IBPBI/1/415-531/13/AB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 28 maja 2013 r.), uzupełnionym w dniu 23 sierpnia 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych, jako kosztów zaniechanej inwestycji:

* wydatków poniesionych na sporządzenie dokumentacji dla celów realizacji planowanej inwestycji oraz momentu zaliczenia ich do kosztów podatkowych - jest prawidłowe,

* wydatków poniesionych na nabycie budynków/budowli oraz wskazanych we wniosku kosztów towarzyszących temu nabyciu i kosztów finansowych-jest nieprawidłowe.

W dniu 28 maja 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków poniesionych w związku z planowaną, a zaniechaną inwestycją. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 13 sierpnia 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-531/13/AB, IBPP1/443-463/13/MS wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 23 sierpnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2008 r. Wnioskodawczyni zakupiła prawo wieczystego użytkowania nieruchomości gruntowej wraz z prawem własności znajdujących się na niej budynków i budowli. Następnie, prawo wieczystego użytkowania gruntu zostało przekształcone w prawo własności.

Na nabytej nieruchomości Wnioskodawczyni zaplanowała realizację inwestycji polegającej na wybudowaniu pawilonu handlowego. Jednakże znajdujące się na nieruchomości budynki i budowle nie nadawały się do wykorzystania ich dla celów związanych z użytkowaniem pawilonu handlowego, dlatego też Wnioskodawczyni dokonała ich wyburzenia. Wyburzenie budynków i budowli następowało etapami w latach od 2010 do 2012. Wyburzenie było procesem długotrwałym oraz realizowane było stopniowo, gdyż Wnioskodawczyni nie była zmuszona dokonać wyburzenia jednorazowo. Jednym z pierwszych etapów było sporządzenie niezbędnej dokumentacji związanej z planowaną inwestycją oraz pozwoleń budowlanych (co umożliwiało rozłożenie procesu wyburzenia budynków i budowli na dłuży okres czasu).

Na koszty, jakie Wnioskodawczyni poniosła w związku z realizowaną inwestycją składały się:

* koszty nabycia budynków/budowli,

* koszty towarzyszące nabyciu budynków/budowli (notarialne, sądowe: wieczysto-księgowe),

* koszty finansowe (prowizja bankowa, odsetki od kredytu na nabycie budynków i budowli),

* koszty sporządzenia niezbędnych dokumentów dla celów realizacji planowanej inwestycji (mapy, wypisy, wszelkie koszty administracyjne oraz prawne jak opłaty sądowe w celu pozys

kania wypisów z ksiąg wieczystych, opłaty w celu uzyskania pozwolenia na budowę, itp.).

Powyższe koszty Wnioskodawczyni nigdy nie zaliczyła do kosztów podatkowych.

Budynki i budowle znajdujące się na wskazanej nieruchomości gruntowej nie były przyjęte na stan środków trwałych i nie były amortyzowane dla celów podatkowych. Wynikało to stąd, iż budynki/budowle nie były użytkowane, bowiem zamiarem Wnioskodawczyni było ich wyburzenie, a w ich miejsce wybudowanie pawilonu handlowego. Jednakże w związku z różnymi okolicznościami towarzyszącymi inwestycji, Wnioskodawczyni ostatecznie w 2013 r. podjęła decyzję o zaniechaniu realizacji inwestycji. Fakt zaniechania realizacji inwestycji został potwierdzony stosownym protokołem z likwidacji. Ponieważ ostatecznie Wnioskodawczyni nie zdecydowała się na budowę pawilonu handlowego, przedmiotowa nieruchomość została przez Nią zbyta. Zbycie nieruchomości nastąpiło poprzez jej wniesienie w formie wkładu niepieniężnego (aport) do spółki prawa handlowego, tj. spółki komandytowo-akcyjnej (dalej: "Spółka").

