IBPBI/1/415-216/13/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 25 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości uznania wydatków poniesionych na zakup defibrylatora stanowiącego środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej za koszty podatkowe - jest prawidłowe.

W dniu 25 lutego 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania wydatków poniesionych na zakup defibrylatora stanowiącego środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej za koszty podatkowe.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie:

* produkcji konstrukcji metalowych i ich części (25.11.Z),

* obróbki mechanicznej elementów metalowych (25.62.Z),

* robót budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych (41.20.Z),

* przygotowania terenu pod budowę (43.12.Z),

* tynkowania (43.12.Z),

* pozostałych specjalistycznych robót budowlanych gdzie indziej niesklasyfikowanych (43.99.Z).

Zdarzenia gospodarcze związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, ujmuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Przedstawiony powyżej zakres działalności gospodarczej niesie ze sobą duże ryzyko zawodowe - prace spawalnicze w hali produkcyjnej, gdzie jednocześnie przebywa kilkanaście osób, roboty budowlano-montażowe (często na wysokości).

Wnioskodawca będący pracodawcą ponosi odpowiedzialność za stan BHP w zakładzie pracy. Jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki (art. 207 § 1-2 Kodeksu Pracy). Pomimo ciągłego ponoszenia nakładów i działań zmierzających do zminimalizowania wypadków w czasie pracy, nie można ich w 100% uniknąć. Celem zminimalizowania ryzyka utraty przez zatrudnionego pracownika zdrowia, czy życia zakupiono defibrylator automatyczny. Urządzenie to służy do wczesnej reanimacji poszkodowanego - przed przyjazdem karetki pogotowia ratunkowego. Powszechnie wiadomo, że prawidłowo przeprowadzona pierwsza pomoc przedlekarska jest decydującym czynnikiem w ratowaniu życia poszkodowanego podczas wypadku przy pracy. Nieprawidłowo udzielona pierwsza pomoc przedlekarska, naraża pracodawcę na dotkliwe konsekwencje moralne, jak i finansowe w przyszłości (wypłata dożywotniej renty poszkodowanemu lub jego rodzinie). W obecnych czasach, defibrylator powinien znajdować się w każdym obiekcie użyteczności publicznej, tak jak ma to miejsce w krajach Unii Europejskich.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki z tytułu zakupu defibrylatora stanowiącego środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej mogą stanowić koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki poniesione na zakup defibrylatora stanowiącego środek trwały w prowadzone działalności gospodarczej mogą stanowić koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podkreślić przy tym należy, iż ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl natomiast art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż wydatki poniesione na zakup składników majątku stanowiących środki trwałe w prowadzonej działalności gospodarczej mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów tej działalności jedynie pośrednio poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, iż określony składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

* został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

* jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Dopiero po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą i w ramach tej działalności zatrudnia pracowników. Zakres prowadzonej działalności gospodarczej związany jest z wysokim ryzykiem zawodowym (prace spawalnicze w hali produkcyjnej, w której jednocześnie przebywa kilkanaście osób, roboty budowlano-montażowe, często wykonywane na wysokościach). Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność za stan BHP w zakładzie pracy. Jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki. Pomimo ciągłego ponoszenia nakładów i działań zmierzających do zminimalizowania wypadków w czasie pracy, nie można ich w 100% uniknąć. W celu zminimalizowania ryzyka utraty przez zatrudnionych pracowników zdrowia, czy życia Wnioskodawca zakupił defibrylator automatyczny. Urządzenie to służy do wczesnej reanimacji poszkodowanego przed przyjazdem karetki pogotowia ratunkowego. Prawidłowo przeprowadzona pierwsza pomoc przedlekarska jest decydującym czynnikiem w ratowaniu życia poszkodowanego podczas wypadku przy pracy. Nieprawidłowo udzielona pierwsza pomoc przedlekarska naraża pracodawcę na dotkliwe konsekwencje moralne, jak i finansowe w przyszłości (wypłata dożywotniej renty poszkodowanemu lub jego rodzinie).

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż w złożonym wniosku Wnioskodawca wykazał związek poniesienia przedmiotowego wydatku z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą. Zasadność poniesienia tego wydatku jest bowiem z jednej strony uzasadniona dbałością Wnioskodawcy o zachowanie zdrowia i życia Jego pracowników, stanowiąca realizację obowiązków wynikających z przepisów prawa pracy, jak i z drugiej strony chęcią należytego zabezpieczenia Jego interesów w sytuacji wystąpienia wypadku przy pracy, co można utożsamiać z zabezpieczeniem źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Jeżeli zatem zakupiony składnik majątku spełnia kryteria środka trwałego, określone w cyt. art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to może zostać uznany za środek trwały tej działalności. W takiej sytuacji wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zakup przedmiotowego defibrylatora mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej (jednakże pośrednio) poprzez odpisy amortyzacyjne, dokonywane od wartości początkowej tego środka trwałego, na zasadach wskazanych w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.