IBPBI/1/415-655/11/AP - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z wymianą nawierzchni parkingu, placu dojazdowego i manewrowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 5 lipca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 16 września 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości:

* uznania wydatków związanych z wymianą nawierzchni parkingu, placu dojazdowego i manewrowego, za koszt bezpośredni prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe,

* zaliczenia ww. wydatków jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 5 lipca 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania wydatków związanych z wymianą nawierzchni parkingu, placu dojazdowego i manewrowego, za koszt bezpośredni prowadzonej działalności gospodarczej oraz sposobu ich zaliczenia do kosztów tej działalności. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 6 września 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-655/11/AP wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 16 września 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą - piekarnię - na terenie nieruchomości, której jest właścicielem. Nieruchomość nabył jako osoba fizyczna w drodze spadku po matce, która wcześniej prowadziła działalność gospodarczą. Wjazd na teren zakładu, parking oraz plac manewrowy był utwardzony w roku 2000 przez jego matkę, która poniosła nakłady z własnych, osobistych środków (kosztów z tym związanych nie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej). Koszty poniesione na utwardzenie nie były amortyzowane i nie figurowały w ewidencji środków trwałych w prowadzonej przez jego matkę działalności gospodarczej. W 2011 r. po drugiej powodzi, która przeszła przez nieruchomość dla udrożnienia przejazdu Wnioskodawca zastąpił zużytą nawierzchnię wjazdu na teren zakładu, parkingu oraz placu manewrowego, obsługującego zakład kostką burkową. Wymiana nawierzchni nie spowodowała wzrostu wartości użytkowej oraz nie zmieniła funkcjonalności. Dojazd, parking i plac manewrowy, przed i po poniesieniu ww. nakładów spełniały te same funkcje.

Poczynione na położenie kostki brukowej nakłady w miejsce nawierzchni kamienistej stanowią remont nawierzchni. Parking, dojazd i plac manewrowy są utwardzone tak jak były; ich struktura nie zmieniła się w wyniku prac remontowych. Działania remontowe dotyczyły samej powierzchni, która była wysypana kamieniami natomiast po podwójnej fali powodziowej, jaka przeszła przez nieruchomość kamienie częściowo wypłukały się oraz przemieściły w sposób utrudniający komunikację. W celu remontu parkingu i dojazdu, firma remontowa wyrównała teren i położyła na utwardzonej w 2000 r. podbudowie - kostkę brukową, co przywróciło pierwotną funkcjonalność dojazdu, placu manewrowego i parkingu.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z dnia 13 września 2011 r. wskazano, iż:

* parking, plac manewrowy, plac dojazdowy, o których mowa we wniosku obsługują wyłącznie budynek piekarni, nie obsługują innych budynków będących środkami trwałymi firmy Wnioskodawcy (bo takich nie posiada),

* przy odcinku drogi dojazdowej łączącej drogę publiczną z parkingiem przy piekarni stoi prywatny dom Wnioskodawcy, gdzie dojeżdża wyłącznie samochodem firmowym i gdzie go parkuje. Odcinek łączący dom z drogą dojazdową i miejsce parkingowe przed domem nie są przedmiotem zapytania, gdyż utwardzenie ich zostało sfinansowane z własnych, osobistych środków,

* ww. parking i place zostały uznane za środki trwałe (środek trwały) w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Zostały ujawnione w ewidencji środków trwałych po przejęciu piekarni w ramach spadku. W związku z definicją budynku zawartą w klasyfikacji środków trwałych - place, parkingi i drogi dojazdowe zaliczane są do budynku,

* przedmiotowe place i parkingi zostały zgłoszone do urzędu gminy w celu zapłaty podatku od nieruchomości i podatek ten jest uiszczany od gruntów związanych z działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki z tytułu wymiany nawierzchni placu dojazdowego, parkingu i placu manewrowego, polegającej na wymianie zniszczonej wierzchniej warstwy w postaci wysypanych kamieni na kostkę brukową stanowią koszt bezpośredni i mogą być zaksięgowane jednorazowo w koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki z tytułu wymiany nawierzchni placu dojazdowego, parkingu i placu manewrowego, polegającej na wymianie zniszczonej wierzchniej warstwy w postaci wysypanych kamieni na kostkę brukową stanowią koszt bezpośredni i mogą być zaksięgowane jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów.