Nie wykluczone jest, że Spółka, po uzyskaniu niezbędnego finansowania, będzie realizowała plan budowy pawilonu handlowego. Jednakże to Spółka, a nie Wnioskodawczyni będzie inwestorem na gruncie będącym własnością Spółki. Wnioskodawczyni osobiście nie zamierza już realizować na nieruchomości żadnych inwestycji.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z dnia 19 sierpnia 2013 r. Wnioskodawczyni dodatkowo wyjaśniła, że:

* od 2005 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie działalności handlowej (handel maszynami, urządzeniami, odzieżą, handel hurtowy węglem), ponadto w zakresie jej działalności wchodzą usługi transportowe oraz dzierżawa nieruchomości,

* zawierając umowę nabycia opisanej we wniosku nieruchomości, działała jako przedsiębiorca, nabywający przedmiotową nieruchomość na potrzeby działalności gospodarczej (stroną umowy była Wnioskodawczyni, jako przedsiębiorca).

* prawo wieczystego użytkowania gruntów, jak również po przekształceniu prawo własności nieruchomości, zostało ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

* zaniechała wskazanej we wniosku inwestycji (budowy pawilonu handlowego) z przyczyn zewnętrznych, obiektywnie od niej niezależnych. Głównym powodem zaniechania inwestycji było wycofanie się potencjalnych najemców, którzy mieli wynajmować powierzchnie użytkowe w planowanym pawilonie handlowym oraz dekoniunkturą na lokalnym rynku dla najmu powierzchni użytkowych. Brak najemców dla minimalnej powierzchni użytkowej, z której czynsz najmu pokrywałby koszty finansowania inwestycji, spowodował, że realizacja kilkumilionowej inwestycji była biznesowo nieuzasadniona i obarczona zbyt dużym ryzykiem utraty przez Nią płynności finansowej. Wycofanie się najemców z inwestycji wynikało z faktu, że w ostatnim okresie na terenie miasta wybudowano kilka pawilonów handlowych, które wówczas zaspokoiły potrzeby lokalnego rynku i konsumenta. Wnioskodawczyni, po wycofaniu się potencjalnych najemców, nie mogła przez długi okres czasu znaleźć innych najemców (stąd również długi okres wyburzenia budynków i budowli na nieruchomości). Nie mogła również znaleźć innego inwestora, który odkupiłby od niej nieruchomość. Ponieważ Wnioskodawczyni nie znalazła najemców, ani inwestora podjęła decyzję o zaniechaniu inwestycji,

* aport nieruchomości do spółki komandytowo-akcyjnej został dokonany w marcu 2013 r. Nieruchomość została wniesiona do spółki jako niezabudowana, bez budynków i budowli (tekst jedn.: po wyburzeniu budynków/budowli, które były wcześniej na nieruchomości).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy opisane w stanie faktycznym koszty zaniechanej inwestycji w postaci:

* kosztów nabycia budynków/budowli, które następnie zostały wyburzone,

* kosztów towarzyszących nabyciu budynków/budowli (notarialne, sądowe: wieczysto-księgowe),

* kosztów finansowych (prowizja bankowa, odsetki od kredytu na nabycie budynków i budowli),

* kosztów sporządzenia niezbędnych dokumentów dla celów realizacji planowanej inwestycji (mapy, wypisy, wszelkie koszty administracyjne oraz prawne, jak opłaty sądowe w celu pozyskania wypisów z ksiąg wieczystych, opłaty w celu uzyskania pozwolenia na budowę, itp.).

są kosztem podatkowym w dacie podjęcia decyzji o zaniechaniu planowanej inwestycji.

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawczyni, opisane w stanie faktycznym koszty zaniechanej inwestycji, są kosztem podatkowym w dacie podjęcia decyzji o zaniechaniu planowanej inwestycji.

