IBPBI/1/415-36/12/AB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 11 stycznia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 15 marca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej skradzionej gotówki - jest prawidłowe.

W dniu 11 stycznia 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej skradzionej gotówki. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 8 marca 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-36/12/AB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 15 marca 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W ramach pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawca prowadzi sklep spożywczy, do którego w nocy z dnia 15 na 16 grudnia 2011 r. dokonano włamania. Budynek w którym znajduje się sklep nie jest własnością Wnioskodawcy. Jest on wynajęty, co potwierdza umowa najmu z dnia 13 lutego 2008 r. zawarta na czas nieokreślony. Budynek jest ogrodzony. Włamania dokonano z zaplecza sklepu od strony magazynu. W znajdujących się tam drzwiach rozwiercono otwór wokół zamka, co spowodowało rozluźnienie, a w konsekwencji otwarcie tychże drzwi, po czym dokonano kradzieży środków pieniężnych które znajdowały się w skrytce na stałe wmurowanej w podłoże ziemne. W skrytce znajdował się utarg w wysokości 33.272,76 zł z dni 12-15 grudnia 2011 r., potwierdzony paskami fiskalnymi. Sklep jest monitorowany, zabezpieczony alarmem, który jest własnością firmy zajmującej się ochroną. Wnioskodawca jest w posiadaniu kaset z włamania. Sklep w którym prowadzona jest działalność gospodarcza jest ubezpieczony w Towarzystwie Compensa od zdarzeń które miały miejsce, ale gotówka w sklepie ubezpieczona była do wysokości 4.000,00 zł Z pisemnie złożonych wyjaśnień wynika, że firma ochroniarska po włączeniu się alarmu niezwłocznie pojawiła się na miejscu zdarzenia ale od strony wejścia dla klientów na część sklepową gdzie nie stwierdzono żadnych zdarzeń uzasadniających włączenie się systemu alarmowego. Do wejścia od strony magazynu, który jest zabezpieczony bramą nie posiadali kluczy. Dnia 16 grudnia 2011 r. wszczęto dochodzenie o przestępstwo określone w art. 279 § 1 kodeksu karnego. Śledztwo zostało umorzone.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 14 marca 2012 r. Wnioskodawca dodatkowo wyjaśnił, że z umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a firmą ochroniarską wynikała odpowiedzialność materialna tej firmy w związku z nienależytym wykonaniem usługi, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie tych obowiązków jest następstwem okoliczności, za które firma ochroniarska nie ponosi odpowiedzialności. Jak wskazuje Wnioskodawca okoliczności te miały miejsce w przedmiotowym zdarzeniu. Włamanie nastąpiło od strony magazynu, gdzie wejście jest zagrodzone bramą, a firma ochroniarska nie posiadała kluczy od niej. Włamanie nie nastąpiło od strony głównego wejścia do sklepu, dlatego nie można wystąpić o odszkodowanie, gdyż firma ochroniarska nie mogła wejść z tyłu budynku. Ponadto, Wnioskodawca zaznacza, że czynsz za ochronę obiektu wynosi 50 zł + Vat i taka byłaby wysokość kary wynikającej z umowy jaką zapłaci firma ochroniarska.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym strata w środkach obrotowych może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, strata w środkach obrotowych może zostać zaliczona w koszty. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 cyt. ustawy. Przepis art. 23 zawiera zamknięty katalog wydatków nie stanowiący kosztów uzyskania przychodów. Wśród wymienionych w tym artykule wydatków nie ma strat w środkach obrotowych (w tym gotówki).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W przypadku strat w majątku obrotowym (np. środkach pieniężnych) trudno mówić, że zmierzają one do osiągnięcia przychodów. Mogą one jednak co do zasady stanowić element kosztowy w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Możliwość zaliczenia poniesionej straty do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowana jest jednakże od spełnienia następujących warunków:

* strata musi być związana z całokształtem prowadzonej działalności,

* jej powstanie musi być spowodowane działaniem niezawinionym przez podatnika,

* musi być właściwie udokumentowana,

* podatnik winien wykazać, iż podjął właściwe działania zabezpieczające przed powstaniem tejże straty.

Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych, tylko kradzież powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot, można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Przy czym kradzież ta nie może być skutkiem działań lub zaniedbań podatnika np. niewłaściwego zabezpieczenia składników majątkowych, czy też braku nadzoru nad zatrudnianymi pracownikami. Ocena, czy podatnik dochował należytej staranności przy zabezpieczeniu składników majątkowych ma charakter indywidualny i jest uzależniona od konkretnych faktów i okoliczności towarzyszących powstałej stracie. Zauważyć przy tym należy, iż dla oceny, czy podatnik dochował należytej staranności przy zabezpieczeniu środków pieniężnych znaczenie ma m.in. fakt, czy środki te były zabezpieczone zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14 października 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad i wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. z 1998 r. Nr 129, poz. 858 z późn. zm.).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą (sklep spożywczy). Do wynajmowanego na potrzeby tej działalności lokalu nieustaleni sprawcy dokonali włamania, podczas którego dokonano kradzieży środków pieniężnych o wartości 33.272,76 zł, które znajdowały się w skrytce na stałe wmurowanej w podłoże ziemne. Włamanie zostało zgłoszone właściwym organom ścigania a dochodzenie w sprawie umorzono wobec nie wykrycia sprawców. Skradzione środki pieniężne przechowywane były w skrytce na stałe wmurowanej w podłoże ziemne, znajdującej się w pomieszczeniu w którym zainstalowano system alarmowy i monitoring.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli Wnioskodawca dochował należytej staranności w przechowywaniu skradzionej gotówki, a zabezpieczenie tych środków było zgodnie z przepisami cyt. wyżej rozporządzenia, to powstała w wyniku kradzieży strata może stanowić koszty uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, o ile została właściwie udokumentowana.

Zauważyć przy tym należy, iż wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Zatem ocena, czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca dochował należytej staranności w celu zabezpieczenia się przed powstałą stratą w środkach obrotowych należy do Wnioskodawcy. Ocena ta może zostać zweryfikowana jedynie w prowadzonym przez właściwe organy postępowaniu podatkowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.