IBPBI/1/415-527/09/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 30 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 czerwca 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zakupił oraz zamontował na budynku handlowo-usługowym (gastronomia, pokoje gościnne) kolektory słoneczne - urządzenia wykorzystujące energię słoneczną do wspomagania ogrzewania wody, oraz w kotłowni zamontował zbiornik na wodę i urządzenie sterownicze.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zakupione kolektory słoneczne będą stanowiły odrębny środek trwały, tj. odrębną maszynę energetyczną, jaką można zakwalifikować do grupy 6, podgrupy 66, rodzaju 669 Klasyfikacji Środków Trwałych "Pozostałe urządzenia nieprzemysłowe".

Zdaniem wnioskodawcy, zakupione kolektory słoneczne nie są w sposób trwały związane z budynkiem i mogą być zamontowane na odrębnej konstrukcji poza budynkiem oraz wykorzystywane do różnych celów - w tym do ogrzewania wody w planowanym basenie. Producent udziela gwarancji sprawności ww. urządzeń na 10 lat.

Wnioskodawca uważa, że kolektory słoneczne wraz ze zbiornikiem i urządzeniami sterowniczymi będą stanowiły odrębny środek trwały stanowiący "pozostałe urządzenie nieprzemysłowe", co jego zdaniem oznacza, iż może ustalić stawkę amortyzacyjną dot. samodzielnego urządzenia.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (...).

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, w przypadku składników majątku stanowiących środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 22c - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Z powyższego wynika, iż określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

* został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

* jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 17 tej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Przy czym środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. W wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, jest spełnienie zawartych w wyżej powołanym przepisie art. 22g ust. 17 ustawy warunków.

Po pierwsze musi nastąpić ulepszenie środka trwałego, a suma wydatków z tego tytułu - przekroczyć 3.500 zł. Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową rekonstrukcją adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek.

Po drugie, wynikiem ulepszenia musi być wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia jego przyjęcia do używania.

Po trzecie, warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie, do wydatków zwiększających wartość środka trwałego w powyższym rozumieniu jest uzyskanie wymiernych korzyści tego ulepszenia. Przepis art. 22g ust. 17 ustawy wskazuje przykładowo w jaki sposób ten efekt może się wyrażać: np. wydłużeniem okresu używania środka ulepszonego w stosunku do stanu poprzedniego, zwiększeniem jego zdolności wytwórczej, podwyższeniem jakości produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i zmniejszeniem kosztów ich eksploatacji. Efekt wymiernego ulepszenia środka trwałego powinien wystąpić nie na skutek porównania stanu przed dokonaniem nakładów i po tym fakcie, ale porównania stanu z dnia przyjęcia środka trwałego do używania oraz po dokonaniu ulepszenia.

Z powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że istotnym dla oceny robót jako ulepszenia ma porównanie stanu obiektu przed przeprowadzeniem określonych prac i stanu obiektu po ich dokonaniu.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, wnioskodawca zakupił oraz zamontował na budynku handlowo-usługowym, w którym prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą kolektory słoneczne - urządzenia wykorzystujące energię słoneczną do wspomagania ogrzewania wody. Natomiast w kotłowni tego budynku zamontował zbiornik na wodę i urządzenia sterownicze. Wnioskodawca zamierza zakwalifikować kolektory słoneczne według Klasyfikacji Środków Trwałych 669, jako "pozostałe urządzenia nieprzemysłowe" i ustalić dla nich stawkę amortyzacyjną jak dla odrębnego środka trwałego.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż skoro ww. kolektory słoneczne wraz z ich oprzyrządowaniem (zbiornikiem i urządzeniem sterowniczym), są urządzeniami wykorzystującymi energię słoneczną do wspomagania ogrzewania wody w tym budynku, to poprzez ich zamontowanie wnioskodawca będzie ponosił mniejsze koszty ogrzewania wody, przez co zmniejszą się koszty eksploatacji tego budynku. Zatem zostanie spełniony podstawowy warunek uznania środka trwałego za ulepszony.

Ponadto kolektory zostały zamontowane w przedmiotowym budynku w celu podgrzewania wody. Koniecznym było również zamontowanie w kotłowni tego budynku zbiornika i urządzeń sterowniczych. Urządzenia te aby mogły spełniać swoje funkcje muszą zostać podłączone do instalacji wodnej budynku. Dlatego też, kolektory słoneczne wraz z oprzyrządowaniem nie mogą samodzielnie funkcjonować, nie są więc zdatne do użytku (bez podłączenia do instalacji wodnej), przez co nie spełniają definicji środka trwałego.

Wobec powyższego wydatki poniesione na zakup i zamontowanie kolektorów słonecznych wraz z oprzyrządowaniem w budynku pawilonu-handlowego będą związane z modernizacją tego budynku jako środka trwałego i zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy mogą powiększać jego wartość początkową, stanowiącą podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Mając powyższe na względzie, stanowisko wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Wskazać również należy, iż w zakresie zakwalifikowania kolektorów słonecznych do odpowiedniej grupy, podgrupy i rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.