IBPBI/1/415-810/12/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 5 lipca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie konieczności uznania gruntu, na którym rozpoczęto budowę budynku przeznaczonego na cele prowadzonej działalności gospodarczej za składnik majątku przedsiębiorstwa Wnioskodawcy - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 lipca 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie konieczności uznania gruntu, na którym rozpoczęto budowę budynku przeznaczonego na cele prowadzonej działalności gospodarczej za składnik majątku przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą (zakład meblowy), opodatkowaną na tzw. zasadach ogólnych. Jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Jego małżonka zamierza prowadzić działalność o tym samym profilu i również będzie podatnikiem podatku od towarów i usług. Po rozpoczęciu działalności przez małżonkę Wnioskodawca zamierza przekazać Jej w drodze darowizny zorganizowane przedsiębiorstwo (w rozumieniu art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny). Małżonków łączy wspólność majątkowa małżeńska. Umowa darowizny zostanie zawarta w formie aktu notarialnego, zaś likwidacja działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę nastąpi z dniem podpisania umowy darowizny.

W skład przedsiębiorstwa mającego być przedmiotem darowizny wchodzą:

Wartość poszczególnych składników majątku zostanie ustalona przez rzeczoznawcę, wg cen rynkowych, zaś suma poszczególnych składników majątku będzie stanowić wartość przedmiotu darowizny.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy grunt nabyty w trakcie trwania małżeństwa przez oboje małżonków, który został przeznaczony na wybudowanie budynku pod działalność gospodarczą, nie stanowi majątku zorganizowanego przedsiębiorstwa prowadzonego przez Wnioskodawcę, jeśli nie został wpisany do ewidencji środków trwałych, a małżonka wyraziła jedynie zgodę na inwestycję, która jest nadal prowadzona.

(pytania oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, grunt na którym jest prowadzona inwestycja nie stanowi majątku przedsiębiorstwa, a jedynie znajduje się na nim budynek stanowiący własność przedsiębiorstwa. Istnieje tutaj ograniczone prawo rzeczowe używania gruntu.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 15 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Listę przedmiotów majątkowych stanowiących odrębny majątek każdego z małżonków zawiera art. 33 ww. kodeksu.

Zatem, składniki majątku nabyte w czasie trwania wspólności ustawowej małżeńskiej nie stanowią odrębnego majątku danego małżonka, lecz dorobek małżonków bez względu na to, czy zostały zakupione na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez jednego z małżonków, czy też dla celów prywatnych. Pamiętać przy tym należy, iż zgodnie z art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie wspólności majątkowej mają równe prawo do korzystania z rzeczy wspólnej oraz dbania o nią.

Ponadto w myśl art. 36 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku (art. 36 § 2 ww. Kodeksu). Jednakże, stosownie do treści art. 36 § 3 Kodeksu, przedmiotami majątkowymi służącymi małżonkowi do wykonywania zawodu lub prowadzenia działalności zarobkowej małżonek ten zarządza samodzielnie. W razie przemijającej przeszkody drugi małżonek może dokonywać niezbędnych bieżących czynności.

Oznacza to, iż używanie nieruchomości, w tym również nieruchomości gruntowej w celach zarobkowych przez jednego z małżonków, stanowiącej składnik majątku wspólnego, wymaga zawsze zgody drugiego małżonka. Natomiast przedmioty służące do wykonywania zawodu, a wchodzące w skład majątku wspólnego, podlegają zawsze samodzielnemu zarządowi tylko tego z małżonków, który indywidualnie prowadzi przy ich pomocy działalność zarobkową.

W konsekwencji, w świetle powyższego, przeznaczenie nieruchomości gruntowej stanowiącej współwłasność małżonków, na cele prowadzonej przez jednego z nich działalności gospodarczej, skutkuje koniecznością zaliczenia jej do składników majątku tej działalności. Co więcej grunt ten, jako składnik majątku wykorzystywany na cele prowadzonej działalności gospodarczej (na gruncie tym budowany jest budynek produkcyjny zakładu meblowego, a więc budynek który będzie wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej), w świetle przepisów prawa podatkowego będzie w istocie odrębnym środkiem trwałym. Fakt ten wynika z samej definicji środka trwałego. Zgodnie bowiem z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), środkami trwałymi są budowle i budynki oraz lokale będące odrębną własnością, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. W myśl natomiast art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi. Treść art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie pozostawia wątpliwości, że Wnioskodawca ma obowiązek wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych składników majątku stanowiących środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne (na obowiązek ten zwraca się również uwagę w piśmiennictwie: por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki: komentarz dp art. 22c u.p.d.o.f. Komentarz, Lex 2009, pkt 8 i 9). Trzeba bowiem pamiętać, że wprowadzeniu do ewidencji podlegają środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne zarówno podlegające amortyzacji, jak i te, których nie można amortyzować (a więc również grunty). Wyjątkowo tylko wprowadzeniu do ewidencji nie podlegają środki trwałe (wartości niematerialne i prawne), których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł.

Dla zakwalifikowania danego składnika majątku do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych niezbędne jest jedynie spełnienie przesłanek wskazanych w ww. przepisach. Zatem każdy składnik majątku, który spełnia określone w ww. przepisach przesłanki, stanowi środek trwały lub wartość niematerialną i prawną w rozumieniu przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i jako taki, winien zostać ujęty w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Wpisanie każdego składnika majątku, spełniającego wskazane w ustawie kryteria, do tej ewidencji jest bowiem obowiązkiem a nie uprawnieniem podatnika. Od jego woli zależy jedynie to, czy będzie On dokonywał odpisów amortyzacyjnych od ujętych w tej ewidencji środków trwałych (z wyłączeniem gruntów, które jak już wskazano nie podlegają amortyzacji).

Stanowisko takie potwierdził m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, w wyroku z dnia 2 marca 2009 r. sygn. akt I SA/Gl 959/08 (potwierdzonym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 stycznia 2011 r., II FSK 1617/09). Podobne stawisko zajął także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyrokach oraz z dnia 20 kwietnia 2009 r. sygn. akt I SA/Gl 1074/08, a także Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 17 września 2009 r. sygn. akt II FSK 545/08, z dnia 25 października 2011 r. sygn. akt II FSK 739/10 oraz z dnia 15 czerwca 2007 r. sygn. akt II FSK 827/06.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż grunt stanowiący współwłasność majątkową małżonków (wspólność ustawową), który jest wykorzystywany na cele prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej (bowiem na gruncie tym rozpoczęto budowę budynku produkcyjnego zakładu meblowego), pomimo iż nie został ujęty w ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, stanowi w istocie składnik majątku tej działalności, a więc składnik majątku przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w zakresie pytania oznaczonych we wniosku nr 1 oraz w zakresie określenia, jakie składniki majątku mogą (winny) być przedmiotem darowizny obejmującej przedsiębiorstwo Wnioskodawcy zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.