IBPBI/1/415-400/12/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 2 kwietnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 19 czerwca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości wycofania z prowadzonej działalności gospodarczej części budynku użytkowego, wykorzystywanego w prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej w celu prowadzenia w tej części tzw. najmu prywatnego - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 kwietnia 2012 r. do wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości wycofania z prowadzonej działalności gospodarczej części budynku użytkowego, wykorzystywanego w prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej w celu prowadzenia w tej części tzw. najmu prywatnego. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 8 czerwca 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-400/12/AP wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 19 czerwca 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni wraz z mężem są współwłaścicielami budynku użytkowego, składającego się z trzech kondygnacji (piwnicy, parteru i I piętra). Nieruchomość jest majątkiem wspólnym małżonków, którzy nie posiadają rozdzielności majątkowej. Do końca 2011 r. cały budynek był ujęty w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą na własne nazwisko. W tym okresie parter był wykorzystywany do celów handlowych jednoosobowej działalności gospodarczej, a piwnica i I piętro były wynajmowane innym podmiotom w ramach prowadzonej działalności

gospodarczej Wnioskodawczyni. Budynek ten do dnia 31 grudnia 2011 r. był amortyzowany. W dniu 1 stycznia 2012 r. cała nieruchomość (piwnica, parter i I piętro) została wycofana z ewidencji środków trwałych Wnioskodawczyni i przekazana na cele prywatne. Małżonkowie użyczyli 1/3 nieruchomości (parter) na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, w której to części Wnioskodawczyni prowadzi nadal działalność gospodarczą w zakresie handlu. Jak wskazuje Wnioskodawczyni, od roku 2012 r. przedmiotem prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej jest tylko handel. Pozostała część nieruchomości, tj. piwnica i I piętro wynajmowana jest przez męża Wnioskodawczyni w ramach najmu prywatnego, na co Wnioskodawczyni wyraziła zgodę. Mąż Wnioskodawczyni w dniu 20 stycznia 2012 r. złożył w urzędzie skarbowym oświadczenie o wyborze ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, jako formy opodatkowania przychodów z najmu, a Wnioskodawczyni oświadczyła, że cały przychód z najmu będzie opodatkowany przez małżonka.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 15 czerwca 2012 r. wskazano, iż

* znajdujące się w budynku użytkowym kondygnacje nie zostały prawnie wyodrębnione; stanowią jedną całość,

* ww. budynek został w pełni zamortyzowany przez Wnioskodawczynię w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni miała prawo z dniem 1 stycznia 2012 r. wycofać z ewidencji środków trwałych dwie kondygnacje (piwnicę i I piętro) na potrzeby osobiste.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z faktem, że piwnice i I piętro służą tylko do wynajmowania i nie służą prowadzeniu działalności gospodarczej Wnioskodawczyni uważa, iż miała prawo z dniem 1 stycznia 2012 r. wycofać z ewidencji środków trwałych dwie kondygnacje (piwnicę i I piętro) nie służące jej działalności gospodarczej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle powyższego, zauważyć należy, iż już z samej, określonej ww. przepisem definicji środka trwałego wynika, że nieruchomość, choćby częściowo wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, stanowi środek trwały w tej działalności, nawet jeżeli formalnie nie została ona uznana za ten składnik majątku (nie została ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lub z ewidencji tej została wykreślona).

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika m.in., iż Wnioskodawczyni wraz z mężem są właścicielami trzykondygnacyjnego budynku użytkowego, stanowiącego do dnia 31 grudnia 2012 r. środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej. Na parterze ww. budynku Wnioskodawczyni prowadziła (i prowadzi nadal) działalność handlową, natomiast piwnica i piętro były w ramach działalności gospodarczej wynajmowane innym podmiotom. Dnia 1 stycznia 2012 r. Wnioskodawczyni wycofała ww. budynek z działalności gospodarczej na potrzeby osobiste, lecz w dalszym ciągu na potrzeby działalności tej wykorzystuje (na podstawie umowy użyczenia) parter ww. budynku. Przy czym, poszczególne kondygnacje ww. budynku nie są przedmiotem odrębnej własności (nie są prawnie wyodrębnione).

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż skoro część (parter) wskazanego we wniosku budynku jest w dalszym ciągu wykorzystywana na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej i część ta nie jest prawnie wyodrębniona (nie jest przedmiotem odrębnej własności - odrębnym lokalem), to oznacza to, iż budynek, w którym część ta (piętro) się znajduje w dalszym ciągu jest środkiem trwałym, a więc składnikiem majątku, związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą. Stanowisko tut. Organu w tym zakresie potwierdzają m.in. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 czerwca 2007 r., sygn. akt II FSK 827/06, z dnia 17 września 2009 r., sygn. akt II FSK 545/08 oraz z dnia 25 października 2011 r., sygn. akt II FSK 739/10.

Brak prawnego wyodrębnienia poszczególnych kondygnacji (lokali) wskazanego we wniosku budynku, który częściowo wykorzystywany jest na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, oznacza, iż budynek ten (jako całość) jest środkiem trwałym w tej działalności. Nie mógł tym samym zostać wykreślony z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawczynię, pomimo, iż aktualnie Wnioskodawczyni na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje tylko jego część.

Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.