IBPBI/1/415-620/10/PB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 30 czerwca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej niezamortyzowanej wartości początkowej środka trwałego (budynku) oraz wydatków związanych z jego rozbiórką, uporządkowaniem terenu oraz wywozem gruzu - jest prawidłowe.

W dniu 30 czerwca 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej niezamortyzowanej wartości początkowej środka trwałego (budynku) oraz wydatków związanych z jego rozbiórką, uporządkowaniem terenu oraz wywozem gruzu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca posiada firmę, która działa od pazdziernika 1999. Podstawowym zakresem działalności tej firmy jest obróbka szkła płaskiego i luster. Do prowadzenia działalności firma wykorzystuje kilka budynków wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i amortyzowanych. W roku 2007 podjęto decyzję o zwiększeniu powierzchni usługowo-magazynowej w celu maksymalizacji dochodów oraz rozszerzenia działalności o wytwarzanie nowych usług w zakresie obróbki szkła i innych materiałów. Po przeanalizowaniu układu i powierzchni wykorzystywanych obiektów stwierdzono, że budynek warsztatowo-magazynowy jest za niski, ma zbyt małą powierzchnię i niekorzystny układ pomieszczeń, aby mógł być w pełni wykorzystywany. W związku z tym postanowiono wyburzyć budynek warsztatowo-magazynowy, a na jego miejscu wybudować nowy, znacznie większy obiekt usługowo-magazynowy dostosowany do bieżących i przyszłych potrzeb jednostki w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. W nowo wybudowanym budynku prowadzona będzie dotychczasowa działalność gospodarcza rozszerzona o nowe usługi w zakresie obróbki. W 2007 r. firma otrzymała pozwolenie na budowę budynku usługowo-magazynowego oraz na rozbiórkę wykorzystywanego do tej pory budynku warsztatowo-magazynowego. Na początku roku 2010 podjęto pracę przygotowawcze do rozpoczęcia inwestycji. Dnia 31 maja 2010 r. budynek został rozebrany.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ad 1. Niezamortyzowaną wartość wyburzonego budynku należy zaliczyć jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu następującym po miesiącu w którym przeprowadzono rozbiórkę i zaprzestano dokonywania odpisów amortyzacyjnych,

Ad 2. Wydatki związane z rozbiórką budynku warsztatowo-magazynowego, uporządkowaniem terenu i wywozem gruzu, zwiększają wartość początkową nowo wybudowanego obiektu.

Na poparcie swojego stanowiska, Wnioskodawca powołał interpretację indywidualną z dnia 29 października 2009 Znak: IPPB1/415-684/09-2/AM wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

* maszyny, urządzenia i środki transportu,

* inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszt uzyskania przychodu strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. W przypadku likwidacji środka trwałego rozstrzygnięcie kwestii, czy jego nieumorzona wartość może stanowić koszt uzyskania przychodów, zależy zatem od przyczyny likwidacji tego środka. Likwidacja może być bowiem przeprowadzana z różnych powodów, co jest istotne podatkowo, bowiem w zależności od rodzaju i charakteru przyczyny likwidacji, inny jest sposób rozliczania kosztów.

Z cyt art. 23 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy wynika, iż w przypadku, gdy likwidacja środka trwałego została dokonana z tej przyczyny, że dotychczas wykorzystywany środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż w przypadku likwidacji środka trwałego z innych przyczyn niż zmiana rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, niezamortyzowana część jego wartości początkowej może stanowić koszt uzyskania przychodu tej działalności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą wykorzystuje kilka budynków wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i amortyzowanych. W roku 2007 podjął decyzję o zwiększeniu powierzchni usługowo-magazynowej w celu maksymalizacji dochodów oraz rozszerzenia działalności o wytwarzanie nowych usług w zakresie obróbki szkła i innych materiałów. Po przeanalizowaniu układu i powierzchni wykorzystywanych obiektów stwierdził, że budynek warsztatowo-magazynowych jest za niski, ma zbyt małą powierzchnię i niekorzystny układ pomieszczeń, aby mógł być w pełni wykorzystywany. W związku z tym postanowił wyburzyć budynek warsztatowo-magazynowy, a na jego miejscu wybudować nowy, znacznie większy obiekt usługowo-magazynowy, dostosowany do bieżących i przyszłych potrzeb jednostki w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. W nowo wybudowanym budynku prowadzona będzie dotychczasowa działalność gospodarcza rozszerzona o nowe usługi w zakresie obróbki.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż niezamortyzowana wartość początkowa wskazanego we wniosku budynku warsztatowo-magazynowego, wybudowanego przez Wnioskodawcę, może stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej. Przy czym stratę powstałą z tego tytułu można było zaliczyć do ww. kosztów w miesiącu następującym po miesiącu, w którym dokonano likwidacji tego środka trwałego. Od tego bowiem miesiąca niemożliwym stało się zaliczenie wydatków poniesionych na jego nabycie do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, dokonywane od jego wartości początkowej.

Odnosząc się natomiast do kwestii sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków związanych z rozbiórką wskazanego we wniosku budynku oraz uporządkowania terenu i wywozem gruzu stwierdzić należy,iż w myśl art. 22f ust. 1 ww. ustawy podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Sposób ustalania tej wartości początkowej reguluje art. 22g ww. ustawy. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia. Natomiast w myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej dokonał likwidacji środka trwałego (wyburzenia budynku). W jego miejsce postanowił wybudować nowy budynek. W związku z powyższym poniósł wydatki związane z rozbiórką budynku, uporządkowaniem terenu oraz wywozem gruzu. Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż wydatki powyższe stanowią część kosztu wytworzenia nowego budynku i zwiększają jego wartość początkową. Podlegają zatem zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej nowo wybudowanego środka trwałego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.