IBPBI/1/415-750/14/AP - Ustalenie momentu dokonania korekty przychodów należnych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej oraz obowiązku korekty zeznań podatkowych

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 24 czerwca 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 26 czerwca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie momentu dokonania korekty przychodów należnych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej oraz obowiązku korekty zeznań podatkowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 czerwca 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie momentu dokonania korekty przychodów należnych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej oraz obowiązku korekty zeznań podatkowych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w formie spółki jawnej, którą tworzy pięciu wspólników. Przedmiotem działalności spółki jest handel hurtowy i detaliczny. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w 24 punktach sprzedaży, sprzedając w regularnym obrocie miesięcznym 100-150 tysięcy asortymentów. Każdy asortyment jest objęty gwarancją i rękojmią. Spółka obsługuje ponad 7.000 firm. Producenci udzielają gwarancji nawet do 10 lat, co Wnioskodawcę, jako sprzedawcę zobowiązuje w tym okresie czasu do przyjmowania roszczeń gwarancyjnych i dokonywania korekt sprzedaży. Spółka wystawia miesięcznie około 20.000 faktur, co daje rocznie około 240.000 faktur. W ciągu 10 lat gwarancji daje to 2.400.000 faktur, z których większości możliwa jest odpowiedzialność gwarancyjna i obowiązek dokonania korekty w przypadku uzasadnionego roszczenia konsumenta. Kontrahenci - instalatorzy w specyfice współpracy z Wnioskodawcą mogą pobierać większą partię towaru, z której niezużyta część jest zwracana po zakończonej inwestycji. Jest to optymalizacja działań na placu budowy, która wiąże się jednak ze stałym procesem fakturowania korekt dotyczących zwrotów. Okresem do zaksięgowania zwrotu towarów jest okres bieżący. Przemawiają za tym dwie podstawowe przesłanki. Pierwsza to fizyczny stan towaru - przyjmując zwrot zwiększany zostaje stan magazynowy w dniu przyjęcia korekty, tym samym jest to powód, by w tym dniu dokonać adnotacji księgowej. Cofając się do daty sprzedaży zatracono by rzeczywisty status stanu magazynowego.

Drugą przesłanką jest brak technicznej możliwości spełnienia warunku cofnięcia się do daty sprzedaży. Otóż jeżeli w ciągu 10 lat wystawianych jest około 2.400.000 faktur i każda z nich może w ciągu 10 lat stanowić podstawę korekty - Wnioskodawca wraz z pozostałymi wspólnikami spółki jawnej musiałby zakładać możliwość dokonania kilkudziesięciu tysięcy korekt zeznań rocznych wspólników, co przy uwzględnieniu 5 wspólników zwiększa absurd tej kwoty przekracza wszelkie granice zdrowego rozsądku (biorąc pod uwagę, że organy podatkowe musiałyby księgować te tysiące korekt, rozpoczynając tysiące postępowań w zakresie ustalenia i zwrotu nadpłaty podatku). Jeżeli ustawodawca zakładałby proces permanentnych korekt zeznań rocznych - tego typu uregulowania znalazły by się w przepisach prawa podatkowego i Ordynacji podatkowej. Przyjmując taki sposób postępowania zakładający, że każdy zwrot towaru księgowany będzie w dacie sprzedaży - wszystkie sieciowe punkty sprzedaży towarów objętych gwarancją codziennie produkowałyby korekty zeznań rocznych, gdyż codziennie u nich zdarzają się zwroty towarów zakupionych zapewne przed rokiem bieżącym. To sparaliżowałoby i podatnika i organy podatkowe. Myślenie więc o takim rozwiązaniu staje się absurdalne i każdy, kto taką wersję księgowania zwrotów podtrzymuje działaby na szkodę państwa, biorąc po uwagę koszty administracyjne obsługi tego procesu.

