IBPBI/1/415-804/10/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 czerwca 2010 r. (data wpływu do Organu 28 czerwca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 13 września 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* ustalenia źródła, do którego należy zaliczyć przychody uzyskane z dochodzenia we własnym zakresie wierzytelności, o których mowa we wniosku - jest prawidłowe,

* nie powstania przychodu z tytułu dochodzenia ww. wierzytelności po upływie 5 licząc od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło ich nabycie - jest nieprawidłowe,

* sposobu opodatkowania dochodu z tego tytułu - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 czerwca 2010 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie powstania z dochodzenia we własnym zakresie wierzytelności, o których mowa we wniosku oraz sposobu opodatkowania uzyskanego z tego tytułu dochodu.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 27 sierpnia 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-615/10/AP, IBPBI/1/415-804/10/AP wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 13 września 2010 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej, która to spółka jest następcą prawnym spółki jawnej będącej następcą spółki cywilnej. Od dnia 11 maja 2010 r. działalność spółki została zawieszona. Spółka zamierza zbyć część posiadanego majątku w postaci zakupionych wcześniej wierzytelności (niektóre zostały zakupione jeszcze w 1999 r. przez spółkę cywilną). Część wierzytelności będzie też odzyskiwana na drodze egzekucyjnej.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż przedmiotem działalności spółki komandytowej jest m.in.:

* 64.20.Z. Działalność holdingów finansowych,

* 64.30.Z Działalność trustów, funduszów i podobnych instytucji finansowych,

* 64.99.Z Pozostała finansowa działalność gdzie indziej nie sklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszy emerytalnych,

* 66.12.Z Działalność maklerska związana z rynkiem papierów wartościowych i towarów giełdowych,

* 66.19.Z Pozostała działalność wspomagająca usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

W jaki sposób, dla celów obliczenia podatku dochodowego, należy zakwalifikować przychody uzyskane z dochodzenia we własnym zakresie wierzytelności i jak prawidłowo obliczyć dochód uzyskany z tego tytułu.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody z dochodzenia we własnym zakresie nabytych wcześniej wierzytelności kwalifikuje się do przychodów z praw majątkowych w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie do przychodów z działalności gospodarczej. Przychodem z praw majątkowych jest w takim przypadku uiszczona przez dłużnika kwota wierzytelności.

Dochodem z praw majątkowych jest nadwyżka wszelkiego rodzaju świadczeń pieniężnych i w naturze (łącznie z odsetkami za zwłokę) otrzymanych w wyniku wyegzekwowania całości lub części wierzytelności ponad określoną w umowie cenę nabycia wierzytelności. Nadwyżka ta powinna być pomniejszona o koszty nabycia wierzytelności i opodatkowana zryczałtowanym podatkiem w wysokości 19%.

Przychód z egzekwowania praw majątkowych (w tym rzeczowych wierzytelności) od których nabycia upłynęło więcej niż 5 lat licząc od końca roku, w którym nastąpiło nabycie, nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 8 września 2008 r., sygn. akt I SA/Gl 291/08.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 7 tego przepisu:

* pozarolnicza działalność gospodarcza,

* kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c).

W myśl art. 5a ust. 6 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej oznacza to działalność zarobkową:

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Aby zatem przychód uzyskany z prowadzonej działalności mógł być uznany za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, działalność ta musi spełniać następujące przesłanki:

* musi być działalnością zarobkową;

* musi być działalnością wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, działalnością polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż lub działalnością polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych;

* musi być działalnością prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły;

* działalność ta nie może polegać na wykonywaniu czynności, o których mowa jest w art. 5b ust. 1 ww. ustawy;

* przychody z niej uzyskane nie mogą być zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2, 4-9 tej ustawy.

Z powyższego wynika, iż jeżeli ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zalicza określony przychód do innego źródła niż pozarolnicza działalność gospodarcza, przychód ten stanowi przychód z tego źródła, a nie przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, niezależnie od tego czy zdarzenie, które powoduje powstanie tego przychodu ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 18 ww. ustawy, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw. Zauważyć przy tym należy, iż zawarte w ww. przepisie wyliczenie praw majątkowych nie stanowi katalogu zamkniętego. Należy zatem przyjąć, iż do katalogu praw majątkowych objętych zakresem regulacji art. 18 ww. ustawy można zaliczyć także inne prawa, nie wymienione w tym przepisie. Jednocześnie treść tego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zarówno przychody z wykonania (wykorzystania) tych praw, ale również z ich sprzedaży lub zamiany.

