odpisu, do wysokości wykazanego wcześniej przychodu należnego z tytułu sprzedaży towaru.

Koszt podatkowy z ww. tytułu należało rozpoznać w momencie spełnienia ostatniego z ww. warunków, tj. w przedstawionym stanie faktycznym w grudniu 2013 r.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

W konsekwencji dla Wnioskodawczyni, jako wspólnika spółki jawnej, odpis aktualizujący wartość wskazanej we wniosku należności będzie stanowił koszt podatkowy w wysokości ustalonej stosownie do jej udziału w spółce i w takim zakresie w jakim, jako wspólnik tej spółki jest ona upoważniona i obowiązana do rozliczania przychodów i kosztów uzyskania przychodów tej spółki. Wskazać przy tym należy, że zaliczenie odpisu aktualizującego wartość należności w koszty uzyskania przychodów może skutkować w przyszłości zwiększeniem przychodu do opodatkowania o kwotę tegoż odpisu w sytuacji, gdy ustaną przyczyny, dla których utworzono ten odpis, stosownie do postanowień art. 14 ust. 2 pkt 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lub w sytuacji, gdy wierzytelności zostaną umorzone, przedawnione, lub odpisane jako nieściągalne - stosownie do postanowień art. 14 ust. 2 pkt 7b ww. ustawy.

Zgodnie bowiem z treścią tych przepisów przychodem z działalności gospodarczej jest również:

* wartość należności umorzonych, przedawnionych lub odpisanych, jako nieściągalne w tej części, od której dokonane odpisy aktualizujące zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,

* równowartość odpisów aktualizujących wartość należności, uprzednio zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, w przypadku ustania przyczyn, dla których dokonano tych odpisów.

Nadmienić należy, że spełnienie przesłanek utworzenia i zaliczenia do kosztów podatkowych odpisu aktualizującego wartość należności, może zostać zweryfikowane przez upoważniony organ podatkowy w toku ewentualnego postępowania podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono dokument źródłowy. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.