Ponieważ w spółce jawnej, której Wnioskodawca jest wspólnikiem problem zwiększa się pięciokrotnie ze względu na każdorazowy obowiązek korygowania zeznań rocznych pięciu wspólników - statystycznie należałoby założyć, że co miesiąc korygujemy 5 zeznań z 6 lat (do roku przedawnienia i zobowiązań), czyli składamy 30 korekt - miesiąc w miesiąc, a organy podatkowe miesiąc w miesiąc wszczynają kilkadziesiąt procedur w zakresie ustalenia nadpłaty i zwrotu tych nadpłat. Pytanie jak księgować zwrot towaru zwróconego w 8 roku użytkowania, gdzie nie ma już ewidencji księgowych po okresie przedawnienia. Czy nie księgować takiego zwrotu, tylko dla tego, że nie ma ewidencji. Czy taki miałby być zamiar racjonalnego ustawodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy jako podmiot sprzedający towar, przyjmujący zwrot towaru zakupionego przed bieżącym rokiem podatkowym - należy księgować to zdarzenie korygując wartość sprzedaży w księgach na bieżąco - w dacie przyjęcia zwrotu, czy w dacie dokonania sprzedaży.

Zdaniem Wnioskodawcy, jako podmiot sprzedający towar, przyjmujący zwrot towaru zakupionego przed bieżącym rokiem podatkowym - należy księgować to zdarzenie na bieżąco - w dacie przyjęcia zwrotu. Argumenty uzasadniające takie stanowisko:

1. Konstytucyjna zasada, która nakazuje podatnikowi ustalanie zobowiązań podatkowych w danej dacie na podstawie znanych mu parametrów i okoliczności. Korygowanie wstecz przychodów i obniżanie podstawy opodatkowania w związku ze zwrotem, zaprzeczałoby tej zasadzie. Podatnik nigdy nie byłby wstanie podpisać się pod zeznaniem rocznym, jako pod dokumentem opisującym rzeczywiste przychody i koszty oraz dochód. Zakładając, że dane te mogą zmieniać się z dnia na dzień - rzetelność ustalania zobowiązań budżetowych byłaby niemożliwa i stale wątpliwa, a podatnik nie miałby szans wypełnić swojego obowiązku rzetelnego rozliczenia podatkowego.

2. Rzetelne wywiązywanie się z obowiązku księgowania zwrotu w dacie sprzedaży nie jest możliwe, ani dla podatnika, ani dla organów podatkowych. Biorąc pod uwagę okres przedawnienia zobowiązań podatkowych, ilość sprzedawanych towarów podlegających gwarancji, a tym samym zwrotów powodujących korekty wymagające księgowania - doszłoby do stałego składania kilkudziesięciu korekt miesięcznie, które to korekty musiałyby być księgowane przez organy podatkowe ze skutkiem wszczynania co miesiąc kilkudziesięciu procedur zwrotu nadpłat, a to nie ma najmniejszego związku z racjonalnym działaniem aparatu skarbowego, państwa i jakichkolwiek zasad. Biorąc pod uwagę sporządzanie bilansu, rachunku zysków i strat oraz całego sprawozdania finansowego - oraz nieustanne i nigdy nie kończące się korekty - ustawowo wymagane badanie sprawozdania finansowego przez biegłego rewidenta byłoby niemożliwe.

3. Przyjęcie zwróconego przez klienta towaru następuje w dacie bieżącej. Towar wchodzi na magazyn w tej dacie i jest to zdarzenie gospodarcze wymagające odnotowania w tej dacie. Księgowanie zwrotu w dacie sprzedaży zakłóciłoby rzetelne dane odnośnie stanów magazynowych w przeszłości, w inwentaryzacjach każdego kolejnego roku i bieżącym stanie magazynowym. Co nie może mieć miejsca. Kontrola rzeczywistego stanu i rzetelnego ustalenia ilości towaru w danym okresie byłaby wtedy niemożliwa. Księgowanie zwrotu w dacie sprzedaży miałaby wiązać się z przyjęciem na magazyn tego towaru w dacie sprzedaży. Równocześnie nie wykazując go w inwentaryzacjach. Skąd zatem miałby się znaleźć na stanie magazynowym w bieżącym okresie - bo przecież fizycznie zostaje przyjęty.

4. Zwrot dotyczący sprzedaży dokonanej w okresie podlegającemu przedawnieniu, gdzie nie ma już ksiąg prowadzonych w tym okresie nie dawałaby możliwości zaksięgowania tego zwrotu. Czy w takim przypadku pozbawienie podatnika możliwości korekty zobowiązania podatkowego będzie konstytucyjne. Nie.

