IBPBI/1/415-450/13/ŚS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 9 maja 2013 r.), uzupełnionym w dniu 23 lipca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych związanych ze sprzedażą nieruchomości, o której mowa we wniosku - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 maja 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych związanych ze sprzedażą nieruchomości, o której mowa we wniosku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 12 lipca 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-450/13/ŚS, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 23 lipca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Od 1999 r. Wnioskodawczyni prowadziła jednoosobową działalność gospodarczą (przeważającym rodzajem działalności była szkoła języków obcych). Działalność ta została zamknięta w lutym 2012 r. Od marca 2012 r. Wnioskodawczyni otworzyła jednoosobową działalność gospodarczą (przeważającym rodzajem działalności były pozostałe pozaszkolne formy edukacji, gdzie indziej niesklasyfikowane). Siedziba i jedno z miejsc wykonywania działalności gospodarczej mieściło się przez jakiś czas w nieruchomości, która została nabyta w dniu 9 sierpnia 2004 r. W akcie notarialnym ww. nieruchomość ma status lokalu mieszkalnego. Lokal najprawdopodobniej zostanie sprzedany w 2013 r.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 18 lipca 2013 r., Wnioskodawczyni wskazała, iż:

* od 2004 r. do lutego 2012 r. lokal mieszkalny był wykorzystywany w działalności

* gospodarczej (z tym, że od 2004 r. lokal był wykorzystywany w 60% na działalność gospodarczą, a w 40% na cele osobiste). Od 2011 r. do lutego 2012 r. w 100% wykorzystywany był na potrzeby działalności gospodarczej,

* ponoszone wydatki, które były związane z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowiły koszty uzyskania przychodów (np. zakup środków czystości, materiały biurowe, media, internet),

* lokal mieszkalny stanowi prawnie wyodrębnioną nieruchomość (odrębny przedmiot własności),

* Wnioskodawczyni jest właścicielką tylko ww. lokalu, nie jest współwłaścicielką budynku,

* gdy lokal nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej był wykorzystywany na cele osobiste. Wnioskodawczyni nie zawiesza działalności gospodarczej prowadzi ją stale do chwili obecnej,

* lokal nie był i nie jest wprowadzony do ewidencji środków trwałych, gdyż przewidywany okres używania ww. lokalu na cele działalności gospodarczej miał być krótszy niż rok. Został zakupiony i miał być przeznaczony głównie na cele osobiste,

* dochody z prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni opodatkowuje według "zasad ogólnych", skala podatkowa 18% i 31% (winno być 32%).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Jak powinna być opodatkowana sprzedaż ww. nieruchomości.

Czy jeżeli od dnia nabycia minęło 6 lat, przychód ze zbycia nieruchomości nie podlega opodatkowaniu nawet, gdy nieruchomość była wykorzystywana na cele działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przy opodatkowaniu sprzedaży nieruchomości, która była wykorzystywana, również w działalności gospodarczej mają zastosowanie przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8 oraz art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, iż od chwili nabycia nieruchomości minęło 6 lat, sprzedaż lokalu ze statusem mieszkalnym powinna być zwolniona z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Wnioskodawczyni ww. przepisy mają zastosowanie niezależnie czy nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych firmy. Kwalifikacja transakcji dotycząca odpłatnego zbycia nieruchomości jest także zawarta w art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem przychody z działalności gospodarczej to również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z wykonywaną działalnością gospodarczą składników majątku, które należą do środków trwałych. W rezultacie nie ujęcie składników w ewidencji środków trwałych, skutkuje powstaniem przychodu ze zbycia nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni stwierdza, iż mając na uwadze ww. przepisy ze sprzedaży lokalu mieszkalnego, który był wykorzystywany w działalności gospodarczej, powinna uiścić podatek według zasad właściwych dla sprzedaży nieruchomości niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Natomiast w przypadku, gdy od nabycia minęło 6 lat, przychód ze sprzedaży w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednak w myśl art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika zatem, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, spełnione winny zostać co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

* nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,

* nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w tej działalności.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozarolnicza działalność gospodarcza.

W świetle art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ww. ustawy, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane, w tym z powodu jej likwidacji. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, iż przepis art. 14 ust. 1 powołanej ustawy nie wymienia wszystkich przychodów z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy. Natomiast przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy wskazuje na niektóre rodzaje przychodów zaliczanych również do przychodów z działalności gospodarczej ("Przychodem z działalności gospodarczej są również:").

Jak wykazuje analiza przytoczonych powyżej uregulowań prawa podatkowego, rodzajowy katalog przychodów ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza nie jest zamknięty. Wymienione kategorie przychodów mają charakter przykładowy, otwarty.

Zatem w myśl powyższego, odpłatne zbycie nieruchomości niemieszkalnych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, nawet nie ujętych w wykazie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowi dla podmiotu, który faktycznie przedmiotowe nieruchomości wykorzystywał (wykorzystuje) dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, w całości przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w cytowanym art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy kwalifikacji przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości decydujące znaczenie ma bowiem przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodu ze źródłem jego uzyskania.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz jego uzupełnienia wynika, iż Wnioskodawczyni nabyła w dniu 9 sierpnia 2004 r. lokal mieszkalny, który wykorzystywany był na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (szkoły językowej). Ponadto do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej zaliczane były wydatki, które były związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Ww. lokal nigdy nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, gdyż przewidywany okres używania ww. lokalu na cele działalności gospodarczej miał być krótszy niż rok. W 2013 r. Wnioskodawczyni zamierza sprzedać ww. lokal.

