IBPBI/1/415-172/13/SK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 12 lutego 2013 r.), uzupełnionym w dniu 30 kwietnia 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości:

* określenia wartości początkowej środka trwałego z uwzględnieniem opinii biegłego rzeczoznawcy - jest nieprawidłowe,

* amortyzowania ulepszonego środka trwałego z zastosowaniem indywidualnej 10% stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 6 lutego 2013 r. do Urzędu Skarbowego wpłynął Pana wniosek z dnia 4 lutego 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej oraz metody amortyzacji wskazanej we wniosku nieruchomości. Wniosek powyższy za pismem z dnia 8 lutego 2013 r., Naczelnik Urzędu Skarbowego przekazał do tut. Biura celem załatwienia zgodnie z właściwością. Wniosek ten wpłynął do tut. Biura w dniu 12 lutego 2013 r. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 18 kwietnia 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-172/13/SK, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 30 kwietnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od 14 lipca 1993 r. prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której produkuje metalowe szafki na potrzeby telewizji kablowych sieci ethernetowych (internet - L.) oraz innych urządzeń elektronicznych i szaf sterowniczych. Działalność ta jest opodatkowana tzw. podatkiem liniowym. Wnioskodawca jest także czynnym podatnikiem podatku VAT. Zdarzenia gospodarcze związane z prowadzoną działalnością gospodarczą ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Od 1997 r. Wnioskodawca dzierżawił nieruchomość zabudowaną budynkami magazynowymi, a następnie w 2008 r. zakupił tę nieruchomość. Nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, według Klasyfikacji Środków Trwałych - symbol 101 - wartość początkowa 132.700,00 zł - amortyzowana liniowo stawką indywidualną w wysokości 10% rocznie, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm. winno być tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.). Ze względu na rozwój przedsiębiorstwa Wnioskodawca podjął decyzje o przebudowie istniejącego magazynu. Sporządzono w tym celu odpowiednią dokumentację techniczną.

Wnioskodawca otrzymał pozwolenie na budowę mającą na celu zmianę dotychczasowego sposobu użytkowania budynku magazynowego poprzez rozbudowę, nadbudowę i przebudowę na halę produkcyjną artykułów metalowych dla potrzeb elektronicznych i elektrotechnicznych z budynkiem administracyjno - biurowym. Dobudowana została nowa hala produkcyjna, budynek administracyjno-biurowy oraz zrekonstruowano istniejące zużyte elementy, co doprowadziło do unowocześnienia budynku. W dniu 13 listopada 2012 r. Inspektorat Nadzoru Budowlanego wydał pozwolenie na użytkowanie przebudowanego obiektu. W okresie poprzedzającym zakup budynków magazynowych, od roku 1997 r. Wnioskodawca był ich dzierżawcą. W tym czasie wykorzystywał nieruchomość na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej oraz za zgodą dzierżawcy dokonywał inwestycji przystosowujących budynki do jego potrzeb. Wnioskodawca podłączył prąd (380V) poprzez budowę linii niskiego napięcia od transformatora 130 mb, wybudował przyłącze wody, wstawił drzwi, okna, wylał posadzki w całym obiekcie, założył CO. Powyższe prace budowlane przeprowadzone były w okresie dzierżawy (przed uzyskaniem pozwolenia na budowę oraz bez możliwości zaliczenia wydatków w koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej). Wnioskodawca nie posiadał stałej umowy dzierżawy, umowa ze Spółdzielnią nie dawała Mu możliwości obniżenia czynszu ale dawała możliwość przeprowadzenia prac budowlanych (nie były więc one zaliczane do kosztów uzyskania przychodów zarówno prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, jak również Spółdzielni). Większość prac związanych z budową Wnioskodawca wykonał we własnym zakresie w okresie przestojów w normalnej produkcji, metodą gospodarczą np. konstrukcja dachu, tynkowanie.

