IBPBI/1/415-195/13/ŚS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 7 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 19 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej podatku od wartości dodanej naliczonego na obszarze Unii Europejskiej - jest prawidłowe.

W dniu 19 lutego 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej podatku od wartości dodanej naliczonego na obszarze Unii Europejskiej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest wspólniczką Spółki jawnej, która jest firmą transportową i świadczy usługi transportowe, między innymi na rzecz kontrahentów zagranicznych, na terenie krajów Unii Europejskiej. Przedmiotem działalności ww. Spółki zgodnie z wpisem do KRS jest m.in. transport drogowy towarów - PKD 49.41.Z. Ewidencja księgowa prowadzona jest w formie ksiąg handlowych. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ustawy o podatku VAT. Dla potrzeb podatku VAT/VAT-UE przedsiębiorstwo prowadzone przez ww. Spółkę jest zarejestrowane w Polsce. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka poprzez swoich pracowników, dokonuje na terenie Unii Europejskiej zakupów paliwa oraz w mniejszym zakresie innych towarów i usług (opłaty za przejazdy autostradami, opłaty za parkingi, zakup płynu do spryskiwaczy itp.). Zakupy te sąudokumentowane fakturami, a także paragonami. Na fakturach wyszczególniona jest m.in. wartość brutto, wartość netto i kwota podatku od wartości dodanej, jaki obowiązuje na terytorium poszczególnych państw członkowskich UE. Wydatki dokumentowane paragonami w większości przypadków zawierają również podatek od wartości dodanej. Paragony uzupełniane są o dane nabywcy, opis przedmiotu transakcji i podpis osoby, która ją zrealizowała. Do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zalicza wartość brutto wynikającą z wyżej wymienionych dokumentów, czyli wartość netto wraz z podatkiem od wartości dodanej. Na podstawie odrębnych przepisów Spółka występuje o zwrot podatku od wartości dodanej. W miesiącu otrzymania zwrotu, jego wartość zaliczana jest do przychodów Spółki, podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Dochód z prowadzonej w formie Spółki jawnej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni opodatkowuje "podatkiem liniowym".

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy jako wspólniczka Spółki jawnej, ponoszącej wydatki na terenie Unii Europejskiej mam prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej zawartego na fakturach i paragonach dokumentujących te wydatki.

Zdaniem Wnioskodawczyni, do kosztów uzyskania przychodów Spółki, której jest wspólniczką, można zaliczyć wartość brutto z wyżej opisanych faktur i paragonów. Podatek od wartości dodanej z tych dokumentów może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów zarówno w sytuacji, gdy Spółka nie będzie się ubiegać o zwrot, jak i gdy wystąpi o zwrot podatku od wartości dodanej i otrzyma go lub nie. Wnioskodawczyni uważa, że do zajęcia takiego stanowiska w kwestii będącej przedmiotem niniejszego wniosku upoważnia brzmienie art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie rzeczywiste, gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz odpowiednio udokumentowane.

Natomiast art. 23 ust. 1 tej ustawy zawiera zamknięty krąg wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

* jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odsprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

* w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W art. 23 ust. pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca użył pojęcia "podatku od towarów i usług".

Artykuł 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, definiuje podatek od wartości dodanej jako "podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą". Z powyższego wynika że podatek od towarów i usług i podatek od wartości dodanej nie są w świetle uregulowań prawnych identycznymi zagadnieniami i należy je rozpatrywać oddzielnie. Ograniczenie w kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku naliczonego, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy podatku od towarów i usług w rozumieniu polskiej ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

Zgodnie z art. 5a pkt 17 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie mowa o ustawie podatku od towarów i usług, oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Jednoznaczna definicja ustawowa pojęcia stanowiącego treść normy prawnej zawartej w art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy wyklucza inne rozumienie tego pojęcia. Zatem przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ww. ustawie o podatku od towarów i usług. Natomiast w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej, rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towaru i usług nakładanego tą ustawą.

Zatem ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie "podatek od towarów i usług" jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich Unii Europejskiej. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim, niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, iż cytowany art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczy wyłącznie polskiego podatku od towarów i usług, co oznacza iż nie znajduje on zastosowania w odniesieniu do podatku od wartości dodanej obowiązującego w innych niż Polska krajach Unii Europejskiej.

W myśl natomiast art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Co do zasady przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie korzyści i przysporzenia majątkowe należne podatnikowi w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Przy czym, zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni jest wspólniczką Spółki Jawnej, która świadczy usługi transportowe, między innymi na rzecz kontrahentów zagranicznych, na terenie krajów Unii Europejskiej. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka poprzez swoich pracowników dokonuje na terenie Unii Europejskiej zakupów paliwa oraz w mniejszym zakresie innych towarów i usług (opłaty za przejazdy autostradami, opłaty za parkingi, zakup płynu do spryskiwaczy itp). Zakupy te są udokumentowane fakturami, a także paragonami. Na fakturach wyszczególniona jest m.in. wartość brutto, wartość netto i kwota podatku od wartości dodanej, jaki obowiązuje na terytorium poszczególnych państw członkowskich UE. Wydatki dokumentowane paragonami w większości przypadków zawierają również podatek od wartości dodanej. Na podstawie odrębnych przepisów Spółka występuje o zwrot podatku od wartości dodanej. W miesiącu otrzymania zwrotu, jego wartość zaliczana jest do przychodu Spółki podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że zapłacony za granicą podatek od wartości dodanej, może co do zasady, stanowić koszt uzyskania przychodu spółki której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem. W konsekwencji do kosztów Spółki jawnej można zaliczyć wydatki na zakup paliwa, wydatki za przejazd autostradami, opłaty za parkingi, zakup płynu do spryskiwaczy itp. w kwocie brutto o ile oczywiście zostaną one prawidłowo udokumentowane. Natomiast otrzymany w późniejszym terminie zwrot podatku od wartości dodanej stanowić będzie przychód z prowadzonej w formie Spółki jawnej działalności gospodarczej, co wynika a contrario z cytowanego art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym, dla Wnioskodawczyni jako wspólnika Spółki jawnej ww. wydatki oraz zwrot będą stanowić odpowiednio koszt i przychód podatkowy, proporcjonalnie do Jej udziału w zysku tej spółki. W myśl bowiem art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.