W uzasadnieniu powyższego stanowiska Wnioskodawczyni stwierdza, że przedmiotowej sytuacji mamy do czynienia z klasyczną sytuacją zaniechanej inwestycji, która nastąpiła na wstępnym jej etapie, tj. po zakupie nieruchomości, wyburzeniu budynków i budowli, uzyskaniu niezbędnych pozwoleń przewidzianych przez prawo budowlane oraz sporządzeniu dokumentacji.

Kwestia możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów zaniechanych inwestycji została wprost uregulowana w art. 22 ust. 5e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wynika z niego, że koszty zaniechanych inwestycji są potrącalne w dacie ich zbycia lub likwidacji.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przedmiotowej sytuacji wcześniejszym od zbycia nieruchomości jest data faktycznej jej likwidacji poprzez podjęcie formalnej decyzji o zaniechaniu inwestycji. Zatem, poniesione przez Nią koszty zaniechanej inwestycji, będą kosztem podatkowym w dacie podjęcia przez Nią decyzji o zaniechaniu inwestycji.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawczyni powołała wyroki:

* NSA z dnia 4 listopada 2008 r., sygn. akt II FSK 1035/07,

* WSA we Wrocławiu z dnia 13 marca 2007 r., sygn. akt I SA/Wr 53/07 oraz z dnia 14 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 1702/07,

* WSA w Warszawie z dnia 27 października 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 738/10,

* WSA w Bydgoszczy z dnia 24 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Bd 906/10.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powyższego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem źródła przychodu. Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.

Zgodnie z art. 5a pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach - oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330).

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości, przez środki trwałe w budowie rozumie się zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

W toku prowadzonej inwestycji może dojść do jej zaniechania, z którym mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik nie podejmuje kolejnych czynności związanych z prowadzonym procesem inwestycyjnym, pomimo że nie został on zakończony. Innymi słowy, jest to brak działania, zaprzestanie dokonywania następnych czynności, a w konsekwencji rezygnacja z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od inwestycji. Przy czym, zaniechanie inwestycji dotyczy także rezygnacji z inwestycji na etapie wstępnych czynności związanych z planowaną budową, a także na etapie już rozpoczętej budowy i poczynionych konkretnych nakładów materialnych. Wydatki ponoszone w związku z inwestycją są kosztem uzyskania przychodu, gdy powiększają wartość inwestycji, wpływają na przyszłą wartość początkową środka trwałego, który powstanie po zakończeniu inwestycji. Wydatki poniesione na zakończone inwestycje, staną się, co do zasady, kosztami uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Ustawodawca pozwala także rozliczyć w kosztach podatkowych koszty inwestycji, która nie została dokończona, nie żądając spełnienia jakichś dodatkowych warunków, np. zaniechania z określonych powodów. Niewątpliwie jednak podatnik rozliczający w kosztach podatkowych wydatki poniesione na taką inwestycję powinien być w stanie wykazać, że podejmując ją zakładał jej związek z uzyskiwaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Warunek ten jest podstawowy w zaliczeniu wydatku do kosztu uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22 ust. 5e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty zaniechanych inwestycji są potrącalne w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji. Ustawodawca nie wprowadził do przepisów podatkowych definicji pojęcia "likwidacja inwestycji". Dlatego też dokonując interpretacji przepisów dotyczących likwidacji należy posłużyć się wykładnią językową tego pojęcia. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl), zlikwidować to powodować, że coś przestaje istnieć lub traci ważność, usuwać, pozbywać się czegoś.

Zatem, na podstawie art. 22 ust. 5e ww. ustawy, wydatki poniesione na niedokończoną inwestycję, mogą być kosztami uzyskania przychodów w dwóch sytuacjach:

* zbycia niedokończonej inwestycji; w takim przypadku poniesione koszty posłużą osiągnięciu przychodu ze zbycia inwestycji, a zatem wystąpi bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy,

* zlikwidowania zaniechanej inwestycji.

