IBPBI/1/415-76/09/UB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 27 stycznia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 16 marca 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu rozliczenia spłaty kredytu indeksowanego kursem waluty obcej - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 stycznia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu rozliczenia spłaty kredytu indeksowanego kursem waluty obcej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też pismem z dnia 5 marca 2008 r. wezwano do jego uzupełnienia, co nastąpiło w dniu 16 marca 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 12 sierpnia 2008 r. został udzielony kredyt krótkoterminowy w walucie obcej z przeznaczeniem na bieżąca działalność firmy w kwocie 93.179,20 euro stanowiącej wówczas równowartość 300.000,00 zł według kursu 3,2196 zł z dnia podpisania umowy na okres od 12 sierpnia 2008 r. do 31 grudnia 2008 r. W dniu 30 grudnia 2008 r. kredyt ten został spłacony już po dużo większym kursie euro 4,2250 zł co po przeliczeniu daje kwotę 393.682,46 zł.

Z uzupełnienia wniosku wynika, iż kredyt został przyznany w walucie obcej w kwocie stanowiącej równowartość określonej kwoty wyrażonej złotych według kursu z dnia podpisania umowy. Spłata kredytu nastąpiła z rachunku bieżącego w złotych w wysokości kwoty stanowiącej równowartość raty wyrażonej w walucie obcej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatek w kwocie 93.682,46 zł z tytułu wzrostu kursu euro przy spłacie kredytu inwestycyjnego krótkoterminowego w obcej walucie można uznać za koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem wnioskodawcy, jeżeli kurs sprzedaży waluty z dnia spłaty jest wyższy niż kurs z dnia zaciągnięcia kredytu to powstaje różnica kursowa. W opisanym przypadku jest to kwota 93.682,46 zł, która została pokryta z osiągniętego zysku. Jest to wydatek, który uznano za koszt uzyskania przychodu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zasady ustalania różnic kursowych dla celów podatkowych uregulowane zostały w art. 24c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Zgodnie z art. 24c ust. 1 ww. ustawy, różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3. Dodatnie różnice kursowe, w myśl art. 24c ust. 2 pkt 5 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powstają, jeżeli wartość kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni. Z kolei ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni (art. 24c ust. 3 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z powyższą normą, warunkiem powstania różnic kursowych w rozumieniu powołanych przepisów jest zaciągnięcie kredytu w walucie obcej oraz jego spłata również w walucie obcej.

Zauważyć należy, iż Banki oferują swoim klientom zarówno kredyty dewizowe, jak i indeksowane (denominowane) kursami waluty obcej wybranej przez klienta. Co ważne, kredyt denominowany nie jest kredytem dewizowym ani żadną jego odmianą. Przyznawany jest przez bank jako równowartość danej kwoty we wnioskowanej walucie indeksacyjnej. Efektem tego jest podpisanie umowy określającej kwotę kredytu w walucie obcej. Jednakże jest to normalny kredyt złotówkowy, którego spłata jest tylko uzależniona od kursu waluty, na podstawie której liczone są raty kredytowe w złotówkach. Rata kredytu jest spłacana w złotych polskich, a następnie przeliczana przez bank na walutę obcą, do której kredyt jest indeksowany. Kurs waluty obcej tak naprawdę pełni tutaj rolę indeksu wpływającego na wysokość oprocentowania kredytu. Natomiast kredyt dewizowy to kredyt, którego udzielenie polega na postawieniu do dyspozycji kredytobiorcy kwoty innych niż polskie środków pieniężnych, a jego spłata następuje również w tej walucie.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawcy został w 2008 r. przyznany kredyt w walucie obcej w kwocie stanowiącej równowartość określonej kwoty wyrażonej w złotych według kursu z dnia podpisania umowy. Spłata kredytu nastąpiła w złotych polskich w wysokości kwoty stanowiącej równowartość raty wyrażonej w walucie obcej. Zatem nie został udzielony kredyt dewizowy.

