IBPBI/1/415-444/11/SK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 kwietnia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 27 kwietnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków z tytułu wypłaty dodatków za rozłąkę - jest prawidłowe.

W dniu 27 kwietnia 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków z tytułu wypłaty dodatków za rozłąkę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych na terenie kraju. Zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. W regulaminie wynagradzania zawarto zapisy o należnych pracownikom świadczeniach dodatkowych, w związku z czasowym przeniesieniem do pracy poza stałe miejsce pracy lub zamieszkania. Pracownicy wyrazili zgodę na oddelegowanie na budowy krajowe poprzez podpisanie oświadczenia. Wnioskodawca na mocy powołanych wyżej przepisów w przypadku oddelegowania czasowego na terenie kraju, wypłaca pracownikom dodatek za rozłąkę w wysokości nieprzekraczającej wartości diety ogłoszonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Pomocy Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. Wnioskodawca ma zamiar zatrudnić jeszcze 2 lub 3 osoby na umowę o pracę i rozszerzyć swoją działalność w zakresie usług budowlanych na kraje Unii Europejskiej (Niemcy, Francja). Wnioskodawca od miesiąca września 2011 r. ma uzgodniony kontrakt na roboty budowlane we Francji, w związku z czym ma zamiar wypłacać pracownikom świadczenia dodatkowe związane z czasowym przeniesieniem pracowników do pracy we Francji. Dodatek za rozłąkę wypłacany będzie w wysokości nieprzekraczającej wartości diety ogłoszonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Pomocy Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu państwowej lub samorządowej jednostce sfery z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1991 r. z późn. zm.). W związku ze specyfikacją pracy w budownictwie, Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę o pracę z pracownikami wskazując miejsce wykonania pracy siedzibę firmy oraz jednocześnie zaproponować pracownikom podpisanie oświadczeń, na podstawie których wyrażą zgodę na czasowe oddelegowanie na budowy zagraniczne, prowadzone przez firmę Wnioskodawcy. Okres pracy we Francji będzie według przewidywań Wnioskodawcy trwał cztery miesiące, a dodatek za rozłąkę w przypadku Francji będzie wynosił 45 EUR za każdą dobę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość wypłaconego dodatku za rozłąkę będzie stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej... (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

Zdaniem Wnioskodawcy, praca wykonywana we Francji będzie stanowić źródło przychodu prowadzonej działalności gospodarczej, a wypłacony dodatek za rozłąkę będzie stanowić koszt uzyskania przychodu, gdyż będzie miał bezpośredni związek z osiągnięciem dochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Przy czym obowiązek wykazania ww. związku spoczywa na podatniku.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło wogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 55 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. Nr 127, poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 22 ust. 6ba.

Stosownie natomiast do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 77^{5 §} 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

W myśl art. 77^{5 §} 2 Kodeksu pracy, Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. Rozporządzenie powinno w szczególności określać wysokość diet, z uwzględnieniem czasu trwania podróży, a w przypadku podróży poza granicami kraju - walutę, w jakiej będzie ustalana dieta i limit na nocleg w poszczególnych państwach, a także warunki zwrotu kosztów przejazdów, noclegów i innych wydatków.

Zgodnie natomiast z art. 77^{5 §} 3. Kodeksu pracy, warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż wymieniony w art. 77^{5 §} 2 określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania.

Zasady ustalania należności z tytułu podróży służbowych reguluje odpowiednio:

* rozporządzenie Ministra Pracy i Pomocy Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990) oraz

* rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych na terenie kraju. W związku z planowanym rozwojem prowadzonej działalności gospodarczej zamierza poszerzyć działalność na kraje Unii Europejskiej. W związku z wykonywaniem ww. usług we Francji pracownicy Wnioskodawcy na czas ich wykonywania zostaną oddelegowani do pracy poza stałe miejsce pracy lub zamieszkania. W regulaminie wynagradzania zawarto zapis o możliwości wypłacania pracownikom świadczeń dodatkowych tj. tzw. dodatków za rozłąkę. W związku z powyższym, Wnioskodawca wypłaci pracownikom oddelegowanym dodatek za rozłąkę w wysokości nie przekraczającej wartości diety ogłoszonej w drugim z ww. rozporządzeń.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli w myśl odrębnych przepisów prawa pracy w tym cyt. wyżej Kodeksu pracy, nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, Wnioskodawca w związku z oddelegowaniem pracowników do pracy we Francji będzie zobowiązany wypłacać dodatki za rozłąkę za czas pracy wykonywanej na rzecz Wnioskodawcy, to wydatki z tytułu ww. dodatków będą stanowić koszty uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej, pod warunkiem, że dodatki te zostaną pracownikom wypłacone bądź też pozostawione do ich dyspozycji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.