Wierzytelność jest prawem podmiotowym, które w stosunku zobowiązaniowym przysługuje wierzycielowi. Przy podziale praw na majątkowe i niemajątkowe podstawę będzie stanowił interes, jaki one realizują. Prawa majątkowe związane są z interesem ekonomicznym danego podmiotu. Będą to więc także wierzytelności, wynikające ze stosunków zobowiązaniowych, w wysokości wartości świadczeń majątkowych. Wierzytelność daje bowiem wierzycielowi prawo do żądania od dłużnika spełnienia określonego świadczenia (zapłaty określonej kwoty pieniężnej). Zatem dochodzenie przez wierzyciela od dłużnika określonej kwoty pieniężnej wynikającej z posiadanej wierzytelności stanowi niewątpliwie uprawnienie o charakterze majątkowym. W konsekwencji uzyskany z tego tytułu przychód będzie stanowić przychód z praw majątkowych, o którym mowa w cyt. art. 18 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten powstanie w momencie otrzymania przez podatnika, bądź pozostawienia do jego dyspozycji odzyskanych środków (nawet jeżeli odzyskana zostanie jedynie część wierzytelności). Zgodnie bowiem z art. 11 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Natomiast w myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Dochodem z dochodzenia we własnym zakresie wierzytelności będzie zatem nadwyżka uzyskanych z prowadzonej egzekucji środków pieniężnych ponad koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z ich nabyciem, do których należeć będą zarówno kwota zakupu wierzytelności jak i inne udokumentowanie wydatki związane z tym nabyciem np. zapłacona kwota podatku od czynności cywilnoprawnych w związku z zawarciem umowy kupna wierzytelności. Pamiętać przy tym należy, iż jeżeli wierzytelność będzie odzyskiwana w ratach, koszty uzyskania przychodu przypadające na poszczególne raty należy ustalać proporcjonalnie w takiej wysokości, w jakiej odzyskana część wierzytelności pozostaje w ogólnej jej kwocie.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej. Od dnia 11 maja 2010 r. działalność spółki została zawieszona. Spółka posiada zakupione wcześniej wierzytelności. Część z tych wierzytelności spółka zamierza odzyskiwać na drodze egzekucyjnej.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż przychód uzyskany z tytułu dochodzenia tych wierzytelności będzie stanowił przychód z praw majątkowych. Przy czym Wnioskodawca uzyska przychód z tego tytułu w wysokości proporcjonalnej do jego udziału w zysku tej spółki. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu wg skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy). Zauważyć przy tym należy, iż dla powstania tego przychodu, bez znaczenia pozostaje okres jaki upłynie od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie przedmiotowych wierzytelności, do dnia ich odzyskania. Okres ten ma bowiem wpływ jedynie na powstanie (nie powstanie) przychodu zaliczanego do źródła określonego w cyt. art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, a jak wykazano powyżej przychód z dochodzenia wierzytelności stanowić będzie przychód określony w art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy. Natomiast opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegał będzie dochód uzyskany z egzekucji wskazanych we wniosku wierzytelności, liczony jako nadwyżka uzyskanych z tej egzekucji środków ponad udokumentowane koszty nabycia tych wierzytelności.

Odnosząc się do kwestii sposobu opodatkowania dochodu uzyskanego z dochodzenia wskazanych we wniosku wierzytelności, stwierdzić należy, iż w myśl art. 9 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c, art. 30e oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów (art. 9 ust. 1a ww. ustawy).

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż uzyskane przez Wnioskodawcę dochody z egzekucji wierzytelności należy doliczyć do innych dochodów uzyskanych w danym roku podatkowym (za wyjątkiem dochodów (przychodów), które w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie łączy się z innymi dochodami (przychodami) podlegającymi odrębnemu opodatkowaniu) i opodatkować według skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ww. ustawy, a nie 19% zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Z uwagi na powyższe stanowisko przedstawione we wniosku w zakresie ustalenia źródła, do którego należy zaliczyć przychody uzyskane z egzekucji wierzytelności należało uznać za prawidłowe, a w pozostałym zakresie za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w zakresie ustalenia źródła, do którego należy zaliczyć przychody uzyskane ze zbycia wierzytelności, o których mowa we wniosku wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.