IBPBI/1/415-722/12/AB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 13 czerwca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 18 czerwca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 28 sierpnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku poniesionego w formie kompensaty wzajemnych należności - jest prawidłowe.

W dniu 18 czerwca 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku poniesionego w formie kompensaty wzajemnych należności. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 21 sierpnia 2012 r. Znak: IBPP3/443-613/12/MN, IBPBI/1/415-722/12/AB, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 28 sierpnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży urządzeń dla branży medycznej oraz kosmetycznej. Zdarzenia gospodarcze dotyczące prowadzonej działalności gospodarczej ewidencjonuje w księgach handlowych. W 2011 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży (udokumentowanej fakturą VAT) dla jednego z klientów (spółki z o.o.). Kontrahent nie wywiązał się z ciążącego na nim zobowiązania zapłaty za towar. W związku z powyższym, Wnioskodawca skierował sprawę na drogę postępowania sądowego w wyniku którego uzyskał możliwość zaspokojenia swoich należności z majątku dłużnika w drodze zajęć komorniczych. Komornik sądowy przedstawił Wnioskodawcy ruchomość stanowiącą własność dłużnika, jako przedmiot mający zaspokoić Jego należności. Z uwagi na fakt, że dłużnik nie ma innego majątku, który mógłby zaspokoić należności, Wnioskodawca zamierza zdecydować się na przejęcie ww. ruchomości (inne urządzenie kosmetyczne). Jednocześnie Wnioskodawca uzyskał informację od komornika sądowego, że ten działając na podstawie Kodeksu Postępowania Cywilnego występuje, jako płatnik VAT i jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT, pobrania należnego podatku VAT i przekazania go na rachunek budżetu państwa. Poprzez wystawienie faktury VAT w imieniu dłużnika Wnioskodawcy, komornik przeniesie na Wnioskodawcę prawo do dysponowania ruchomością (urządzeniem kosmetycznym). Wystawiona faktura VAT spowoduje powstanie zobowiązania Wnioskodawcy wobec dłużnika, które to zobowiązanie jednocześnie zostanie skompensowane z długiem wobec Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 24 sierpnia 2012 r., Wnioskodawca dodatkowo wyjaśnił, że nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wartość należności.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy na podstawie wskazanej we wniosku faktury VAT, będę mógł ująć w kosztach podatkowych wartość netto urządzenia medycznego w momencie jego dalszej odsprzedaży.

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie mógł ująć w kosztach podatkowych wartość netto urządzenia medycznego wynikającą z faktury VAT, w momencie jego dalszej odsprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, bo to na nim w ostateczności spoczywa ciężar udowodnienia, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów). Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, kontrahent Wnioskodawcy nie uregulował należności wynikającej z wystawionej przez Niego faktury VAT stwierdzającej sprzedaż towaru handlowego. W związku z powyższym, Wnioskodawca skierował sprawę na drogę postępowania sądowego w wyniku którego uzyskał możliwość zaspokojenia swoich należności z majątku dłużnika w drodze zajęć komorniczych. Komornik sądowy przedstawił Wnioskodawcy ruchomość (inne urządzenie kosmetyczne) stanowiącą własność dłużnika, jako przedmiot mający zaspokoić Jego należności. Poprzez wystawienie faktury VAT w imieniu dłużnika Wnioskodawcy, komornik przeniesie na Wnioskodawcę prawo do dysponowania ruchomością (urządzeniem kosmetycznym), którą Wnioskodawca uzna za towar handlowy w prowadzonej działalności gospodarczej. Wystawiona faktura VAT spowoduje powstanie zobowiązania Wnioskodawcy wobec dłużnika, które to zobowiązanie jednocześnie zostanie skompensowane z wierzytelnością wobec dłużnika Wnioskodawcy. Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca i jego kontrahent (w imieniu którego działa komornik sądowy) będą jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami.

Pojęcie kompensaty (potrącenia) określa art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze. zm.), zgodnie z którym, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub innym organem państwowym.

Stosownie do art. 498 § 2 ww. ustawy, wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Wzajemna kompensata wierzytelności polegająca na zaliczeniu jednej wierzytelności na poczet drugiej, występuje w obrocie prawnym w postaci kompensaty, u której podstaw leży umowa zainteresowanych stron (tzw. kompensaty, potrącenia umowne) oraz kompensaty, o której była mowa wyżej, opierającej się na przepisach art. 498-505 Kodeksu cywilnego, dokonywanej w drodze jednostronnej czynności prawnej przez jednego z wierzycieli i skutecznej tylko w przypadku zaistnienia przesłanek określonych w tych przepisach. Kompensat (potrąceń) umownych Kodeks cywilny nie reguluje, jednak uważane są one za dopuszczalne w ramach zasady swobody umów. W wyniku kompensaty (potrącenia) nie dochodzi do efektywnej zapłaty dokonanej w pieniądzu, pomimo iż dotyczy zobowiązań do świadczeń tego samego rodzaju (z reguły pieniężnych), a prowadzi tylko do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej. Przy kompensacie (potrąceniu) następuje zaspokojenie wierzyciela i osiągnięcie tym samym celu zobowiązania.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że wydatki poniesione na nabycie urządzenia kosmetycznego, które w przedstawionym zdarzeniu przyszłym stanowi towar handlowy, co do zasady stanowią koszt uzyskania przychodów, o ile spełniają przesłanki ogólne zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, wynikające z art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego, nabycie przedmiotowego urządzenia kosmetycznego zostanie udokumentowane fakturą VAT. Wydatki na nabycie towaru handlowego nie znajdują się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, potrącenie wzajemnych zobowiązań Wnioskodawcy i Jego kontrahenta skutkuje wygaśnięciem wzajemnych zobowiązań, a tym samym zapłatą za towar. Zatem należy uznać, że Wnioskodawca poniósł wydatek na nabycie urządzenia medycznego, który będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w momencie jego sprzedaży. Zaznaczyć należy, że wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą oraz jego wpływ na wysokość osiągniętych przychodów spoczywa na Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.