IBPBI/1/415-311/10/JS - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodu wykorzystywanego w działalności gospodarczej i służącego do wykonywania czynności opodatkowanych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 25 marca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 4 czerwca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od pełnej kwoty wartości netto samochodu - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 marca 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od pełnej kwoty wartości netto samochodu.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 21 maja 2010 r. znak: IBPBI/1/415-311/10/JS, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 4 czerwca 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 19 października 2009 r., Wnioskodawczyni dokonała zakupu samochodu ciężarowego o ładowności 600 kg, posiadającego stosowne świadectwo homologacji, od którego odliczyła kwotę podatku VAT z faktury dokumentującej nabycie ww. samochodu. Pojazd jest wykorzystywany w działalności gospodarczej i służy czynnościom opodatkowanym.

Ze złożonego wniosku wynika (również część D.3 poz. 47), że Wnioskodawczyni nie posiada zaświadczenia o dodatkowym badaniu technicznym przeprowadzonym przez okręgową stację kontroli pojazdów, o którym mowa w art. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy mam prawo odliczyć pełną kwotę wartości netto zakupu samochodu ciężarowego, tj. 266.803,28 zł, w ewidencji środków trwałych ze stawką amortyzacji 20% i tym samym dokonywać odpisów amortyzacyjnych od pełnej kwoty, czy też do wartości 20.000 Euro...

Zdaniem Wnioskodawczyni, ma ona prawo stosować stawkę amortyzacji 20% od pełnej wartości samochodu ciężarowego, czyli w tym wypadku od kwoty 266.803,28 zł, na okres 5 lat. Zgodnie z art. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opisywany pojazd jest samochodem osobowym, jednak zgodnie z posiadaną fakturą VAT, dowodem rejestracyjnym a także wyciągiem homologacji, jest to samochód ciężarowy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 Euro, przeliczonej na złote według kursu średniego Euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Natomiast w myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym, oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

Stosownie do treści art. 5c ust. 1 ww. ustawy, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni dokonała zakupu samochodu ciężarowego o ładowności 600 kg, posiadającego stosowne świadectwo homologacji. Wnioskodawczyni nie posiada jednak zaświadczenia wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, iż ww. samochód jest samochodem ciężarowym.

Z definicji zawartej w art. 5a ust. 19 ww. ustawy wynika, iż samochodem osobowym jest każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, chyba że jest pojazdem spełniającym warunki enumeratywnie wymienione w lit. a)-e) tego przepisu. Tym samym, nie spełnienie tych warunków powoduje uznanie wskazanego we wniosku pojazdu za samochód osobowy.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabyty przez Wnioskodawczynię samochód traktowany jest jako samochód osobowy (co zresztą sama Wnioskodawczyni przyznaje w złożonym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej).

Mając zatem na względzie, iż w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabyty przez Wnioskodawczynię samochód jest samochodem osobowym, Wnioskodawczyni nie ma prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych w ciężar kosztów uzyskania przychodów, w części ustalonej od wartości tego samochodu przewyższającej równowartość 20.000 Euro, przeliczonej na złote według kursu średniego Euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy podkreślić, iż przedmiotem niniejszej interpretacji była wyłącznie kwestia możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od pełnej kwoty wartości netto samochodu a nie prawidłowość zastosowania 20% stawki amortyzacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Wnioskodawczyni dołączyła kserokopie dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego (np. dokonania szczegółowej analizy zapisów zawartych w dokumentach), w związku z czym nie jest obowiązany ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach

Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.