IBPBI/1/415-778/10/RM - Możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzowania ogrodzenia oraz placu utwardzonego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 17 sierpnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 24 września 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzowania wskazanych we wniosku obiektów - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 sierpnia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzowania wskazanych we wniosku obiektów.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 9 września 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-778/10/AP wezwano do jego uzupełnienia, co też zastąpiło w dniu 24 września 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się sprzedażą materiałów budowlanych oraz sprzedażą paliw. Działalność ta jest prowadzona w trzech punktach handlowych. Jedna z baz handlowych jest własnością Wnioskodawcy, natomiast dwie pozostałe bazy, użytkowane są na podstawie umowy dzierżawy od Spółdzielni Kółek Rolniczych. Baza handlowa Wnioskodawcy została zakupiona w dwóch częściach: pierwszą część nieruchomości nabyto w 2008 r. a pozostałą część w 2009 r. W skład zakupionych nieruchomości wchodziły grunty, budynek dawnej chlewni, budynek administracyjny oraz budynek magazynowy. Po dokonaniu zakupu została przeprowadzona modernizacja ww. budynku magazynowego zmieniając jego przeznaczenie na budynek handlowo-magazynowy. Koszt przeprowadzonej modernizacji wyniósł 209.045,76 zł. Ze względu na fakt, iż ww. budynki spełniały warunki zastosowania indywidualnej 10% stawki amortyzacyjnej na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powyższą stawkę zastosowano. Ponadto wykonano ogrodzenie oraz wyłożono kostką brukową plac w obrębie budynku handlowo - magazynowego oraz budynku administracyjnego, wykonano także parking dla klientów i pracowników. Koszt wykonanego ogrodzenia oraz ułożenie kostki brukowej wyniósł 103.953,96 zł. Dla ogrodzenia oraz placu utwardzonego zastosowano również indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%, gdyż są to (zgodnie z szczegółowymi objaśnieniami do 1 grupy środków trwałych) obiekty pomocnicze obsługujące budynek handlowo-magazynowy i budynek administracyjny.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowo zastosowano 10%, indywidualną stawkę amortyzacyjną do amortyzacji obiektów pomocniczych (ogrodzenia, placu utwardzonego).

Zdaniem wnioskodawcy, zastosowanie 10% stawki amortyzacyjnej do ogrodzenia oraz utwardzonego placu w obrębie budynku handlowo-magazynowego, budynku administracyjnego oraz parkingu dla klientów jest prawidłowe, gdyż są to obiekty pomocnicze dla ww. budynków, a więc koszt ich wykonania uznać należy za poniesiony na ulepszenie budynków, a co za tym idzie wydatki te powinny zwiększać wartość początkową przedmiotowych budynków.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Z powyższego wynika więc, że aby dany składnik majątku podatnika mógł być uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

* stanowić własność lub współwłasność podatnika,

* być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres jego używania musi być dłuższy niż rok,

* musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością.

Jak wynika z powyższego, środek trwały musi m.in. stanowić własność podatnika. W myśl art. 140 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm. - określanego w dalszej części skrótem k.c.) w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Natomiast zgodnie z art. 45 k.c. rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne. Rzecz w doktrynie prawa cywilnego traktowana jest jako dobro samoistne tzn. musi być wyraźnie wyodrębnione od innych rzeczy czy też większych całości. Natomiast rzeczy dzielą się na nieruchomości i rzeczy ruchome. Zgodnie z art. 46 § 1 k.c. nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Dodatkowo w myśl art. 3 pkt 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.), budynek to taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Pojęcie "trwale związany z gruntem" oznacza zarówno posiadanie przez obiekt budowlany fundamentów, które są usytuowane poniżej poziomu terenu (wkopane w grunty), jak i trwałego związania fundamentów z obiektem budowlanym.

Klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.). Zgodnie z Uwagami Ogólnymi, zwartymi w części I - Objaśnienia do ww. rozporządzenia Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. "obiekty pomocnicze" obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca nabył nieruchomości tj. grunty oraz znajdujące się na nich budynki: budynek dawnej chlewni, budynek administracyjny oraz budynek magazynowy. Następnie Wnioskodawca dokonał ich modernizacji, a także wykonał ogrodzenie oraz wyłożono kostką brukową plac w obrębię budynku handlowo-magazynowego oraz budynku administracyjnego. Zatem jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego oraz z powołanych powyżej przepisów, każdy ze wskazanych budynków winien stanowić odrębną nieruchomość, a tym samym odrębny środek trwały. Odrębnymi środkami trwałymi są poszczególne budynki jak również grunty, na których budynki te się znajdują, które jednak jak wynika z cyt. powyżej art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie podlegają amortyzacji.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż skoro jak wskazano we wniosku wytworzone przez Wnioskodawcę obiekty tj. ogrodzenie, utwardzony plac, parking służą kilku budynkom, to nie stanowią one "obiektów pomocniczych" tylko odrębne środki trwałe, podlegające odrębnej klasyfikacji wg KŚT i odrębnej (od budynków) amortyzacji.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 22j ust. 1 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika.

Podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne także dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla:

Z uwagi jednakże na fakt, iż w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym nie mamy do czynienia z inwestycją w obcym środku trwałym, jak również z używanym bądź ulepszonym środkiem trwałym a z wytworzeniem nowych środków trwałych powyższe przepisy nie znajdą zastosowania. Wybudowane ogrodzenie, utwardzony plac oraz parking podlegają amortyzacji na zasadach ogólnych wg stawki właściwej dla tychże środków trwałych, określonej w Wykazie Rocznych Stawek Amortyzacyjnych stanowiącym Załącznik nr 1 do ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, Wnioskodawca dla ustalenia tych stawek winien w pierwszej kolejności dokonać ich klasyfikacji wg Klasyfikacji Środków Trwałych. Wskazać przy tym należy, iż przepisy Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych nie są przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej. Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Z uwagi na powyższe stanowisko przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.