IBPBI/1/415-252/14/ESZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 lutego 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 28 lutego 2014 r.), uzupełnionym 22 maja 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu wykupionego po zakończeniu leasingu - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 lutego 2014 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu wykupionego po zakończeniu leasingu. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 14 maja 2014 r. Znak: IBPP2/443-202/14/BW, IBPBI/1/415-252/14/ESZ, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 22 maja 2014 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego zamierza wykupić przedmiot tej umowy, tj. pojazd o masie całkowitej do 3,5 tony. Wnioskodawca posiadał prawo do odliczenia tylko 60% podatku VAT naliczonego (nie więcej niż 6 tys. zł) w okresie trwania leasingu. Jak wskazał, po zakończeniu umowy leasingowej, nie zamierza wykorzystywać ww. pojazdu w prowadzonej jednoosobowo działalności gospodarczej, a po dokonaniu wykupu zamierza przeznaczyć go na cele prywatne, nie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą i zarejestrować na małżonków. Wnioskodawca nie będzie również wykorzystywał przysługującego mu prawa do odliczenia w części (tekst jedn.: 60% lub 50% podatku VAT w związku z planowaną zmianą w tym zakresie) podatku naliczonego wynikającego z faktury wykupu pojazdu. Ww. pojazd po zakończeniu okresu leasingu operacyjnego nie zostanie zaliczony do środków trwałych firmy, pomimo że jego wartość przekroczy 3.500 zł (netto) i będzie wynikać z faktury dot. wykupu. Po wykupie pojazdu Wnioskodawca nie zamierza również zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatków związanych z przerejestrowaniem pojazdu z firmy leasingowej na nabywcę - jednoosobową działalność gospodarczą, a także opłat z tytułu ubezpieczenia OC, AC i NW, kosztów paliwa oraz innych wydatków związanych z bieżącą eksploatacją pojazdu.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 20 maja 2014 r., Wnioskodawca wskazał m.in. że:

* umowa leasingu operacyjnego została zawarta przez Wnioskodawcę jako osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą,

* wszystkie opłaty związane z zawarciem umowy leasingu operacyjnego zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej,

* samochód po zakończeniu leasingu operacyjnego zostanie wykupiony po cenie stanowiącej 19% wartości pojazdu wynikającej z umowy leasingu,

* wydatki związane z bieżącą eksploatacją są zaliczane do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej.

Elementy opisu zdarzenia przyszłego przedstawiono również w części H wniosku, gdzie m.in. wskazano, że pojazd nie będzie stanowił majątku firmy, ponieważ nie został zaliczony do środków trwałych. Również koszty jego eksploatacji po wykupie z leasingu operacyjnego nie były ujmowane w poczet kosztów uzyskania przychodu. Ponadto pojazd zostanie zarejestrowany po wykupie na małżonków - zatem nie będzie stanowić majątku firmy i będzie sprzedany po upływie co najmniej 6 miesięcy lub dłuższym okresie (może nawet po kilku latach) i nie będzie używany w firmie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż pojazdu po upływie 6 miesięcy liczonych od końca miesiąca, w którym został on wykupiony po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego jest zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych, w sytuacji gdy nie był on po wykupie wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej i nie stanowił środka trwałego w prowadzonej działalności gospodarczej, a został przekazany do majątku odrębnego małżonków.

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przez małżonków pojazdu po upływie ponad 6 miesięcy nie stanowi przychodu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż sprzedaż ta dotyczy majątku prywatnego, a nie firmowego.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał wyrok WSA w Poznaniu z 11 grudnia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 574/13.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ww. ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Natomiast art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Należy zauważyć, że przepis art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wymienia wszystkich przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy. Natomiast przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, wskazuje tylko niektóre rodzaje przychodów, zaliczanych również do przychodów z działalności gospodarczej.

