IBPBI/1/415-805/11/KB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 3 sierpnia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 5 sierpnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* możliwości uznania za środki trwałe wskazanych we wniosku składników majątku - jest prawidłowe,

* określenia stawki amortyzacyjnej właściwej do amortyzacji:

* centrum dystrybucji sygnału internetowego, stacji czołowej telewizji kablowej oraz sieci teletransmisyjnej, sklasyfikowanej pod symbolem KŚT 210 - jest prawidłowe,

* sieci teletransmisyjnej, sklasyfikowanej pod symbolem KŚT 211 - jest nieprawidłowe,

* możliwości podwyższenia stawki amortyzacyjnej stosowanej do amortyzacji stacji czołowej telewizji kablowej - jest prawidłowe,

* możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na podłączenie klienta do sieci - jest prawidłowe.

W dniu 5 sierpnia 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania za środki trwałe wskazanych we wniosku składników majątku, sposobu amortyzacji tych środków trwałych oraz możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na podłączenie klienta do sieci.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi firmę telekomunikacyjną. W ramach prowadzonej działalności dostarcza abonentom internet i telewizję kablową (działalność sklasyfikowana wg PKWiU pod symbolami 61.10.30.0, 61.10.43.0, 61.10.49.0, 61.10.51.0, 61.10.52.0). Dla świadczenia ww. usług powstaną środki trwałe. Będą to 3 kompletne instalacje. Pierwsza, to Centrum Dystrybucji Sygnału Internetowego (CDSI), zapewniające komunikację z publiczną siecią internetową. W jego skład wchodzić będą routery, switche, urządzenia podtrzymywania zasilania, agregaty prądotwórcze i inne urządzenia zapewniające nieprzerwaną pracę samego centrum, jak i urządzeń rozprowadzających sygnał. Urządzenia te są zbudowane na bazie mikroprocesorów. Druga instalacja, to Stacja Czołowa Telewizji Kablowej (SCTVK z ang. Headend), która będzie centralnym punktem dystrybucyjnym sygnału do sieci telewizji kablowej. Mieścić ona będzie odbiorniki satelitarne i naziemne, modulatory sygnałów, systemy warunkowego dostępu, sprzęt transmisji danych oraz inne urządzenia do rozprowadzania sygnału. Urządzenia te są budowane na bazie mikroprocesorów. Trzecia instalacja, to Sieć Teletransmisyjna (ST), będąca zbiorem kabli światłowodowych ułożonych bądź to we własnych rurach ze studzienkami, bądź w dzierżawionych i węzłów rozdzielczych, która służy do transmisji sygnałów telekomunikacyjnych pomiędzy punktami połączonymi tą siecią. W przypadku Wnioskodawcy, służyć będzie do transmisji sygnału internetowego i telewizyjnego między SCTVK i CDSI, a przynależnymi do sieci węzłami abonenckimi na klatkach budynków. Wnioskodawca zaznacza, że sygnał internetowy i telewizyjny przesyłać będzie zarówno własną ST, jak i sieciami dzierżawionymi. Tymi samymi kablami ST będzie przesyłany sygnał zarówno telewizyjny (analogowy i cyfrowy), jak i internetowy. Po podpisaniu umowy z konkretnym abonentem, instalowane będą natynkowo kable przyłącza doprowadzające sygnał telewizyjny i/lub internetowy do węzła abonenckiego na klatce do mieszkania lub biura. Koszt tych operacji będzie częścią usług końcowych (czyli dostarczania sygnału telewizyjnego, internetowego) dla konkretnego klienta, a zapłata jest wkalkulowana w abonament świadczonej usługi.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, każda z instalacji jest osobnym środkiem trwałym w rozumieniu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwanej dalej "Ustawą"). Centrum Dystrybucji Sygnału Internetowego (CDSI) umożliwia jako całość odbiór i wypracowanie gotowego sygnału internetowego, który może być odbierany na miejscu, przesyłany innemu operatorowi lub od razu abonentowi za pośrednictwem sieci Wnioskodawcy lub innego operatora. Zatem tworzy całość zdatną do użytku, a więc jest środkiem trwałym. O fakcie tym świadczy też istnienie firm, których główną działalnością jest wypracowywanie i odsprzedaż gotowego sygnału internetowego innym operatorom. CDSI operuje informacjami cyfrowymi w postaci sygnału internetowego, jest to więc zespół komputerowy opisany w rodzaju 491 KST (zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych) i powinien być amortyzowany zgodnie z pozycją 4 Załącznika Nr 1 do Ustawy stawką 30%.

