IBPBI/1/415-579/13/ESZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. Nr 112 poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 czerwca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 14 czerwca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania i wydatkowania jednorazowych środków przyznanych Wnioskodawczyni, jako osobie bezrobotnej na podjęcie działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 14 czerwca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania i wydatkowania jednorazowych środków przyznanych Wnioskodawczyni, jako osobie bezrobotnej na podjęcie działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W maju 2013 r. Wnioskodawczyni, jako osoba bezrobotna otrzymała dotację z Urzędu Pracy w wysokości 20.000 zł na podjęcie działalności gospodarczej. Umowa o przyznanie ww. środków realizowana jest w ramach projektu systemowego "..." współfinansowanego ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy w ramach Poddziałania 6.1.3 Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki 2007-2013. Umowa o przyznaniu środków została zawarta 27 maja 2013 r. za pośrednictwem Dyrektora Urzędu Pracy. W umowie zawarto następujący zapis: "Przyznane bezrobotnemu środki na podjęcie działalności gospodarczej stanowią pomoc de minimis, w rozumieniu przepisów rozporządzenia Komisji (WE) nr... z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz.Urz.UE.L 379 z 28 grudnia 2006 r., str. 5). W zakresie nieunormowanym niniejszą umową mają zastosowanie przepisy obowiązującego prawa, w szczególności ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 z późn. zm.) itp.". Jak wskazała Wnioskodawczyni w ww. umowie nie wskazano konkretnego artykułu z ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Zgodnie z powyższą umową, Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej 5 czerwca 2013 r., a za przyznane środki w kwocie 20.000 zł zakupiła:

* drobne urządzenia (do wysokości 1.500 zł brutto),

* wyposażenie (mieszczące się w przedziale od 2.000 zł do 3.000 zł brutto),

* oprogramowanie do obsługi księgowej wraz z usługą jego wdrożenia itp.

Faktura za wymienione oprogramowanie stanowi w sumie kwotę ok. 11.697,30 zł brutto, natomiast jej poszczególne pozycje nie przekraczają 3.500 zł (w wartościach brutto). Wyjątek stanowi jeden moduł (Księga Handlowa), którego cena brutto to 3.874,50 zł.

Na sumę 11.697,30 zł za oprogramowanie wraz z usługą informatyczną składają się następujące moduły:

* pakiet do obsługi Ksiąg Handlowych,

* pakiet do obsługi Podatkowej Księgi Przychodów i Rozchodów,

* pakiet "Księga Inwentarzowa",

* pakiet do obsługi Kadr i Płac,

* pakiet "Faktury",

* usługi informatyczne.

Wnioskodawczyni rozlicza się na "zasadach ogólnych", zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Główny przedmiot działalności Wnioskodawczyni wg PKD sklasyfikowany jest pod symbolem 69.20.Z - Działalność rachunkowo-księgowa, doradztwo podatkowe.

Istotne elementy stanu faktycznego zawarto również w części H poz. 70 wniosku ORD - IN gdzie wskazano, iż otrzymane środki finansowe na rozpoczęcie działalności gospodarczej należy zakwalifikować jako przyznane na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, pomimo braku jego jednoznacznego wskazania w umowie. Zapis w umowie odwołuje się do całej ww. ustawy w związku z czym również do jej art. 46.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki na zakup, drobnych urządzeń o wartości poniżej 1.500 zł, wyposażenia o wartości poniżej 3.500 zł oraz oprogramowania - sfinansowane dotacją w ramach projektu "..." realizowanego przez Urząd Pracy, współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy - stanowią koszty uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, otrzymana dotacja w części nie przeznaczonej na zakup środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, stanowi przychód zwolniony z opodatkowania. Część dotacji, która jest przeznaczona na zakup środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nie powinna być w ogóle ujęta w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, gdyż nie stanowi ona w tej części przychodu z działalności gospodarczej.

W związku z powyższym wydatki na zakup drobnych urządzeń oraz wyposażenia o wartości poniżej 3.500 zł sfinansowane dotacją stanowią koszty uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej, zaś amortyzacja zakupionych z dotacji środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nie jest kosztem uzyskania przychodów.

