IBPBI/1/415-615/11/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 17 czerwca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 14 lipca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, naliczonej przez kontrahenta kary umownej - jest prawidłowe.

W dniu 17 czerwca 2011 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej, naliczonej przez kontrahenta kary umownej.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 4 lipca 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-615/11/BK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 14 lipca 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki cywilnej, która przystąpiła do przetargu na dostarczenie i montaż sprzętu gastronomicznego dla Starostwa powiatowego. W związku z dostawą części towaru z opóźnieniem, Starostwo naliczyło karę zgodnie z umową. Jednakże Wspólnicy Spółki nie zgadzają się do zapłacenia kary w pełnej wysokości. Obecnie toczy się w tej sprawie postępowanie - prawnik reprezentujący interesy wspólników Spółki wystosował pismo do odbiorcy towaru, w celu weryfikacji naliczonej kary (spór dotyczy ilości dni, za jaką naliczona została kara).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca ma możliwość zaliczenia naliczonej kary umownej do kosztów uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesioną karę ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Uważa On bowiem, że umowa została wykonana prawidłowo, jednak komisja dokonująca odbioru wyposażenia stwierdziła braki w dostarczonym sprzęcie. Brakujący sprzęt został dostarczony po terminie ustalonym w umowie.

Wg Wnioskodawcy, naliczona kara umowna pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i koszt ten ma związek z osiągnięciem przychodu, zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podpisanie umowy, a tym samym osiągnięcie przychodu uzależnione było m.in. od zgody na zawarcie zapisu w umowie stanowiącego o wypłacie kary umownej. Brak takiego postanowienia oznaczałby nie podpisanie umowy i jednocześnie brak możliwości uzyskania przychodu z tego tytułu.

Uzasadniając swoje stanowisko, Wnioskodawca wskazał również, iż część wyposażenia wymienionego w protokole odbioru została podmieniona bądź zamieniona na prośbę zamawiającego, a więc czynności te zostały dokonane nie z winy Wnioskodawcy.

Ponadto, Wnioskodawca uważa, iż niesprawiedliwe byłoby poniesienie podwójnej kary, tj.:

* raz - w związku z nieuzyskanie pełnego przychodu (starostwo potrąciło kwotę z faktury na poczet kary), a podatek musi zostać zapłacony z tej części,

* dwa - jeżeli brak byłoby możliwości zaliczenia kary do kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca wskazuje, iż z wystawionej faktury, a nie zapłaconej w całości przez starostwo, został odprowadzony podatek VAT i podatek dochodowy, co oznacza, iż wobec państwa wspólnicy Spółki wywiązali się z wszelkich nałożonych na nich obowiązków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, iż uregulowania dotyczące kar umownych zawarte są w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Przepis art. 483 § 1 tego Kodeksu stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonywanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonywanych robót i usług.

Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów kar umownych, związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad. Jeżeli jednak kara umowna przysługuje wierzycielowi z innego tytułu niż ww. wymienione, może ona stanowić u płacącego koszt uzyskania przychodów, o ile jednak spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, warunkująca zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów, poniesiony wydatek musi być związany z uzyskaniem przychodu, bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu.

Jeżeli zatem będąca przedmiotem zapytania i określona co do wysokości kara umowna, związana jest w istocie z nieterminowym zrealizowaniem umowy (a nie np. z wadami dostarczonego towaru), to może stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, o ile poniesienie wydatku z tego tytułu zostanie przez Wnioskodawcę udokumentowane w sposób właściwy dla rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana

Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.