Stacja Czołowa Telewizji Kablowej (SCTVK) umożliwia jako całość odbiór i wypracowanie gotowego sygnału telewizji kablowej, który może być odbierany na miejscu, przesyłany innemu operatorowi lub od razu abonentowi za pośrednictwem sieci Wnioskodawcy lub innego operatora. Zatem tworzy całość zdatną do użytku i jako taka jest środkiem trwałym. Fakt ten potwierdza, zdaniem Wnioskodawcy, istnienie firm, które zajmują się wypracowywaniem i sprzedażą sygnału telewizji kablowej (kontent-sygnał TVK). Zgodnie ww. rozporządzeniem powinna być zakwalifikowana do podgrupy 620 KŚT "Urządzenia nadawcze dla radiofonii i telewizji" i amortyzowana zgodnie z pozycją 6 Załącznika Nr 1 do Ustawy stawką 10%. Ponieważ urządzenia te starzeją się technologicznie niezwykle szybko (ze względu na występujące w tych urządzeniach mikroprocesory), co powoduje konieczność częstej wymiany urządzeń na nowsze, stawka amortyzacji powinna zostać podwyższona współczynnikiem 2 zgodnie z art. 22i ust. 2 pkt 3 Ustawy.

Sieć Teletransmisyjna (ST) jest samoistnym środkiem trwałym. Jest przygotowana do przesyłania sygnałów. Za jej odrębnością przemawia fakt, że przesyła zarówno sygnał internetowy, jak i telewizyjny. Trudno więc jest przyporządkować ją do którejkolwiek z wcześniej wymienionych instalacji. Istnienie firm, których główną działalnością gospodarczą jest układanie, a potem dzierżawienie sieci światłowodowych innym podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą lub osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej, świadczy o tym, że sieci te są samoistnym, kompletnym i zdatnym do użytku środkiem trwałym służącym do przekazywania sygnałów telekomunikacyjnych. Zgodnie z ww. rozporządzeniem Rady Ministrów należy je ująć w grupie 2 podgrupie 21 rodzaju 210 i 211 i amortyzować zgodnie z pozycją 2 Załącznika Nr 1 do Ustawy stawką 4,5% bez możliwości jej podwyższenia.

Wnioskodawca uważa również, że koszt materiałów oraz robocizny podłączenia konkretnego abonenta jest częścią usługi podłączenia tego konkretnego klienta, za którą płaci on sam. Nie ma przy tym znaczenia czy należność jest uiszczana natychmiast, czy poprzez uiszczanie abonamentu, w który są wkalkulowane koszty podłączenia. Zatem koszt podłączenia konkretnego klienta do sieci stanowi bezpośredni koszt uzyskania przychodu, który Wnioskodawca uzyskuje natychmiast, lub później i może on być na bieżąco ujmowany w kosztach uzyskania przychodów firmy.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Z powyższego przepisu wynika, iż aby dany składnik majątku mógł zostać uznany za środek trwały musi on spełniać łącznie następujące przesłanki:

* stanowić własność lub współwłasność podatnika,

* zostać przez niego nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* musi być kompletny i zdatny do użytku,

* musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej lub oddany w najem, dzierżawę lub leasing,

* przewidywany okres jego używalności w prowadzonej przez podatnika działalności musi być dłuższy niż rok.

Dopiero po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego. W związku z powyższym, w przypadku gdy maszyna, bądź urządzenie składa się z mniejszych urządzeń lub w sytuacji, gdy dla prawidłowego funkcjonowania dana maszyna, lub urządzenie wymaga zainstalowania dodatkowych urządzeń, co do zasady mamy do czynienia z jednym środkiem trwałym w rozumieniu cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej. Odrębnymi przepisami, które wpływają na sposób klasyfikacji danego składnika majątku do środków trwałych jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz. 439 z późn. zm.). Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik na podstawie ww. rozporządzenia. Rozporządzenie to określa także w szczegółowy sposób co mieści się w określonym grupowaniu KŚT oraz co należy uznać za części składowe poszczególnych środków trwałych. Zauważyć jednak należy, iż zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji. Wskazać jedynie należy, iż w przypadku wątpliwości w zakresie stosowania i ustalenia klasyfikacji KŚT zainteresowany podmiot może zwrócić się o wyjaśnienia bądź wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego do Urzędu Statystycznego w Łodzi.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w sektorze telekomunikacyjnym. W ramach tej działalności dostarcza abonentom internet oraz telewizję kablową.

