IBPBI/1/415-668/10/KB - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów dokonanych na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 13 lipca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów dokonanych na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, prowadzony wspólnie ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, której Wnioskodawca jest udziałowcem - jest prawidłowe.

W dniu 13 lipca 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów dokonanych na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, prowadzony wspólnie ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, której Wnioskodawca jest udziałowcem.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie specjalistycznego sprzątania budynków i obiektów przemysłowych. Obecnie nie zatrudnia pracowników w rozumieniu art. 2 Kodeksu Pracy. Wnioskodawca zleca wykonywanie zadań osobom fizycznym prowadzącym, jak i nieprowadzącym samodzielnej działalności gospodarczej na podstawie umowy zlecenia. W związku z dynamicznym rozwojem firmy zaistniała potrzeba zatrudnienia osób do pracy na podstawie umowy o pracę (obsługa biurowa, pracownicy infolinii). Wnioskodawca zamierza zatrudnić ok. 25 osób przy czym początkowo umowy zawierane byłyby na czas określony (np. 6 m-cy). Dodatkowo Wnioskodawca jest wspólnikiem w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka zatrudnia pracowników oraz prowadzi Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych. W ciągu dwóch lat Wnioskodawca zamierza przekształcić przedsiębiorstwo w spółkę z o.o., a następnie powiązać obie spółki kapitałowo. W związku z tymi planami pojawiła się koncepcja wspólnego prowadzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może skorzystać z prawa zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów i zwiększeń dokonanych na fundusz prowadzony wspólnie ze spółką.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, pracodawcy mogą prowadzić wspólną działalność socjalną na warunkach określonych w umowie. W związku z tym nie ma przeszkód aby wspólnie ze spółką wprowadzić działalność socjalną. Wnioskodawca zatrudniając więcej niż 20 pracowników będzie zobowiązany na podstawie przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych do utworzenia funduszu (obowiązek wynika z art. 3 ust. 1 ustawy - dalej fundusz) dla finansowania działalności socjalnej. Zgodnie z przepisami art. 23 ust. 1 pkt 7 lit. a i b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (odpowiednio art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), kosztem uzyskania przychodów są dokonywane przez podatnika:

* podstawowe odpisy i wpłaty na tworzone przez niego fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar uzyskania kosztów określają odrębne ustawy,

* odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty uzyskania mogą stanowić jedynie kwoty faktycznie przekazane na fundusz przy czym każdy podatnik powinien posiadać osobny rachunek dla funduszu. W przedmiotowej sprawie zarówno Wnioskodawca, jak i spółka powinny posiadać osobne konta aby móc skorzystać z prawa do zaliczenia odpisów i zwiększeń do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak:

* podstawowe odpisy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy (art. 23 ust. 1 pkt 7 lit. a ww. ustawy),

* odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu (art. 23 ust. 1 pkt 7 lit. b ww. ustawy).

Zasady tworzenia i funkcjonowania zakładowego funduszu świadczeń socjalnych regulują przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.). Zgodnie z art. 1 ust. 1 tej ustawy, ustawa określa zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, zwanego dalej "Funduszem", i zasady gospodarowania środkami tego Funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz na tworzenie zakładowych żłobków, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego.

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, fundusz tworzą, z zastrzeżeniem ust. 2, pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.

Fundusz tworzy się z corocznego odpisu podstawowego, naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych (art. 5 ust. 1 ww. ustawy). Przy czym przepisy ww. ustawy przewidują także szereg zdarzeń i możliwości powodujących zwiększenie środków przekazywanych na ten fundusz.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a, oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ww. ustawy, pracodawcy mogą prowadzić wspólną działalność socjalną na warunkach określonych w umowie. Przepisy art. 8 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Umowa, o której mowa w ust. 1, określa w szczególności przedmiot wspólnej działalności, zasady jej prowadzenia, sposób rozliczeń oraz tryb wypowiedzenia i rozwiązania umowy. Umowa może także określać warunki odstąpienia od jej stosowania oraz odpowiedzialność stron z tego tytułu (art. 9 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, środki Funduszu są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym.

Z powyższych przepisów wynika, iż odpisy podstawowe oraz ich zwiększenia, dokonywane przez przedsiębiorcę na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej pod warunkiem, że środki pieniężne stanowiące ich równowartość zostaną faktycznie przekazane na wyodrębniony rachunek bankowy tego funduszu. Zauważyć przy tym należy, iż przepisy powyższe dopuszczają możliwość prowadzenia przez przedsiębiorcę działalności socjalnej samodzielnie, jak również wspólnie z innym podmiotem, w oparciu o umowę, o której mowa w cyt. ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. W związku z rozwojem prowadzonego przedsiębiorstwa zachodzi konieczność zatrudnienia pracowników w liczbie zobowiązującej Wnioskodawcę do utworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Wnioskodawca planuje prowadzić ww. fundusz wspólnie ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, której jest wspólnikiem.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż dokonywane przez Wnioskodawcę odpisy na prowadzony wspólnie ze spółką z o.o. zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez niego indywidualnie pozarolniczej działalności gospodarczej o ile środki pieniężne stanowiące ich równowartość zostaną faktycznie przekazane na rachunek tego funduszu. Do kosztów tych Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć zarówno odpisy podstawowe, jak i ich zwiększenia, jeżeli możliwość i zasady ich dokonania zgodne będą z przepisami cyt. ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, nie będącej przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogącej być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej.

Odnosząc się natomiast do kwestii konieczności prowadzenia oddzielnych rachunków bankowych dla ww. funduszu przez poszczególnych jego założycieli, stwierdzić należy, iż przepisy prawa podatkowego nie uzależniają możliwości zaliczenia odpisów dokonywanych na ten fundusz do kosztów uzyskania przychodów od faktu prowadzenia przez każdego z jego założycieli odrębnego rachunku bankowego dla tego funduszu. Istotnym jest jedynie aby środki na działalność socjalną przekazywane były na wyodrębniony rachunek bankowy funduszu. Natomiast kwestia szczegółowych rozliczeń pomiędzy poszczególnymi współzałożycielami tego funduszu (w tym także ilość i rodzaje prowadzonych dla funduszu rachunków bankowych) winna być uregulowana w zawartej pomiędzy pracodawcami umowie o prowadzeniu wspólnej działalności socjalnej, zgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44 - 100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.