Przy czym zlikwidowanie inwestycji należy, co do zasady traktować dosłownie, tzn. tylko fizyczna likwidacja inwestycji (np. jej rozbiórka, złomowanie, zniszczenie), umożliwi uznanie poniesionych na nią wydatków za koszty uzyskania przychodów. Z czynności tej sporządza się protokół fizycznej likwidacji, który oznacza zakończenie procesu likwidacji środka trwałego.

Natomiast w odniesieniu do nakładów, określonych jako intelektualne i niematerialne, które mogą być zawarte w dokumentacjach, analizach, ekspertyzach i opiniach, itd. nieracjonalna byłaby ich fizyczna likwidacja, również ze względów dowodowych, bowiem zniszczenie nośników na których są one przechowywane pozbawiłoby podatnika możliwości udowodnienia rzeczywistego poniesienia kosztu w celu osiągnięcia przychodów. W takim przypadku wystarczające do uznania kosztów zaniechanej inwestycji jest podjęcie decyzji o zaniechaniu inwestycji i sporządzenie protokołu likwidacyjnego.

Z powyższego wynika, iż do uznania za koszty podatkowe strat wynikających z zaniechanych inwestycji konieczne jest spełnienie warunku podjęcia decyzji o trwałym i definitywnym odstąpieniu od dalszego prowadzenia zadania inwestycyjnego, a także niewykorzystywanie efektów nakładów poniesionych na zaniechaną inwestycję w przyszłości.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni w 2008 r., na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej zakupiła prawo wieczystego użytkowania nieruchomości gruntowej (przekształcone następnie w prawo własności) wraz z prawem własności znajdujących się na niej budynków i budowli. Na nabytej nieruchomości Wnioskodawczyni zaplanowała realizację inwestycji polegającej na wybudowaniu pawilonu handlowego. Prawo wieczystego użytkowania gruntów, jak również po przekształceniu prawo własności nieruchomości, zostało ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, natomiast budynki i budowle znajdujące się na wskazanej nieruchomości gruntowej nie były przyjęte na stan środków trwałych i nie były amortyzowane dla celów podatkowych. Znajdujące się na nieruchomości budynki i budowle nie nadawały się do wykorzystania ich dla celów planowanej inwestycji (budowy pawilonu handlowego) dlatego też Wnioskodawczyni dokonała ich wyburzenia. W związku z planowaną inwestycja Wnioskodawczyni poniosła, wskazane w opisie stanu faktycznego wydatki. Wydatki te nie zostały ujęte w kosztach uzyskania przychodu. W 2013 r. podjęła decyzję o zaniechaniu realizacji inwestycji, sporządzając stosowny protokół likwidacji. W marcu 2013 r. nieruchomość została wniesiona do w formie wkładu niepieniężnego (aport) do spółki komandytowo-akcyjnej. Nie wykluczone jest, że Spółka, będzie realizowała plan budowy pawilonu handlowego.

Jak wyżej wskazano, za koszty inwestycji należy uznać wydatki które mają wpływ na przyszłą wartość początkową środka trwałego, który powstanie po zakończeniu inwestycji.

Sposób ustalenia tej wartości początkowej reguluje art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie wytworzenia we własnym zakresie uważa się koszt wytworzenia.

Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 22g ust. 4 ww. ustawy).

Do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem od momentu rozpoczęcia inwestycji aż do momentu przekazania środka trwałego do używania. Decydujące znaczenie dla zaliczenia określonego wydatku do wydatków stanowiących koszt wytworzenia środka trwałego ma możliwość powiązania danego wydatku z konkretnym przedsięwzięciem inwestycyjnym, czyli wytwarzanym środkiem trwałym. Wszelkie wydatki pozostające w związku z wytworzeniem środka trwałego mają wpływ na jego koszt wytworzenia, a tym samym stanowią koszty inwestycji.