Dla potrzeb prowadzonej działalności zamierza stworzyć 3 kompletne instalacje:

* Centrum Dystrybucji Sygnału Internetowego (CDSI) zapewniające komunikację z publiczną siecią internetową, w którego skład wchodzić będą routery, switche, urządzenia podtrzymywania zasilania, agregaty prądotwórcze i inne urządzenia zapewniające nieprzerwaną pracę samego centrum, jak i urządzeń rozprowadzających sygnał,

* Stację Czołową Telewizji Kablowej (SCTVK z ang. Headend), będącą centralnym punktem dystrybucyjnym sygnału do sieci telewizji kablowej, na którą będą się składać odbiorniki satelitarne i naziemne, modulatory sygnałów, systemy warunkowego dostępu, sprzęt transmisji danych oraz inne urządzenia do rozprowadzania sygnału,

* Sieć Teletransmisyjną (ST), będąca zbiorem kabli światłowodowych ułożonych bądź to we własnych rurach ze studzienkami, bądź w dzierżawionych i węzłów rozdzielczych, która służy do transmisji sygnałów telekomunikacyjnych pomiędzy punktami połączonymi tą siecią.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie opisane we wniosku składniki majątku będą tworzyły trzy odrębne instalacje, funkcjonujące niezależnie, kompletne i zdatne do używania, będą stanowiły trzy oddzielne środki trwałe w rozumieniu przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, chyba że w myśl odrębnych przepisów, niebedących przepisami prawa podatkowego i niemogących być przedmiotem niniejszej interpretacji, poszczególne urządzenia wchodzące w skład tych instalacji należy uznać za odrębne środki trwałe.

Z uwagi na powyższe stanowisko przedstawione we wniosku w zakresie możliwości uznania opisanych instalacji za odrębne środki trwałe należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii ustalenia stawek amortyzacyjnych właściwych do amortyzacji ww. instalacji stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Wykaz stawek amortyzacyjnych stanowi Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazać przy tym należy, iż ustalenie właściwej stawki amortyzacyjnej dla amortyzacji środka trwałego uzależnione jest od dokonania prawidłowej kwalifikacji tego środka do odpowiedniej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych.

Zgodnie z Wykazem stawek amortyzacyjnych, właściwą stawką amortyzacyjną dla środków trwałych sklasyfikowanych pod symbolem:

* 491 KŚT jest stawka 30%,

* 620 KŚT jest stawka 10%, jako obowiązująca dla środków trwałych niewyodrębnionych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, sklasyfikowanych w grupie 6 KŚT,

* 211 KŚT jest stawka 10%,

* 210 KŚT jest stawka 4,5%, jako obowiązująca dla środków trwałych niewyodrębnionych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, sklasyfikowanych w grupie 2 KŚT.

Przy czym, w myśl art. 22i ust. 2 pkt 2 i 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać:

* dla maszyn, urządzeń i środków transportu, z wyjątkiem morskiego taboru pływającego, używanych bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych albo wymagających szczególnej sprawności technicznej - przy zastosowaniu w tym okresie współczynników nie wyższych niż 1,4;

* dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) wydanej na podstawie odrębnych przepisów, zwanej dalej "Klasyfikacją", poddanych szybkiemu postępowi technicznemu - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.

W razie wystąpienia bądź ustania warunków uzasadniających podwyższenie stawek, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany (art. 22i ust. 3 ww. ustawy).

Podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego (art. 22i ust. 4 ww. ustawy).

