IBPBI/1/415-561/14/JS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z 6 maja 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 12 maja 2014 r.), dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podjętej na nowo działalności gospodarczej, zapłaconych zaległych składek ZUS od wynagrodzeń pracowników oraz odsetek od zobowiązań wobec kontrahentów, dotyczących zlikwidowanej działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 12 maja 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podjętej na nowo działalności gospodarczej, zapłaconych zaległych składek ZUS od wynagrodzeń pracowników oraz odsetek od zobowiązań wobec kontrahentów, dotyczących zlikwidowanej działalności gospodarczej.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W latach 2006-2012 Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą opodatkowaną na "zasadach ogólnych"; zdarzenia gospodarcze ewidencjonowała w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Działalność ta polegała na szyciu ubranek i legowisk dla zwierząt. Na skutek systematycznego spadku zamówień, sytuacja finansowa Wnioskodawczyni pogarszała się (zaczęła tracić płynność finansową), co zmusiło ją do zlikwidowania działalności. Z dochodów uzyskiwanych z innych źródeł, Wnioskodawczyni w miarę możliwości spłacała zaległe zadłużenia. Jednocześnie też zabezpieczała niezbędne środki na podjęcie na nowo działalności gospodarczej. Obecnie Wnioskodawczyni zamierza ponownie rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej, nie wie jednak, czy będzie to działalność obejmująca ten sam zakres, czy będzie to nowy rodzaj działalności, polegający na poszukiwaniu klientów i badaniu rynku zbytu dla firm działających w branży zoologicznej.

Z okresu prowadzenia poprzedniej działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni posiada zobowiązania wobec ZUS (z tytułu niezapłaconych składek od wynagrodzeń wypłaconych pracownikom) oraz wobec niektórych dostawców (w postaci odsetek od nieregulowanych terminowo zobowiązań). Nową działalność gospodarczą Wnioskodawczyni ma zamiar opodatkować na "zasadach ogólnych" i prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zapłacone przez Wnioskodawczynię zaległe składki ZUS (w części sfinansowanej przez płatnika) i zaległe odsetki od zobowiązań, będą stanowiły koszty uzyskania przychodu w podjętej na nowo działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ww. wydatki będą stanowiły koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są wszelkie koszty poniesione w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia źródła przychodu, niewymienione w art. 23 tej ustawy. Koszty te będą poniesione w celu uzyskania przychodu, który został osiągnięty już w poprzednim okresie prowadzenia działalności gospodarczej, a zarazem przyczynią się do zabezpieczenia nowego źródła przychodu jakim będzie na nowo rozpoczęta działalność gospodarcza; spłacając mniejszą kwotę zadłużenia Wnioskodawczyni mogła zabezpieczyć środki na rozpoczęcie na nowo działalności gospodarczej.

Z kolei z art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprost wynika, że aby odsetki od nieterminowych zobowiązań wobec dostawców mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, to muszą być zapłacone. To samo wynika z art. 23 ust. 1 pkt 55a ww. ustawy, odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składek ZUS w części finansowanej przez płatnika; stanowią one koszty uzyskania przychodu w momencie zapłaty.

W ocenie Wnioskodawczyni, wobec ww. przepisów, prowadząc poprzednio działalność gospodarczą, kosztów tych nie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, gdyż nie były zapłacone. Ponadto z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wynika, że aby dany koszt stanowił koszt uzyskania przychodu musi być w tym samym czasie uzyskany przychód w tej samej branży działalności gospodarczej. Ważne, aby przychód wynikał z tego samego źródła przychodów, czyli z działalności gospodarczej. Zdaniem Wnioskodawczyni, warunek ten będzie przez nią spełniony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Powyższe oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodu, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.

U podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu. Wskazana regulacja wynika z art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i znajduje zastosowanie zarówno do podatników prowadzących księgę metodą uproszczoną, jak też do podatników prowadzących księgę metodą memoriałową.

Od tej ogólnej zasady istnieją pewne, ściśle określone przepisami, odstępstwa. Dotyczą one m.in. ewidencjonowania wynagrodzeń pracowniczych oraz narzutów na wynagrodzenia, czyli składki na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej przez płatnika (składka emerytalna, rentowa oraz składka na ubezpieczenie wypadkowe), składki na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Artykuł 22 ust. 6bb ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że składki z tytułu należności, o których mowa w ust. 6ba (m.in. od wypłaconych wynagrodzeń), określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 z późn. zm.), w części finansowanej przez płatnika składek, składki na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, z zastrzeżeniem art. 23 ust. 1 pkt 37, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem, że składki zostaną opłacone:

Jeżeli ww. warunki nie zostały spełnione, pracodawca może zaliczyć do swoich kosztów podatkowych przedmiotowe składki dopiero w miesiącu ich faktycznego odprowadzenia do ZUS.

Powyższe wynika z art. 23 ust. 1 pkt 55a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 37 oraz art. 22 ust. 6bb, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek.

Zatem, nieopłacone do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składki na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej przez płatnika składek, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych nie stanowią podatkowych kosztów uzyskania przychodu.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje również możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconych odsetek od zobowiązań wobec kontrahentów.

Odsetki za zwłokę w spłacie należności za dostarczony towar czy wykonaną usługę uwzględnia się w kosztach podatkowych w momencie zapłaty. Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegają naliczone, lecz nie zapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

W świetle powyższego, zapłacone odsetki za zwłokę mogą stanowić dla dłużnika koszt uzyskania przychodów związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z wniosku wynika, że w latach 2006-2014 Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą. W związku z brakiem zamówień (co spowodowało utratę płynności finansowej), była zmuszona do zlikwidowania tej działalności. Z dochodów uzyskiwanych z innych źródeł w miarę możliwości spłacała zaległe zadłużenia. Jednocześnie też zabezpieczała niezbędne środki na podjęcie na nowo działalności gospodarczej. Z okresu prowadzenia działalności gospodarczej, Wnioskodawczymi posiada zobowiązania wobec ZUS (z tytułu niezapłaconych składek od wynagrodzeń wypłaconych pracownikom) oraz wobec niektórych dostawców (w postaci odsetek od nieregulowanych terminowo zobowiązań).Obecnie Wnioskodawczyni zamierza ponownie rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej.

W świetle powyższego zauważyć należy, że gdyby Wnioskodawczyni w dalszym ciągu

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.