IBPBI/1/415-186/14/ESZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 14 lutego 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 17 lutego 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych tytułem rat leasingowych w okresie zawieszenia działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 17 lutego 2014 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych tytułem rat leasingowych w okresie zawieszenia działalności gospodarczej.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenia przyszłe:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą (wspólnikiem spółki cywilnej). Obecnie działalność ta jest aktywna, a podmiot jest zarejestrowany we właściwej ewidencji działalności gospodarczej. W najbliższym czasie Wnioskodawca zamierza zawiesić prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14a ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.). Wspólnicy wskazanej spółki cywilnej zawarli uprzednio umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem są samochody osobowe. Umowa leasingu przed mającym zostać dokonanym zawieszeniem prowadzenia działalności gospodarczej, nie osiągnie okresu jej trwania wynoszącego 24 miesiące.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w okresie zawieszenia działalności gospodarczej koszty poniesionych rat leasingowych w ich wysokości netto (pomniejszonych o podatek VAT), udokumentowane na podstawie wystawianych przez finansującego faktur z tytułu zawartej wcześniej umowy leasingu, będą mogły być przez spółkę cywilną nadal zaliczane jako koszt uzyskania przychodu, pomimo zawieszenia prowadzenia działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosowne do art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy z dna 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm., winno być: tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej, są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, bądź też określonych w ust. 3f, czy też 3g w terminach wskazanych w ust. 6 i 6b ww. ustawy.

Zgodnie z art. 44 ust. 10 ww. ustawy podatnik, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 (osiągający dochody z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14), który na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej zawiesi wykonywanie działalności gospodarczej, jest zwolniony, w zakresie tej działalności z obowiązków wynikających z ust. 1 pkt 1 ust. 3, 3f, 3g, 6 i 6b za okres objęty zawieszeniem.

Natomiast zgodnie z art. 44 ust. 13 ww. ustawy, po okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej podatnicy, o których mowa w ust. 10 i 11, wpłacają zaliczki według zasad, o których mowa w ust. 3, 3f, 3g, 6 i 6b. Przepis cytowanego art. 44 ust. 10 ustawy, odnosi się wyłącznie do sytuacji zawieszenia działalności dokonanego zgodnie z przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

W myśl art. 14a ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: z 2007 r. Nr 155, poz. 1085 z późn. zm. winno być: tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 672 z późn. zm.), przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 1 miesiąca do 24 miesięcy. W myśl art. 14a ust. 3 ww. ustawy, w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej, zgodnie z ust. 4 tegoż artykułu, przedsiębiorca, ma prawo jednak wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowana lub zabezpieczenia źródła przychodów; ma prawo przyjmować należności lub ma obowiązek regulować zobowiązania, powstałe przed datą zawieszenia wykonywana działalności gospodarczej, ma prawo zbywać własne środki trwale i wyposażenie; ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością gospodarczą wykonywaną przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej; wykonuje wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa; ma prawo osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej; może zostać poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą.

Zestawiając brzmienie przepisów obu tych ustaw należy stwierdzić, że podatnik niezatrudniający pracowników może zgłosić zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej na okres od 1 miesiąca do 24 miesięcy. Aby podatnik był zwolniony z obowiązku zapłaty zaliczek na podatek dochodowy, w okresie zawieszenia działalności gospodarczej nie może wykonywać działalności gospodarczej (usług będących przedmiotem tejże działalności). Może jednak wykonywać czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przyjmować należności lub regulować zobowiązania powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności.

Kwestię kosztów uzyskana przychodów należy rozpatrywać w oparciu o ogólną zasadę dotyczącą kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W powołanym wyżej przepisie, ustawodawca nie wymienia enumeratywnie, jakie konkretne wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie, że aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu musi być ponoszony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy (wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów) oraz musi być należycie udokumentowany. Zwrot "w celu" użyty w ww. przepisie oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź też ewentualnie zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodu. Definicja kosztów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej można przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Wnioskodawca zamierza zawiesić działalność gospodarczą, by po okresie 24 miesięcy ponownie ją wznowić. Wspólnicy Spółki zawarli umowę leasingu i ponoszą koszty z tym związane. Po wznowieniu prowadzenia działalności Wnioskodawca zamierza ją prowadzić również przy użyciu samochodu osobowego stanowiącego przedmiot leasingu, tak więc aby móc zachować przedmiot (samochód osobowy), który służyć będzie Wnioskodawcy do prowadzona działalności gospodarczej, koniecznym jest opłacanie rat leasingu. W świetle powyższego opłacanie rat leasingu w okresie zawieszenia działalności gospodarczej służyć będzie zachowaniu źródła przychodów Wnioskodawcy. Reasumując, stwierdzić należy, że w okresie zawieszenia działalności gospodarczej faktury z tytułu zawartej wcześniej umowy leasingu mogą być zaliczane jako koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazać należy, że Wnioskodawca będzie mógł ujmować w kosztach podatkowych wydatki poniesione tytułem rat leasingowych, o ile umowa leasingu zawarta przez spółkę cywilną, której Wnioskodawca jest wspólnikiem spełnia wszystkie wymogi określone w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto jak wynika z art. 8 ust. 1 i 2 ww. ustawy, wydatki te będą stanowiły koszty podatkowe proporcjonalnie do posiadanych przez Wnioskodawcę w spółce cywilnej udziałów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.