Do kosztu wytworzenia środka trwałego należy zaliczyć te wydatki, które pozostają w bezpośrednim związku z prowadzoną inwestycją. Na gruncie przedmiotowej sprawy do wydatków bezpośrednio związanych z inwestycją można zaliczyć wydatki związane ze sporządzeniem niezbędnych dokumentów dla celów realizacji planowanej inwestycji oraz uzyskania pozwoleń budowlanych, opinii, ekspertyz itp., bowiem poniesienie tychże wydatków świadczy o tym, że inwestycja została rozpoczęta, dlatego też mają one bezpośredni wpływ na koszt jej wytworzenia. Winny być one zatem uznane za wydatki inwestycyjne, a tym samym w momencie likwidacji inwestycji za koszty zaniechanych inwestycji o których mowa w art. 22 ust. 5e ww. ustawy, które są potrącane w momencie podjęcia decyzji o zaniechaniu inwestycji i sporządzenia protokołu likwidacyjnego. Natomiast wydatków poniesionych na nabycie budynków/budowli wraz z towarzyszącymi ich nabyciu opłatami notarialnymi, sądowymi i wieczysto-księgowymi oraz kosztami finansowymi (prowizja bankowa, odsetki od kredytu na nabycie budynków i budowli) nie można uznać za wydatki związane z procesem inwestycyjnym, o którym mowa w art. 5a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nabyte budynki/budowle nie zostały bowiem uznane za inwestycje (zostały zakupione z zamiarem ich wyburzenia, a nie w celach inwestycyjnych). Nie były (i nie zostałyby) wykorzystane dla celów prowadzonej inwestycji. Nawet bowiem w sytuacji zrealizowania przedmiotowej inwestycji (wybudowania pawilonu handlowego) ww. wydatki nie stanowiłyby kosztów jej wytworzenia (składnika jej wartości początkowej).

W konsekwencji, w ww. zakresie Wnioskodawczyni nie mogła zaniechać inwestycji, która jak wskazano nie była inwestycją, a tym samym zaliczyć do kosztów podatkowych wydatków poniesionych na nabycie budynków/budowli, wydatków towarzyszących temu nabyciu oraz kosztów finansowych.

Zauważyć ponadto należy, iż skoro ww. budynki/budowle nie były wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, ani chociażby w jakikolwiek sposób wykorzystywane do celów prowadzonej działalności gospodarczej (Wnioskodawczyni od początku planowała ich wyburzenie), brak jest jakichkolwiek przesłanek do zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych, jako kosztów zaniechanej inwestycji:

* wydatków poniesionych na sporządzenie dokumentacji dla celów realizacji planowanej inwestycji oraz momentu zaliczenia ich do kosztów podatkowych - jest prawidłowe,

* wydatków poniesionych na nabycie budynków/budowli oraz wskazanych we wniosku kosztów towarzyszących temu nabyciu i kosztów finansowych-jest nieprawidłowe.

Wydając niniejszą interpretację indywidualną tut. Organ zapoznał się z powołanymi przez Wnioskodawcę orzeczeniami. Podkreślić jednak należy, iż postępowanie o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych jest postępowaniem odrębnym, szczególnym w stosunku do innych postępowań podatkowych. W postępowaniu tym nie przeprowadza się postępowania dowodowego, nie dokonuje się zatem analizy dokumentów, przesłuchania świadków ani oględzin. W postępowaniu tym nie obowiązuje zatem zasada, iż za dowód należy dopuścić wszystko co może mieć znaczenie w sprawie. Nie dokonuje się także polemiki z poglądami judykatury, czy orzecznictwa sądowego. Wydanie interpretacji indywidualnej polega na ocenie stanowiska wnioskodawcy dotyczącego skutków podatkowych przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego. W przypadku uznania stanowiska wnioskodawcy za nieprawidłowe, wydanie interpretacji indywidualnej sprowadza się w istocie do wskazania przepisów znajdujących zastosowanie w sprawie oraz do oceny skutków podatkowych przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego w świetle tych przepisów.

Co bardziej istotne, powołane przez Wnioskodawczynię wyroki, dotyczą innego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, niż będący przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.