Stwierdzić należy, iż otrzymanie kredytu jak i jego spłata, zgodnie z zapisem art. 14 ust. 3 pkt 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2008 r. nie stanowiła odpowiednio przychodu ani kosztu uzyskania przychodu. Zgodnie bowiem z tymi przepisami do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2 (przychodów z działalności gospodarczej), nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych pożyczek i kredytów oraz zwróconych pożyczek, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (art. 14 ust. 3 pkt 1) oraz nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) (art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a).

Powyższe oznacza, iż środki pieniężne otrzymane w 2008 r. lub wydatkowane w tymże roku na spłatę kapitałowej części kredytu nie mają wpływu na rozliczenia podatkowe wnioskodawcy. W umowach o kredyt denominowany istotne jest to, że przelicznik walutowy będący elementem uzgodnień pomiędzy kredytobiorcą a kredytodawcą ma na celu jedynie aktualizację wartości (części kapitałowej) kredytu w stosunku do waluty obcej. Zastosowanie przelicznika nie zmienia faktu, że kredyt pozostaje kredytem złotówkowym. Kredyt złotówkowy denominowany w walucie obcej jest kredytem, którego kapitał określony jest w złotówkach. Również jego spłata dokonywana jest w walucie polskiej. Zastosowany w umowie kredytu przelicznik walutowy w walucie obcej dla waluty polskiej jest wewnętrzną sprawą umawiających się stron. W konsekwencji kwota zwaloryzowanego kredytu przypadającego do spłaty nie może być uznana za podatkowe różnice kursowe.

Zatem w świetle ww. przepisów różnice kursowe w rozumieniu podatkowym powstają jedynie przy spłacie kredytu dewizowego. W przypadku kiedy podatnik zaciągnie kredyt w złotych i jego wartość nominalna jest przeliczana na podstawie przelicznika waluty obcej, różnice z wyceny części kapitałowej dokonanej na dzień uzyskania i spłaty kredytu nie są różnicami kursowymi określonymi w art. 24c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dlatego też stanowisko wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Wskazać należy, że na mocy ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr.209, poz. 1316), która (z wyjątkami wskazanymi w art. 15 tej ustawy) weszła w życie z dniem 1 stycznia 2009 r. wprowadzone zostało nowe brzmienie m.in. art. 23 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz dodany został w art. 14 ust. 2 tej ustawy pkt 7g.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

* pożyczkobiorca (kredytobiorca) w ziązku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),

* pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Analogiczne uregulowania zawiera art. 14 ust. 2 pkt 7g ww. ustawy w nowym brzmieniu, zgodnie z którym przychodem z działalności gospodarczej są również przychody osiągnięte w związku ze zwrotem lub otrzymaniem pożyczki (kredytu), jeżeli pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, w przypadku gdy:

Na mocy tych przepisów zrównane zostały skutki podatkowe kredytów waloryzowanych kursem waluty obcej z kredytami udzielanymi w walucie obcej. Jednakże dopiero od dnia wejścia w życie powyższych przepisów, tj. od 1 stycznia 2009 r. przychodami i odpowiednio kosztami uzyskania przychodów z działalności gospodarczej są wydatki kredytobiorcy na spłatę kredytu waloryzowanego kursem waluty, gdy zwrócona kwota kapitału jest większa (koszt) bądź mniejsza (przychód) niż wartość udzielonego kredytu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż do uzupełnienia wniosku dołączono kserokopie umowy o kredyt i wyciągu bankowego dotyczącego spłaty kredytu oraz zaświadczenie z banku. Wprawdzie co do zasady wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Zważywszy jednak na brak w ww. wniosku z dnia 21 stycznia 2009 r. informacji niezbędnych do merytorycznego rozpatrzenia tego wniosku, Organ wykorzystał w niezbędnym zakresie informacje wynikające z tych dokumentów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.