IBPBI/1/415-746/11/AP - Zasady zaliczenia w poczet kosztów podatkowych prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup i rozbiórkę budynku mieszkalnego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 7 czerwca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 28 lipca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości bezpośredniego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup i rozbiórkę wskazanego we wniosku budynku mieszkalnego - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 czerwca 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości bezpośredniego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup i rozbiórkę wskazanego we wniosku budynku mieszkalnego. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 18 lipca 2011 r. Znak: IBPBII/2/415-692/11/ŁCz wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 28 lipca 2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W sierpniu 2008 r. Wnioskodawca zakupił budynek mieszkalny wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu. Po miesiącu od daty zakupu, za zgodą urzędu miasta, Wnioskodawca przystąpił do rozbiórki budynku mieszkalnego. Roboty rozbiórkowe zlecono obcej firmie. W tym samym roku podatkowym roboty rozbiórkowe zostały zakończone o czym zawiadomiono właściwy urząd miasta. W wyniku rozbiórki budynku mieszkalnego pozostały materiały zdatne do ponownego wykorzystania w robotach budowlanych, pochodzące z rozbiórki przedmiotowego budynku. Zakupiona nieruchomość po rozbiórce budynku i sprzedaży materiałów pochodzących z rozbiórki (gruz i materiały użytkowe) zostaną przeznaczona na cele inwestycyjne.

W bieżącym roku podatkowym (tj. w 2011 r.) pojawiła się możliwość sprzedaży pozostałych po rozbiórce materiałów budowlanych za wartość około 2% poniesionych nakładów na zakup i rozbiórkę budynku.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż zakup budynku mieszkalnego wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu został dokonany w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, w celu zrealizowania inwestycji na tym terenie w okresie późniejszym. Sprzedaż pozostałych po rozbiórce przedmiotowego budynku materiałów budowlanych dokonana zostanie na podstawie faktury VAT i będzie stanowić przychód z prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w bieżącym roku podatkowym, kiedy zostanie uzyskany przychód ze sprzedaży przedmiotowych materiałów budowlanych będzie można w poczet kosztów podatkowych zaliczyć wydatki jakie poniesiono na zakup i rozbiórkę budynku mieszkalnego.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poniesione wydatki na zakup są kosztami uzyskania przychodu, gdyż:

* są związane z określonym przychodem - faktura sprzedaży materiałów budowlanych,

* nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak pamiętać o tym, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.

Zauważyć przy tym należy, iż zgodnie z art. 5a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod pojęciem inwestycji rozumie się środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.). Z kolei środki trwałe w budowie, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o rachunkowości, to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnicy podejmują zadania inwestycyjne związane w szczególności z wytworzeniem lub ulepszeniem środków trwałych.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części, wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl natomiast art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia. Przy czym, za koszt wytworzenia stosownie do treści art. 22g ust. 4 ww. ustawy, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Jak wynika z treści złożonego wniosku Wnioskodawca w sierpniu 2008 r. zakupił, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, budynek mieszkalny wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu, w celu zrealizowania inwestycji na tym terenie w okresie późniejszym. Po uzyskaniu zgody urzędu miasta, przystąpił do rozbiórki ww. budynku i w tym samym roku podatkowym ją zakończył. W wyniku rozbiórki budynku mieszkalnego pozostały materiały zdatne do ponownego wykorzystania w robotach budowlanych. Zakupiona nieruchomość po rozbiórce budynku i sprzedaży materiałów pochodzących z tej rozbiórki (gruz i materiały użytkowe) zostaną przeznaczona na cele inwestycyjne.

Ponadto jak wskazał Wnioskodawca w bieżącym roku podatkowym (tj. w 2011 r.) pojawiła się możliwość sprzedaży pozostałych po rozbiórce materiałów budowlanych za wartość około 2% poniesionych nakładów na zakup i rozbiórkę budynku. Sprzedaż ww. materiałów budowlanych udokumentowana zostanie fakturą VAT i będzie stanowić przychód z prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, na gruncie przedmiotowej sprawy dla ustalenia, czy wydatki związane z nabyciem i rozbiórką wskazanego we wniosku budynku należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w sposób bezpośredni, czy też poprzez odpisy amortyzacyjne, decydujące znaczenie ma określenie związku poniesionych wydatków z realizowanym przedsięwzięciem inwestycyjnym. Jeżeli bowiem decyzja podatnika o likwidacji budynku jest związana z jego planami inwestycyjnymi, wybudowanie w miejsce starego - nowego obiektu, to w takim przypadku koszty związane z zakupem i wyburzeniem budynku będą składową wartości początkowej nowo wybudowanego (wytworzonego) środka trwałego.

Zważywszy zatem, iż jak wynika z wniosku ww. budynek został nabyty z zamiarem jego rozbiórki i celem realizacji nowej inwestycji, wydatki poniesione na zakup przedmiotowego budynku mieszkalnego, jak również koszty jego rozbiórki, stanowić będą element planowanej inwestycji, a więc element kosztu wytworzenia nowego środka trwałego, zgodnie z cyt. powyżej art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, wydatki poniesione na zakup i rozbiórkę przedmiotowego budynku, nie mogą zostać bezpośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz na podstawie art. 22g ust. 4 ww. ustawy, powiększą wartość początkową nowego środka trwałego i będą podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej nowo wytworzonego środka trwałego.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.