Zasadniczą kwestią czy oprogramowanie sfinansowane dotacją może zostać zaliczone bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów jest ustalenie czy stanowi ono wartość niematerialną i prawną (dalej: WNiP). Zdaniem Wnioskodawczyni, do zakupu modułu Księgi Handlowej, powinna być doliczona, proporcjonalnie do ilości stanowisk i modułów, wartość usługi informatycznej i w momencie przekroczenia wartości 3.500 zł będzie stanowiła WNiP, wówczas powinna być uwzględniona w ewidencji WNiP i powinny być dokonywane od niej odpisy amortyzacyjne, ale odpisy te nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów. Dotacja w części przeznaczonej na zakup tego jednego modułu tj. księgi handlowej nie będzie stanowiła przychodu z działalności gospodarczej, zaś dokonywane od niej odpisy amortyzacyjne nie będą stanowiły kosztu uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zakup pozostałej części oprogramowania (modułów, które wraz z usługą informatyczną nie przekraczają wartości 3.500 zł) nie stanowi wartości niematerialnej i prawnej, nie powinno się go również umieszczać w ewidencji wyposażenia. Zgodnie bowiem z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, przez wyposażenie rozumieć należy - rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych. Wnioskodawczyni kwestię niezaliczenia modułów (Podatkowej Księgi Przychodów i Rozchodów, Księgi Inwentarzowej, Kadr i Płac oraz Faktury) motywuje faktem, iż poszczególne pozycje (z uwzględnieniem usługi informatycznej i jej proporcjonalnym doliczeniem do wartości poszczególnych "modułów programu") nie przekraczają kwoty 3.500 zł, zaś każda z tych licencji jest w stanie w pełni funkcjonować bez użycia innej.

Zgodnie zaś z art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni uważa, iż oprogramowanie w części nie uwzględniającej modułu księgi handlowej (której wartość przekracza 3.500 zł) sfinansowane dotacją może stanowić koszt uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Dotacja w części przeznaczonej na zakup wyposażenia oraz drobnych urządzeń i oprogramowania (którego poszczególne moduły nie przekraczają wartości 3.500 zł) stanowi przychód zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosowanie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. W myśl art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze brzmienie powyższego przepisu należy stwierdzić, iż ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

* dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych - zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,

* ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych - nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Zgodnie natomiast z art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 674 z późn. zm.), starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia (...).

W myśl art. 46 ust. 6 pkt 1 i 2 ww. ustawy, Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia m.in.:

* szczegółowe warunki i tryb dokonywania refundacji, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i 1a oraz ust. 1a (pkt 1),

* szczegółowe warunki i tryb przyznawania bezrobotnemu jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej, o których mowa w ust. 1 pkt 2 (pkt 2), (...)

Jak wskazała Wnioskodawczyni w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, w dniu 27 maja 2013 r., jako osoba bezrobotna otrzymała dotację z Urzędu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej w wysokości 20.000 zł. Umowa o przyznanie ww. środków realizowana jest w ramach projektu współfinansowanego ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy w ramach Poddziałania 6.1.3 Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki 2007-2013. W umowie zawarto następujący zapis: "Przyznane bezrobotnemu środki na podjęcie działalności gospodarczej stanowią pomoc de minimis, w rozumieniu przepisów rozporządzenia Komisji (WE) nr... z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz.Urz.UE.L 379 z 28 grudnia 2006 r., str. 5). W zakresie nieunormowanym niniejszą umową mają zastosowanie przepisy obowiązującego prawa, w szczególności ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 z późn. zm.) itp.". Przy czym, jak wskazała Wnioskodawczyni otrzyane środki finansowe należy zakwalifikować jako przyznane na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Zgodnie z zawartą umową, Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w dniu 5 czerwca 2013 r., a za przyznane środki w kwocie 20.000 zł zakupiła:

* drobne urządzenia (do wysokości 1.500 zł brutto),

* wyposażenie (mieszczące się w przedziale od 2.000 zł do 3.000 zł brutto),

* oprogramowanie do obsługi księgowej wraz z usługą jego wdrożenia itp.