5. Rozpatrywanie możliwości księgowania zwrotów w dacie sprzedaży nie ma jakiegokolwiek uzasadnienia w logice i logistyce działań. Działa na szkodę podatnika, jest niekonstytucyjne i działa na szkodę budżetu państwa biorąc pod uwagę koszty obsługi tak absurdalnego procesu przez administrację podatkową.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1 h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

Jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku (art. 14 ust. 1e ww. ustawy).

Powyższe oznacza, że przychód z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej powstaje w momencie wykonania, lub częściowego wykonania usługi, a w przypadku sprzedaży towarów w chwili wydania klientowi rzeczy (towaru handlowego), chyba że wcześniej zostanie wystawiona faktura dokumentująca wykonanie ww. transakcji albo należność z nią związana zostanie uregulowana. W takim przypadku przychód powstaje w dacie wystawienia faktury, bądź otrzymania należności w zależności od tego, które z ww. zdarzeń nastąpiło wcześniej (niezależnie od faktu, czy dostawa zostanie w przyszłości w całości wykonana).

Powyższe przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określają wprost zasad dokonywania korekt przychodów. Nie wskazują również momentu zmniejszenia lub zwiększenia przychodów, tj. czy przychód pomniejsza się lub powiększa w dacie korekty, czy też w dacie powstania przychodu należnego.

Wobec powyższego należy posłużyć się literalną wykładnią wyżej powołanych przepisów, która prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są należne podatnikowi, czyli są wymagalne, niewątpliwe i bezwarunkowe. Dla ustalenia przychodu istotnym zagadnieniem jest określenie daty uzyskania przychodu, z którą ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych łączy moment powstania obowiązku podatkowego. Pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu należnego ma dzień dokonania czynności - wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, wykonania usługi lub jej częściowego wykonania. Z kolei, w przypadku gdy usługa rozliczana jest w okresach rozliczeniowych przychód podatkowy powstaje w ostatnim dniu tego okresu. Późniejsze wystawienie faktury korygującej nie powoduje zmiany daty powstania tego przychodu. Faktura korygująca powinna mieć wpływ na przychody należne, określone w fakturze podstawowej, bowiem dotyczy ona uprzednio wykazanych przychodów, a nie jakichkolwiek innych przychodów.

Tym samym uzyskany w okresie rozliczeniowym (roku podatkowym) przychód w postaci kwot należnych, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, powinien być korygowany, czyli pomniejszany o wartość zwróconych towarów (bonifikat, skont), które pierwotnie tworzyły przychód tego okresu rozliczeniowego (roku podatkowego), a nie jakiegokolwiek innego roku podatkowego (łącznie z rokiem, w którym do zwrotu towarów faktycznie doszło). Jeżeli bowiem z jakiegokolwiek powodu przychód określonego okresu (roku podatkowego) był mniejszy, niż suma kwot należnych w tym okresie (roku podatkowym), przychód musi być o tę różnicę skorygowany. Skoro ustawodawca zwrot towarów uznał za przesłankę zmniejszenia kwot należnych, stanowiących przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, wynikająca z tej przesłanki zasada określania przychodów z uwzględnieniem okoliczności zmniejszających ich wartość (a występujących później, niż moment powstania przychodu w pierwotnej wysokości) powinna być stosowana zgodnie zarówno z jej literalnym brzmieniem, jak i z uwzględnieniem leżącego u jej podstaw założenia systemowego.

Zauważyć również należy, że ze względu na przewidzianą w art. 14 ust. 1 ww. ustawy, możliwość wyłączenia z kwot należnych określonych wartości (a więc ich odliczenia) może jednak nastąpić korekta wielkości przychodu; przychód ten nie ma więc cechy definitywności (niezmienności) po zakończeniu roku podatkowego.

