IBPBI/1/415-339/09/KB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 23 kwietnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wypłaconego osobie fizycznej zadośćuczynienia, odszkodowania zasądzonego przez sąd oraz kosztów sądowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 kwietnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wypłaconego osobie fizycznej zadośćuczynienia, odszkodowania zasądzonego przez sąd oraz kosztów sądowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 18 grudnia 2008 r. wydano wyrok Sądu pierwszej instancji oraz w dniu 26 marca 2009 r. po odwołaniu wydano wyrok Sądu drugiej instancji dotyczący wypłaty zadośćuczynienia, odszkodowania na rzecz osoby fizycznej. Firma wnioskodawcy prowadziła roboty budowlane na terenie szkoły podstawowej i na teren prowadzonych robót wjechał na rowerze uczeń, który zahaczył o drut i poniósł obrażenia. Z powodu poniesionych obrażeń wystąpił do sądu cywilnego o zadośćuczynienie, odszkodowanie. Sąd pierwszej i drugiej instancji wydał wyrok o wypłatę przez wnioskodawcę odszkodowania, zadośćuczynienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wypłata zadośćuczynienia, odszkodowania zasądzona przez sąd cywilny na rzecz osoby fizycznej i wypłacona stanowi dla firmy wnioskodawcy podatkowy koszt uzyskania przychodu oraz czy koszty sądowe związane z tym postępowaniem są podatkowym kosztem uzyskania przychodu.

Zdaniem wnioskodawcy, art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wskazuje, że zadośćuczynienie, odszkodowanie nie są kosztami uzyskania przychodu. Dlatego uważa, że wypłacone zadośćuczynienie, odszkodowanie zasądzone przez sąd cywilny jest kosztem uzyskania przychodu. W związku z powyższym koszty sądowe poniesione w opisanym postępowaniu również będą kosztami uzyskania przychodu. Zasądzone w 2009 r. odszkodowanie, zadośćuczynienie oraz poniesione koszty sądowe mają związek z przychodem z tytułu robót budowlanych w roku 2004.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty związane z zachowaniem źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Katalog wyłączeń zawarty w art. 23 ww. ustawy nie zawiera żadnych ograniczeń w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków poniesionych na zapłatę osobie fizycznej nie będącej pracownikiem zasądzonych w postępowaniu cywilnym zadośćuczynienia i odszkodowania oraz kosztów procesowych (za wyjątkiem kosztów egzekucyjnych). Możliwość zaliczenia ww. wydatków do ww. kosztów zależy zatem od spełnienia pozostałych przesłanek określonych w ww. art. 22 ust. 1 ww. ustawy, w szczególności od oceny zasadności poniesienia tych wydatków.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż firma wnioskodawcy prowadziła roboty budowlane na obszarze szkoły. Na teren prowadzonych robót wjechał na rowerze uczeń, który w związku z prowadzonymi robotami budowlanymi doznał obrażeń. Wyrokiem sądu wnioskodawca został zobligowany do zapłaty poszkodowanemu zadośćuczynienia oraz odszkodowania. Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż wydatki poniesione na ten cel nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej. Wydatki te nie zostały bowiem poniesione w celu osiągnięcia przychodu ani zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. W konsekwencji także wydatki poniesione na zapłatę przez wnioskodawcę jako pozwanego kosztów sądowych związanych z postępowaniem w sprawie o ww. zadośćuczynienie i odszkodowanie nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodu tej działalności. Zauważyć bowiem należy, iż podatnik nie może obciążać budżetu państwa skutkami swoich zaniedbań bądź braku zachowania należytej staranności przy wykonywaniu działalności gospodarczej.

Z uwagi na powyższe przedstawione we wniosku stanowisko należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego e, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.