W świetle ww. przepisów oraz na gruncie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż o ile w istocie otrzymane przez Wnioskodawczynię jako bezrobotną środki finansowe są środkami, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (kwestia ta jako nieuregulowana przepisami prawa podatkowego nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej), to w części nie przeznaczonej na cele inwestycyjne, stanowią one przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, zwolniony jednakże od opodatkowania na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten jako zwolniony nie podlega ujęciu w prowadzonej przez Wnioskodawczynię podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Przy czym, jak wskazano zwolnienie to dotyczy wyłącznie tej części środków, która nie została przeznaczona na cele inwestycyjne. Środki przeznaczone na cele inwestycyjne nie stanowią bowiem przychodu, zgodnie z powołanym art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby określony wydatek mógł zostać zaliczony do ww. kosztów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu z danego źródła.

Poniesiony wydatek może zatem zostać uznany za koszt uzyskania przychodów w myśl powołanego przepisu, o ile spełnia łącznie następujące warunki:

* pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajduje się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* został właściwie udokumentowany.

Fakt sfinansowania wydatków poniesionych na zakup drobnych urządzeń o wartości nieprzekraczającej 1.500 zł oraz wyposażenia, sfinansowanych ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo iż przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie cytowanego art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis ten, nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122 i 129, 136, 137.

Dodać należy, iż zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.), przez wyposażenie rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych. Na podstawie § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia, wyposażenie o wartości przekraczającej 1.500 zł należy objąć ewidencją wyposażenia.

W związku z powyższym, wydatki sfinansowane wskazanymi we wniosku środkami, poniesione na zakup drobnych urządzeń o wartości nieprzekraczającej 1.500 zł oraz wyposażenia, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tej działalności.

Stosownie natomiast do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie natomiast do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22b ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Wprawdzie odpisy z tytułu zużycia wartości niematerialnych i prawnych nabytych ze środków otrzymanych z Urzędu Pracy nie zostały wymienione w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niemniej jednak w myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W świetle zatem cyt. przepisów, wydatki przeznaczone na nabycie wartości niematerialnych i prawnych nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Również odpisy amortyzacyjne dokonane od wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych sfinansowanych ze środków otrzymanych z Urzędu Pracy w świetle art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy, nie mogą stanowić kosztów podatkowych.

W myśl art. 22d ust. 1 ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie z art. 22f ust. 3 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22 m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

W świetle ww. przepisów, w odniesieniu do składników majątku nie będących wyposażeniem, których wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, zauważyć należy, iż co do zasady, to od woli podatnika zależy czy podejmie decyzję o ich amortyzowaniu:

* może wykorzystać możliwość, którą przewiduje art. 22d ust. 1 ww. ustawy i zaliczyć wydatki na ich nabycie bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania,

* może podjąć decyzję o ich amortyzowaniu w tym:

* jednorazowo do czego upoważnia go art. 22f ust. 3 ww. ustawy, w miesiącu oddania do używania wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym,

* w okresie użytkowania począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym wartość niematerialną i prawną wprowadzono do ewidencji do końca tego miesiąca, w którym nastąpi zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową.

Ma to istotne znaczenie w sytuacji przedstawionej we wniosku. Gdyby bowiem Wnioskodawczyni podjęła decyzję o amortyzowaniu tych składników majątku (wartości niematerialnych i prawnych) to zważywszy na fakt, iż ich zakup został sfinansowany ze środków otrzymanych z Urzędu Pracy, odpisy amortyzacyjne dokonane od ich wartości początkowej stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy nie mogłyby stanowić kosztów uzyskania przychodu.

Jeżeli więc Wnioskodawczyni nie podjęła decyzji o amortyzowaniu składników majątku nie będących wyposażeniem, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł to Jej stanowisko o możliwości zaliczenia wydatków na nabycie tych składników do kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe. Natomiast składniki majątku (wartości niematerialne i prawne), których wartość początkowa przekracza 3.500 zł, winny podlegać amortyzacji podatkowej. Zauważyć jednakże należy, iż to na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek określenia, czy nabyte oprogramowanie stanowi jeden, czy też kilka składników majątku (wartości niematerialnych i prawnych). Wynika to z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

W razie wątpliwości co do ustalenia właściwego grupowania rodzaju prowadzonej działalności, wyrobu lub usługi, towaru, środka trwałego lub obiektu budowlanego, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi, ul. Suwalska 29, 93-176 Łódź, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.