Dla powstania przychodu z działalności gospodarczej konieczne jest, aby określone składniki majątku były wykorzystywane w działalności gospodarczej. Przepis stanowi wyraźnie o wykorzystywanych składnikach majątku. Nie ogranicza się zatem w żadnym razie tylko do składników majątku obecnie używanych w działalności gospodarczej. Reguły gramatyczne języka polskiego nakazują przyjąć, że chodzi tu o składniki majątku, które są albo były używane, użytkowane w prowadzonej działalności gospodarczej. Przepis ten dotyczy zatem zarówno składników majątkowych, które w chwili zbycia są używane w działalności gospodarczej, jak i składników majątkowych, które były uprzednio, lecz już nie są, używane w tej działalności.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł umowę leasingu operacyjnego dotyczącą pojazdu o masie całkowitej nie przekraczającej 3,5 tony. Wszystkie opłaty związane z zawarciem umowy leasingu operacyjnego zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Samochód po zakończeniu jego leasingu zostanie wykupiony po cenie stanowiącej 19% wartości pojazdu wynikającej z umowy leasingu. Wydatki związane z bieżącą eksploatacją są zaliczane do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Po zakończeniu umowy leasingu Wnioskodawca planuje przekazać ww. pojazd na cele prywatne, a następnie sprzedać go, po upływie co najmniej 6 miesięcy od końca miesiąca, w którym pojazd został wykupiony.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że skoro pojazd, o którym mowa we wniosku, wykorzystywany był i jest w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, a wydatki związane z jego użytkowaniem na podstawie zawartej umowy leasingu oraz związane z jego eksploatacją, stanowiły (ią) koszty uzyskania przychodów tej działalności, to istnieje ścisłe (przedmiotowe i funkcjonalne) powiązanie pomiędzy tym składnikiem majątku (pojazdem, o którym mowa we wniosku), a prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą. Również sam fakt preferencyjnego wykupu samochodu po zakończeniu jego leasingu jest następstwem zawarcia tej umowy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem samochód wykorzystywany w działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu operacyjnego, jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą.

Zatem przychód z odpłatnego zbycia składnika majątku uprzednio wykorzystywanego w działalności gospodarczej (a więc również, ze sprzedaży używanego uprzednio przy prowadzeniu działalności gospodarczej samochodu, będącego wcześniej przedmiotem leasingu), nawet nie wprowadzonego do ewidencji związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, będzie stanowić przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (o ile do sprzedaży tej dojdzie przed upływem 6 letniego terminu wynikającego z art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazać należy, że wydając niniejszą interpretację indywidualną tut. Organ zapoznał się z powołanym przez Wnioskodawcę orzeczeniem. Zostało ono potraktowane jako element stanowiska Wnioskodawcy w sprawie, którego z przyczyn szczegółowo wskazanych w niniejszej interpretacji jednak nie podziela. Jednocześnie zauważyć należy, że w polskim systemie prawnym orzeczenia sądów nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Zgodnie bowiem z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.), ocena prawna i wskazania, co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Zatem wyroki te nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego. Niezależnie od powyższego zauważyć należy, że powołany przez Wnioskodawcę wyrok jest nieprawomocny, co oznacza, że nie jest wyrokiem ostatecznym, a tym samym prezentowane w nim stanowisko sądu może ulec zmianie.

Podkreślić również należy, iż postępowanie o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych jest postępowaniem odrębnym, szczególnym w stosunku do innych postępowań podatkowych. W postępowaniu tym nie przeprowadza się postępowania dowodowego, nie dokonuje się zatem analizy dokumentów, przesłuchania świadków ani oględzin. W postępowaniu tym nie obowiązuje zatem zasada, iż za dowód należy dopuścić wszystko co może mieć znaczenie w sprawie. Nie dokonuje się także polemiki z poglądami judykatury, czy orzecznictwa sądowego. Wydanie interpretacji indywidualnej polega na ocenie stanowiska wnioskodawcy dotyczącego skutków podatkowych przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego. W przypadku uznania stanowiska wnioskodawcy za nieprawidłowe, wydanie interpretacji indywidualnej sprowadza się w istocie do wskazania przepisów znajdujących zastosowanie w sprawie oraz do oceny skutków podatkowych przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego w świetle tych przepisów.

Jednocześnie wskazać należy, że prawidłowość stanowiska tut. Organu w przedmiotowej sprawie potwierdza m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 27 października 2010 r. sygn. akt I SA/Gl 396/10.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.