Ponadto stosownie do art. 22i ust. 6 ww. ustawy, w przypadku podwyższenia stawek amortyzacyjnych, podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynników określonych w ust. 2, należy dla poszczególnych środków trwałych stosować jeden wybrany współczynnik, przez który mnoży się stawkę amortyzacyjną właściwą dla danego środka trwałego, przyjętą z Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Zgodnie z pkt 3 Objaśnień do Wykazu stawek amortyzacyjnych, przez maszyny, urządzenia i środki transportu wymagające szczególnej sprawności technicznej, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 2 ustawy, rozumie się te obiekty, które używane są w pracy na trzy zmiany, mimo że nie działają ze swej istoty w ruchu ciągłym, używane w warunkach terenowych, w warunkach leśnych, pod ziemią lub innych wskazujących na bardziej intensywne zużycie.

W myśl natomiast pkt 4 ww. Objaśnień, przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 3 ustawy, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będzie posiadał 3 instalacje, które mogą stanowić środki trwałe:

* Centrum Dystrybucji Sygnału Internetowego, sklasyfikowane zdaniem Wnioskodawcy w rodzaju 491 KŚT,

* Stację Czołową Telewizji Kablowej należącą zdaniem Wnioskodawcy do podgrupy 620 KŚT oraz

* Sieć Teletransmisyjną sklasyfikowaną zdaniem Wnioskodawcy w rodzaju 210 lub 211 KŚT.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie dokonana przez Wnioskodawcę klasyfikacja ww. składników majątku oparta o Klasyfikację Środków Trwałych jest prawidłowa, to do amortyzowania wskazanych we wniosku środków trwałych należy stosować stawkę:

* 30% dla Centrum Dystrybucji Sygnału Internetowego, sklasyfikowanego pod symbolem 491 KŚT,

* 10% dla Stacji Czołowej Telewizji Kablowej sklasyfikowanej pod symbolem 620 KŚT,

* 4,5% dla Sieci Teletransmisyjnej sklasyfikowanej pod symbolem 210 KŚT,

* 10% dla Sieci Teletransmisyjnej sklasyfikowanej pod symbolem 211 KŚT.

Przy czym, z uwagi na fakt, iż jak wskazał Wnioskodawca, urządzenia wchodzące w skład Centrum Dystrybucji Sygnału Internetowego oraz Stacji Czołowej Telewizji Kablowej budowane są na bazie mikroprocesorów, ww. stawki amortyzacyjne będą mogły zostać podwyższone przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.

Z uwagi na powyższe stanowisko przedstawione we wniosku w zakresie:

* określenia stawki amortyzacyjnej właściwej do amortyzacji:

* centrum dystrybucji sygnału internetowego, stacji czołowej telewizji kablowej oraz sieci teletransmisyjnej, sklasyfikowanej pod symbolem KŚT 210 - jest prawidłowe,

* sieci teletransmisyjnej, sklasyfikowanej pod symbolem KŚT 211 - jest nieprawidłowe,

* możliwości podwyższenia stawki amortyzacyjnej stosowanej do amortyzacji stacji czołowej telewizji kablowej - jest prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na podłączenie klienta do sieci, stwierdzić należy, iż jak wynika z cyt. art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie dostarczania abonentom internetu i telewizji kablowej. W związku z powyższym będzie ponosił wydatki na podłączenie indywidualnych klientów do sieci, poprzez instalowanie natynkowo kabli przyłącza doprowadzającego sygnał od węzła abonenckiego na klatce do konkretnego mieszkania lub biura. Powyższe wydatki będą częścią usługi końcowej, czyli dostarczania sygnału do konkretnego klienta i wkalkulowane będą w abonament świadczonej usługi.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż ww. wydatki będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej bezpośrednio w dacie ich poniesienia, pod warunkiem ich właściwego udokumentowania. Jednocześnie wskazać należy, iż otrzymany przez Wnioskodawcę zwrot tych wydatków, niezależnie od tego, czy nastąpi w postaci wnoszonych przez klientów opłat abonamentowych (w przypadku, gdy koszty podłączenia będą wkalkulowane w abonament świadczonej usługi), czy też zostaną zwrócone przez klientów jednorazowo w całości, będą stanowiły przychód z prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z uwagi na powyższe stanowisko przedstawione we wniosku w zakresie możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na podłączenie klienta do sieci należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w zakresie interpretacji przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622) zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44 - 101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.