Ponadto podkreślić należy, że faktura korygująca nie dokumentuje odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości. Przyczyny jej wystawienia mogą być zróżnicowane. Niezależnie jednak od przyczyny korekty wskazać należy, że punktem odniesienia dla faktury korygującej jest zawsze faktura pierwotna. Faktura korygująca nie generuje bowiem nowego (innego) momentu powstania przychodu, lecz modyfikuje jedynie "pierwotną" wysokość przychodu. Późniejsze wystawienie faktury korygującej nie powoduje bowiem zmiany daty powstania przychodu, wpływa jedynie na jego wysokość.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w formie spółki jawnej, którą tworzy pięciu wspólników. Przedmiotem działalności spółki jest handel hurtowy i detaliczny, który prowadzi w 24 punktach sprzedaży, sprzedając w regularnym obrocie miesięcznym 100-150 tysięcy asortymentów. Każdy asortyment jest objęty gwarancją i rękojmią. Producenci udzielają gwarancji nawet do 10 lat, co Wnioskodawcę, jako sprzedawcę zobowiązuje w tym okresie czasu do przyjmowania roszczeń gwarancyjnych i dokonywania korekt sprzedaży. Spółka wystawia miesięcznie około 20.000 faktur, co daje rocznie około 240.000 faktur. W ciągu 10 lat gwarancji daje to 2.400.000 faktur, z których większości możliwa jest odpowiedzialność gwarancyjna i obowiązek dokonania korekty w przypadku uzasadnionego roszczenia konsumenta. Kontrahenci Wnioskodawcy w specyfice współpracy mogą pobierać większą partię towaru, z której niezużyta część jest zwracana po zakończonej inwestycji. Jest to optymalizacja działań na placu budowy, która wiąże się jednak ze stałym procesem fakturowania korekt dotyczących zwrotów. Okresem do zaksięgowania zwrotu towarów jest okres bieżący.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że zwroty towarów potwierdzone wystawieniem faktur korygujących, wpływają na zmniejszenie wcześniej uzyskanego przychodu z ich sprzedaży. Zdarzenia te powinny zatem zostać uwzględnione w wielkości przychodów poprzez ich zmniejszenie w okresie rozliczeniowym (miesiącu, roku podatkowym), w którym przychody te pierwotnie powstały. Wnioskodawca winien zatem pomniejszyć pierwotnie uzyskane przychody o wartość zwróconych towarów i w konsekwencji dokonać stosownych korekt w okresie rozliczeniowym (miesiącu, roku podatkowym), w którym pierwotnie wykazał przychód. Zauważyć przy tym należy, że stanowisko to jest powszechnie akceptowane w orzeczeniach sądów administracyjnych. Dla przykładu można wskazać wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 lipca 2012 r. sygn. akt II FSK 2653/10 i II FSK 2660/10 oraz z 12 kwietnia 2013 r. sygn. II FSK 1595/11, również wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 17 lipca 2014 r. sygn. akt I SA/Rz 419/14 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 28 sierpnia 2013 r. sygn. akt I SA/Gl 191/13, a także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 19 listopada 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 1476/13 w którym Sąd wskazał, że (...) zgodnie z art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p. (...) dniem powstania przychodu należnego z działalności gospodarczej z tytułu sprzedaży czy wykonania usługi jest w związku z tym, co do zasady, dzień wydania towaru lub wykonania usługi w całości lub części (wykonania umowy przez podatnika), a tylko w razie niemożności ustalenia tej daty - najpóźniej dzień wystawienia faktury bądź zapłaty należności. Z przepisu tego wynika bowiem, że w odniesieniu do umów sprzedaży i dostawy przychodem należnym w rozumieniu ustawy podatkowej może być także należność jeszcze niewymagalna w rozumieniu prawa cywilnego. Ustalenie przez strony, w ramach swobody umów, terminu płatności czy ostatecznego ustalenia ceny późniejszego niż data wydania towaru nie będzie miało wpływu - wobec jednoznacznej treści przepisu - na datę powstania przychodu. Przepis nie przewiduje odstępstwa od ustalenia momentu powstania przychodu w przypadku zajścia - po wydaniu towaru lub wykonaniu usługi - zdarzeń, mających wpływ na jego wysokość w postaci zwrotu towaru, udzielenia bonifikaty czy skonta i nie wskazuje innego momentu uzyskania przychodu, wynikającego z korekty faktury (...) momentem powstania przychodu będzie zawsze moment wydania towaru, także wówczas, gdy wysokość tego przychodu będzie w miesiącach następnych po wydaniu towaru ulegała zmianie. Przychód ten, jako wynikający z wcześniejszego wydania towaru, powstanie w dacie wydania rzeczy także w tej części, która wynikać będzie z późniejszych ustaleń stron transakcji, udokumentowanych korektami faktur (...). Data powstania przychodu, określona w art. 12 ust. 3a-3e u.p.d.o.p. determinuje powstanie obowiązku podatkowego. A obowiązek podatkowy jest kategorią prawną i faktycznie zobiektywizowaną, co oznacza, że powstaje niezależnie od woli i zamiaru podmiotów temu obowiązkowi podlegających. Na powstanie obowiązku podatkowego nie ma wpływu zawinione lub niezawinione działanie podatnika. Innymi słowy skoro ustawodawca w ustawie p.d.o.p. nie określił żadnych reguł dotyczących korekty wartości należnego przychodu podatkowego w danym okresie rozliczeniowym, to nie ma podstaw prawnych, aby przyjmować, że dla daty rozliczenia takiej korekty przychodu i w konsekwencji dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego istotne znaczenie mają okoliczności związane z wystawieniem faktury korygującej, która obniżałaby lub zwiększałaby przychód. W konsekwencji, bez względu na przyczynę wystawienia faktury korygującej, korekta wielkości przychodu powinna być rozliczona w okresie rozliczeniowym, w którym został już ujęty przychód należny z uwzględnieniem zasad określających datę powstania przychodu (...).

