IBPBI/1/415-775/10/ZK - Ustalenie wartości początkowej stacji benzynowej jako środka trwałego w prowadzonej działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 17 sierpnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości:

* uznania wartości rynkowej wskazanego we wniosku środka trwałego za jego wartość początkową - jest prawidłowe,

* ustalenia ww. wartości na podstawie art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 sierpnia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania wartości rynkowej wskazanego we wniosku środka trwałego za jego wartość początkową oraz ustalenia ww. wartości na podstawie art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Ojciec Wnioskodawcy jest właścicielem połowy nieruchomości (stacji benzynowej), którą to nieruchomość wydzierżawia spółce z.o.o. Nieruchomość ta wprowadzona jest jako środek trwały do firmy ojca. Ze względu na wiek ojciec Wnioskodawcy zamierza wycofać się z działalności gospodarczej i planuje darować Mu ten środek trwały. Wnioskodawca z kolei zamierza wprowadzić go do swojej firmy i amortyzować.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22g ust. 4 (winno być ust. 1) podpunkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w razie nabycia (ich) w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości. Czyli wartość poszczególnych składników majątku - dla celów amortyzacji - należy określić jako kwotę równą ich wartości rynkowej. Zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych przez biegłego, powołanego przez podatnika. Zatem w sytuacji przedstawionej we wniosku, wartość nieruchomości określoną przez biegłego rzeczoznawcę można uznać za wartość rynkową, która w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może stanowić podstawę do ustalenia wartości początkowej poszczególnych składników majątku nabytych przez przedsiębiorcę w formie darowizny.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Jak stanowi art. 22a ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zasady ustalania wartości początkowej, stanowiącej podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, zawarto w art. 22g ww. ustawy. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

W myśl art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3-5, ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przepis art. 19 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Stosownie do art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zamierza nabyć w drodze darowizny od swojego ojca, część lub całość (udziały w) nieruchomości budynkowej, którą uzna za środek trwały w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Przy czym wartość początkową tego składnika majątku ustali w wartości określonej przez biegłego rzeczoznawcę.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż jeżeli w świetle odrębnych (nie będących przepisami prawa podatkowego) przepisów Kodeksu cywilnego oraz Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego ww. czynność prawna będzie prawnie skuteczna to Wnioskodawca nabywając całość lub część (udział) w ww. nieruchomości w drodze umowy darowizny, stanie się jej właścicielem lub współwłaścicielem.

Wobec tego, jeżeli spełnione zostaną pozostałe warunki pozwalające uznać ww. składnik majątku za środek trwały, to może on zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych. Przy czym podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowić będzie wartość początkowa określona zgodnie z generalną zasadą ustalania wartości początkowej, określoną w art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Wartości przedmiotowej nieruchomości nie można ustalić w oparciu o wycenę biegłego. Ustalenie wartości początkowej przez biegłego dotyczy wyłącznie środków trwałych wytworzonych przez podatnika. Zgodnie bowiem z art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez podatnika. Nie dotyczy zatem ustalenia wartości początkowej środków trwałych nabytych m.in. w drodze darowizny. Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż wartość początkową wskazanego we wniosku środka trwałego należy określić na poziomie jego wartości rynkowej z dnia dokonania darowizny, chyba że umowa darowizny określi tę wartość w niższej wysokości. Przy czym, jeżeli przedmiotem nabycia będzie jedynie część (udziały w) ww. nieruchomości, to wartość początkową tego składnika majątku należy ustalić z uwzględnieniem treści cyt. powyżej art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości:

* uznania wartości rynkowej wskazanego we wniosku środka trwałego za jego wartość początkową - jest prawidłowe,

* ustalenia ww. wartości na podstawie art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47. ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.