Jak wynika z pkt 2 objaśnień wstępnych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.) - budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Zauważyć przy tym należy, iż zgodnie z "Uwagami ogólnymi" zawartymi w części I Objaśnienia wstępne rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Podziały występujące w grupie 1 i 2 zdefiniowano w oparciu o grupowania Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Zgodnie z "Objaśnieniami szczegółowymi" zawartymi w ww. KŚT, Grupa 1 "Budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego" obejmuje wszystkie budynki i znajdujące się w nich lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego i spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego. Zgodnie z ww. uwagami, samodzielny lokal mieszkalny, jest to wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokojeniu ich potrzeb mieszkaniowych.

Natomiast za lokal użytkowy uważa się samodzielny lokal lub jego część, wykorzystywane na cele inne niż mieszkalne, z wyłączeniem pracowni wykorzystywanej przez twórcę do prowadzenia działalności twórczej w dziedzinie kultury i sztuki, jeżeli jest ona połączona z mieszkaniem twórcy, lub jeżeli twórca nie ma w danej miejscowości samodzielnego mieszkania, umożliwiającego prowadzenie działalności.

Pamiętać przy tym należy, iż ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623), nakłada obowiązek użytkowania budynków i lokali w sposób zgodny z ich przeznaczeniem. W myśl bowiem art. 5 ust. 2 tej ustawy, obiekt budowlany należy użytkować w sposób zgodny z jego przeznaczeniem i wymaganiami ochrony środowiska oraz utrzymywać w należytym stanie technicznym i estetycznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i sprawności technicznej, w szczególności w zakresie związanym z wymaganiami, o których mowa w ust. 1 pkt 1-7. Zgodnie natomiast z art. 71 ust. 2 zd. 1 i 2 ww. ustawy, zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części wymaga zgłoszenia właściwemu organowi. W zgłoszeniu należy określić dotychczasowy i zamierzony sposób użytkowania obiektu budowlanego lub jego części.

W przedmiotowej sprawie w pierwszej kolejności istotnym jest ustalenie sposobu faktycznego wykorzystania przedmiotowego lokalu. Ze złożonego wniosku wynika, iż w okresie od 2004 r. do 2010 r. lokal był wykorzystywany w 60% na działalność gospodarczą, a w 40% na cele osobiste. Natomiast w okresie od 2011 r. od lutego 2012 r. był w całości wykorzystywany na działalność gospodarczą. Zatem w świetle ww. przepisów, stwierdzić należy, iż uległa zmianie funkcja tego lokalu, posiadającego pierwotnie charakter mieszkalny na użytkowy.

W konsekwencji przychód ze sprzedaży lokalu użytkowego, wykorzystywanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, należy zakwalifikować do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Z treści cytowanych powyżej przepisów wynika bowiem, iż przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej, nawet nie wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych) stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ww. ustawy. Bowiem, przy kwalifikacji przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości do źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza decydujące znaczenie ma przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodu ze źródłem jego uzyskania.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż w przypadku odpłatnego zbycia lokalu użytkowego wykorzystywanego w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, przychód uzyskany z tego zbycia będzie przychodem ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach stosowanych do opodatkowania prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej. Bez wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie pozostaje okoliczność, iż od daty nabycia nieruchomości do ewentualnej daty jej zbycia upłynie 6 lat. Data nabycia i 5-letni termin, po upływie którego dochód uzyskany ze sprzedaży nie podlega opodatkowaniu, dotyczy wyłącznie nieruchomości objętych dyspozycją art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nadmienić także należy, iż skoro przedmiotowy lokal użytkowy był wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to stanowi on w istocie środek trwały w tej działalności. Zważywszy, bowiem na okres jego wykorzystywania na potrzeby tej działalności (tekst jedn.: przekraczający 1 rok), spełnia on definicję środka trwałego, o której mowa w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z tym przepisem środkami trwałymi są budowle i budynki oraz lokale będące odrębną własnością, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Treść art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie pozostawia wątpliwości, że Wnioskodawczyni ma obowiązek wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych składników majątku stanowiących środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne (na obowiązek ten zwraca się również uwagę w piśmiennictwie: por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki: komentarz dp art. 22c u.p.d.o.f. Komentarz, Lex 2009, pkt 8 i 9).

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostaje okoliczność, że Wnioskodawczyni wskazanego we wniosku lokalu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie wprowadziła, skoro miała taki obowiązek. Wnioskodawczyni nie może bowiem wywodzić korzystnych dla siebie skutków podatkowych z faktu, iż nie wypełniła ciążącego na Niej obowiązku wprowadzenia użytkowanych dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej składników majątku do ewidencji środków trwałych. Trzeba bowiem pamiętać, że wprowadzeniu do ewidencji podlegają środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne zarówno podlegające amortyzacji, jak i te, których nie można amortyzować (a więc również grunty). Wyjątkowo tylko wprowadzeniu do ewidencji nie podlegają środki trwałe (wartości niematerialne i prawne), których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł.

W konsekwencji wszystkie składniki majątku, spełniające definicję środków trwałych (niezależnie od rodzaju prowadzonych przez Wnioskodawczynię ksiąg podatkowych) powinny być wpisane do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.