Powyższy wyrok został wprawdzie wydany na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jednakże dokonana w nim wykładnia ma charakter uniwersalny.

Wskazać przy tym należy, że w sytuacji gdy korekty przychodów należnych odnosić się będą do poprzednich lat podatkowych, za które zostały już złożone zeznania podatkowe (z wyjątkiem tych które uległy przedawnieniu), to Wnioskodawca winien również dokonać korekty tych zeznań podatkowych uwzględniając w nich prawidłową wysokość przychodów należnych uzyskanych z prowadzonej działalności gospodarczej.

Zauważyć bowiem należy, że przepisy regulujące zasady uprawniające do skorygowania deklaracji oraz jej wymogi formalne zawarte są w art. 81 Ordynacji podatkowej. Z treści § 1 ww. przepisu wynika, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty (art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej). Przy czym, stosownie do art. 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Korekta deklaracji (zeznań) ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy ich sporządzeniu. Może on dotyczyć określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości nadpłaty lub zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym, poprawnym już wypełnieniu deklaracji z dołączonym pisemnym uzasadnieniem wyjaśniającym przyczynę korekty. Podatnik może więc skutecznie zmienić (skorygować) wysokość zobowiązania podatkowego w ramach jego samoobliczenia, o ile to zobowiązanie nie uległo przedawnieniu. Należy jednocześnie zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zawiera odrębnych przepisów, które ograniczałyby uprawnienie podatnika do składania korekt deklaracji (zeznań).

Natomiast w myśl art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Stosownie do art. 79 § 2 Ordynacji podatkowej, prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Zgodnie z art. 80 § 1 Ordynacji podatkowej, prawo do zwrotu nadpłaty podatku wygasa po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin jej zwrotu.

W związku z powyższym, jeżeli Wnioskodawca otrzyma (ł) zwrot towaru, ze sprzedaży którego przychód należny powstał w roku podatkowym, którego zobowiązania podatkowe uległy przedawnieniu (przedawnieniu uległy zobowiązania podatkowe za ten rok podatkowy), to nie będzie mógł skorygować tego przychodu, a tym samym również zeznania podatkowego złożonego za rok podatkowy, w którym został wykazany ten przychód. Dokonanie takiej korekty nie będzie bowiem rodzić skutków prawnych.

Z uwagi na powyższe przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie zauważyć należy, że sposobu ujmowania korekty przychodów należnych nie można różnicować w zależności od rodzaju (specyfiki) prowadzonej działalności gospodarczej, czy też ilości dokumentów księgowych, które wymagają korekty. Zasady korygowania przychodów należnych powinny być takie same dla wszystkich podmiotów niezależnie od rodzaju i skali prowadzonej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2,44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.