Działania firmy remontowej odtworzyły pierwotną funkcjonalność parkingu z dojazdem i placem manewrowym natomiast nie stanowiły ulepszenia, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji, czy modernizacji.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z art. 22g ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudową, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, co wiąże się z brakiem możliwości zaliczenia tych wydatków bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, jest spełnienie warunków zawartych w wyżej powołanym przepisie.

Po pierwsze, musi nastąpić ulepszenie środków trwałych, a suma wydatków z tego tytułu przekroczyć 3.500 zł. Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia, ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały (zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych). Adaptacja polega natomiast na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowsze myśli technicznej.

Po drugie, wynikiem ulepszenia musi być wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do takiej wartości z dnia jego przyjęcia do używania, (nie chodzi więc o wzrost wartości użytkowej w stosunku do stanu poprzedzającego prace w obiekcie, lecz o taki wzrost wartości użytkowej, który ma wpływ na wzrost tej wartości w stosunku do stanu z dnia przyjęcia do używania).

Po trzecie, warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie do zwiększających wartość środka trwałego w powyższym rozumieniu jest mierzalność ulepszenia. Przepis art. 22g ust. 17 ustawy wskazuje przykładowo, w jaki sposób mierzalność ta może się wyrażać: np. okresem używania - wydłużeniem okresu używania środka ulepszonego w stosunku do stanu poprzedniego, zwiększeniem jego zdolności wytwórczej, podwyższeniem jakości produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i zmniejszeniem kosztów ich eksploatacji. Efekt mierzalnego ulepszenia środka trwałego powinien wystąpić nie na skutek porównania stanu przed dokonaniem nakładów i po tym fakcie, ale porównania stanu z dnia przyjęcia środka trwałego do używania oraz po dokonaniu ulepszenia.

Z przepisu tego wynika jednoznacznie, że istotnym dla oceny robót jako ulepszenia jest porównanie stanu obiektu przed przeprowadzeniem robót budowlanych, rodzaju robót i stanu obiektu po ich dokonaniu.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego w odniesieniu do remontu należy (mając na uwadze słownikowe znaczenie tego pojęcia) stosować definicję sformułowaną w przepisach prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, remontem jest wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konsekwencji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środek trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych, następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartość użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych - co zdaniem Wnioskodawcy, w jego przypadku nie miało miejsca.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretację indywidualną wydaną przez działającego w imieniu Ministra Finansów Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 9 listopada 2010 r. Znak ILPB1/415-947/10-4/AP.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak pamiętać o tym, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w 2011 r. Wnioskodawca dokonał wymiany nawierzchni placu dojazdowego, manewrowego i parkingu znajdujących się na terenie zakładu, w którym Wnioskodawca prowadzi działalności gospodarczą (piekarnię) i obsługujących ten zakład. Jak wskazał Wnioskodawca wymiana nawierzchni nie spowodowała wzrostu wartości użytkowej oraz nie zmieniła funkcjonalności ww. obiektów budowlanych. Dojazd, parking i plac manewrowy służą tak, jak pierwotnie służyły, są utwardzone tak jak były, ich struktura nie zmieniła się w wyniku prac remontowych. Działania remontowe dotyczyły samej powierzchni, która była wysypana kamieniami natomiast po podwójnej fali powodziowej, jaka przeszła przez nieruchomość Wnioskodawcy, kamienie częściowo wypłukały się oraz przemieściły w sposób utrudniający komunikację. W celu remontu parkingu i dojazdu firma remontowa wyrównała teren i położyła na utwardzonej w 2000 r. podbudowie kostkę brukową, co przywróciło pierwotną funkcjonalność dojazdu, placu manewrowego i parkingu. Ww. parking i place zostały uznane za środki trwałe (środek trwały) w prowadzonej działalności gospodarczej. Obsługują one wyłącznie budynek piekarni, dlatego też mając na uwadze definicję budynku jako obiektu inwentarzowego zawartą w klasyfikacji środków trwałych - place, parkingi i drogi dojazdowe zaliczane zostały do budynku (stały się elementem składowym jego wartości początkowej).

