IBPBI/1/415-474/09/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 10 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości wykorzystywanej w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 czerwca 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości wykorzystywanej w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W 1994 r. wnioskodawczyni zakupiła od osoby fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej nieruchomość gruntową wraz z przyziemiem budynku mieszkalnego, którego budowę dokończyła w 2006 r. Od 1 grudnia 2006 r. rozpoczęła we wspomnianym budynku prowadzenie działalności gospodarczej i wprowadziła go do ewidencji środków trwałych. Wartość początkową budynku mieszkalnego oraz nieruchomości gruntowej została ustalona na podstawie wyceny rzeczoznawcy majątkowego i amortyzowana od następnego miesiąca po wprowadzeniu do ewidencji środków trwałych tj. od stycznia 2007 r. Przy amortyzacji budynku zastosowała stawkę amortyzacyjną 2,5 %, gdyż budynek wykorzystuje w całości do prowadzenia działalności gospodarczej, tj. wynajmu miejsc krótkotrwałego zakwaterowania - PKD 55.23.Z - sama zamieszkuje w budynku obok.

Całość prac związanych z budową budynku i jego wykończeniem wykonała przed rozpoczęciem działalności gospodarczej i mimo, że od pierwszego dnia tej działalności jest podatnikiem podatku od towarów i usług nie odliczała tego podatku od zakupów związanych z jego budową. Z podatku dochodowego od osób fizycznych rozlicza się na zasadach ogólnych, według tzw. 19 % podatku liniowego.

W 2009 r. zamierza sprzedać budynek mieszkalny wraz ze znajdującym się pod nim gruntem.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy zbycie budynku mieszkalnego wraz z gruntem będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i podatkiem VAT.

Zdaniem wnioskodawczyni, odpłatne zbycie budynku wykorzystywanego do działalności nie będzie stanowiło przychodu z działalności gospodarczej i podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych ponieważ budynek nie utracił cech budynku mieszkalnego i bez dodatkowej adaptacji może być wykorzystywany na cele mieszkalne.

Podstawą do zastosowania zwolnienie od podatku jest art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), z którego treści wynika, że do przychodów z działalności nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanego na potrzeby działalności budynku mieszkalnego, nie będzie podlegało też podatkowi dochodowemu na mocy art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy, gdyż zbycie nieruchomości nie zostanie dokonane przed upływem 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie (1994 r.) dlatego zdaniem wnioskodawczyni, sprzedaż tego budynku wraz z gruntem będzie podlegała zwolnieniu z podatku dochodowego.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Na wstępie zauważyć należy, iż zgodnie z pkt 2 objaśnień wstępnych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.) - budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Należy również zauważyć, iż w klasyfikacji tej rozróżnia się budynki mieszkalne (dział 11) od budynków niemieszkalnych (dział 12), w skład których wchodzą m.in. budynki hoteli (klasa 1211, obejmująca hotele, motele, gospody, pensjonaty i podobne budynki oferujące zakwaterowanie).

O zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano - adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnych przeznaczeniach o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie.

Decydujące znaczenie w przedmiotowej sprawie ma zatem sposób faktycznego wykorzystania nieruchomości. Ze złożonego wniosku jednoznacznie wynika, iż grunt wraz ze znajdującym się na nim budynkiem jest w całości wykorzystywany na cele prowadzonej działalności gospodarczej - wynajem miejsc krótkoterminowego zakwaterowania. Specyfika tej działalności gospodarczej wymagała również niewątpliwie przystosowania budynku do jej potrzeb.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż wskazany we wniosku budynek nie może być uznany za budynek mieszkalny. Oznacza to zarazem, iż jest budynkiem niemieszkalnym w rozumieniu wskazanych powyżej przepisów. Za taki uznaje go również sama wnioskodawczyni, na co wskazuje zastosowana przez nią 2,5% stawka amortyzacyjna wynikająca z poz. 01 "Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych" właściwa dla "Budynków niemieszkalnych" zaliczonych do symbolu 10 Klasyfikacji Środków Trwałych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 tej ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ww. ustawy do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, iż już z samej istoty rozwiązań zawartych w ww. przepisach wynika, iż przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych) wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy, stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy.

Na gruncie niniejszej sprawy, przedmiotem planowanego zbycia będzie, jak wskazano uprzednio, nieruchomość gruntowa wraz ze znajdującym się na niej budynkiem niemieszkalnym, wykorzystywanym w ramach prowadzonej przez wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej, stanowiąca środek trwały w tej działalności. Ponadto przedmiotowa nieruchomość gruntowa wraz z wystawionym na niej budynkiem stanowią integralną całość (nie sposób korzystać z budynku, nie korzystając z gruntu, na którym budynek ten się znajduje). Dlatego też uznać należy, iż cała nieruchomość wykorzystywana jest w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Sprzedaż powyższa spełniać zatem będzie warunki pozwalające uznać, uzyskane w jej wyniku przychody, za przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Dochód z tej sprzedaży ustalić należy w oparciu o art. 24 ust. 2 ww. ustawy, zgodne z którym dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wskazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 dokonanych od tych środków i wartości.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stanowisko wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, iż w zakresie podatku VAT wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.