Odnośnie charakteru wskazanych we wniosku koszów, wskazać należy, iż wydatków poniesionych na naprawę zniszczonej nawierzchni parkingu, placu manewrowego i dojazdowego, nie da się powiązać z konkretnym przychodem. Zważywszy, iż wiążą się one z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą (dotyczą one składników majątku wykorzystywanych w tej działalności), stwierdzić należy, iż stanowią koszty uzyskania przychodów, których związek z uzyskiwanymi przychodami jest pośredni, a nie bezpośredni jak wynika z przedstawionego we wniosku stanowiska Wnioskodawcy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości uznania ww. wydatków za koszt bezpośredni w prowadzonej działalności gospodarczej należy uznać za nieprawidłowe.

Ponadto zauważyć należy, iż zgodnie z objaśnieniami zawartymi w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622) w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się także obiekty pomocnicze obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie itp. Obiekty pomocnicze obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczyć do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem. Skoro zatem, jak wskazał Wnioskodawca, ww. parking i place obsługują wyłącznie budynek piekarni, to tym samym wchodzą w skład tego budynku i stanowią jeden środek trwały.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (...).

Natomiast w myśl art. 22g ust. 17 tej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Dla sposobu ujęcia w kosztach podatkowych wydatków związanych ze składnikami majątku trwałego istotne znaczenie ma określenie ich charakteru, a w szczególności ustalenie, czy mają one wyłącznie charakter odtworzeniowy (remont), czy też skutkują ulepszeniem środka trwałego.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego też w odniesieniu do remontu zasadne jest odniesienie się do definicji sformułowanej w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika. Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega zatem na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych. Dokonując kwalifikacji wydatków do nakładów o charakterze remontowym, należy uwzględnić również zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, albowiem na skutek upływu czasu i postępu myśli technologicznej, wymiana zużytych elementów na identyczne, jest praktycznie niemożliwa.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych, o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, jest spełnienie warunków zawartych w wyżej powołanym przepisie art. 22g ust. 17 ustawy.

Po pierwsze musi nastąpić ulepszenie środka trwałego, a suma wydatków z tego tytułu - przekroczyć 3.500 zł. Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja polega natomiast na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Po drugie, wynikiem ulepszenia musi być wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia jego przyjęcia do używania.

Po trzecie, warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie, do wydatków zwiększających wartość środka trwałego w powyższym rozumieniu jest uzyskanie wymiernych korzyści tego ulepszenia, które mogą się wyrażać np. wydłużeniem okresu używania środka ulepszonego w stosunku do stanu poprzedniego, zwiększeniem jego zdolności wytwórczej, podwyższeniem jakości produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i zmniejszeniem kosztów ich eksploatacji. Oceny efektu ulepszenia środka trwałego należy przy tym dokonać poprzez porównanie stanu z dnia przyjęcia środka trwałego do używania oraz stanu po dokonaniu ulepszenia (a nie stanu przed dokonaniem nakładów i po tym fakcie).

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie wskazane we wniosku prace miały wyłącznie charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie pierwotną zdolność użytkową (pierwotny stan techniczny) ww. parkingu i placów obsługujących wyłącznie budynek piekarni (stanowiący środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej) i w rezultacie nie spowodowały wzrostu jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania (mając również na uwadze postęp techniczny), to wydatki poniesione na ten cel mogą być zaliczone bezpośrednio (jednorazowo) do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, jako wydatki o charakterze remontowym.

W tym więc zakresie stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.