W związku z powyższym, niemożliwe jest prawidłowe udokumentowanie wydatków oraz ustalenie wartości inwestycji według kosztu wytworzenia. Wnioskodawca zamierza powołać rzeczoznawcę majątkowego w celu dokonania wyceny nieruchomości i w ten sposób ustalić aktualną wartość środka trwałego do celów amortyzacji podatkowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Za koszt wytworzenia zgodnie z art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzenia za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Według art. 22g ust. 8 i ust. 9 ww. ustawy, jeżeli nie ma można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o którym mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Z powyższego wynika, iż ustalenia wartości początkowej środka trwałego w oparciu wycenę biegłego rzeczoznawcy można dokonać w przypadku, gdy środek trwały został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie, a kosztu wytworzenia nie można ustalić w sposób określony w cyt. wyżej art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 2

Spełnia przesłanki wynikające z art. 22j ust. 1 pkt 3 i art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co pozwala na stosowanie liniowej stawki amortyzacji w wysokości 10% rocznie dla ulepszonego środka trwałego. Zwiększona wartość początkowa środka trwałego może być podstawą do dokonywania odpisów amortyzacyjnych wg metody amortyzacji wybranej w momencie przyjęcia do używania tego środka trwałego tj. metodą amortyzacji liniowej wg indywidualnej stawki amortyzacyjnej 10%.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztami uzyskania przychodów są także odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy). Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntu.

W świetle ww. przepisów grunt i znajdujący (e) się na nim budynek (i) stanowią odrębne środki trwałe. Przy czym, grunty nie podlegają amortyzacji. Zważywszy zatem, iż jak wynika ze złożonego wniosku przedmiotem dokonanego w 2008 r. nabycia była nieruchomość gruntowa wraz ze znajdującymi się na niej budynkami magazynowymi, to grunt oraz każdy z budynków magazynowych stanowiły (ią) odrębne środki trwałe.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, która jest zróżnicowana, m.in. z uwagi na sposób nabycia, stanowi wartość początkowa środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

* w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia,

* w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl natomiast art. 22g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W myśl art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Stosownie natomiast do treści art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego oraz jego uzupełnienia wynika, iż Wnioskodawca w 2008 r. zakupił nieruchomość gruntową zabudowaną budynkami magazynowymi, która uprzednio (od 1997 r.) była przedmiotem umowy dzierżawy. Budynek magazynowy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w wartości początkowej 132.700,00 zł i sklasyfikowany wg KŚT symbolem 101, a następnie amortyzowany z zastosowaniem stawki indywidualnej w wysokości 10% rocznie. Z uwagi na rozwój przedsiębiorstwa Wnioskodawca podjął decyzję o rozbudowie, przebudowie i nadbudowie istniejącego budynku magazynowego na halę produkcyjną z budynkiem administracyjno-biurowym. Większość prac związanych z przebudową Wnioskodawca dokonał metodą gospodarczą. W związku z powyższym, dla ustalenia zaktualizowanej wartości początkowej środka trwałego Wnioskodawca zamierza powołać biegłego rzeczoznawcę.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż ponieważ w 2008 r. Wnioskodawca nabył kilka środków trwałych to powinien określić odrębnie wartość początkową każdego z nich (gruntu i budynków), wg ceny ich nabycia, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro wskazany we wniosku budynek magazynowy został uznany po jego nabyciu za środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, a następnie został on ulepszony (rozbudowa, nadbudowa, adaptacja, modernizacja), to powinien On powiększyć jego wartość początkową o poniesione na ten środek trwały nakłady. Stosownie do treści cyt. wyżej art. 22g ust. 17 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poniesione nakłady zwiększają bowiem jego wartość początkową, wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Skoro Wnioskodawca jest właścicielem środka trwałego, który był już amortyzowany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to nie może ponownie ustalić jego wartości początkowej. Wskazać przy tym należy, iż ustalenie wartości początkowej ww. środka trwałego z uwzględnieniem opinii biegłego rzeczoznawcy jest na gruncie przedmiotowej sprawy prawnie niedopuszczalne, gdyż taki sposób ustalenia wartości początkowej dotyczy wyłącznie środków trwałych wytworzonych przez podatnika, a taka sytuacja nie występuje w rozpatrywanej sprawie. Wnioskodawca dokonał bowiem ulepszenia istniejącego budynku magazynowego poprzez jego nadbudowę, rozbudowę i przebudowę na halę produkcyjną z budynkiem administracyjno-biurowym, a zatem jak wskazano we wniosku ulepszył posiadany (zakupiony) środek trwały. Reasumując stwierdzić należy, iż od ustalonej w powyższy sposób wartości początkowej ulepszonego środka trwałego Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych z zastosowaniem metody amortyzacji uprzednio stosowanej do amortyzacji budynku poddanego następnie ulepszeniu.

Odnosząc się natomiast do możliwości amortyzowania ulepszonego środka trwałego z zastosowaniem indywidualnej 10% stawki amortyzacyjnej zauważyć należy, iż zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 22I, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

* dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

* dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, minimalnym okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych, jest 1 pełny rok.

Mając na względzie przedstawiony we wniosku oraz jego uzupełnieniu stan faktyczny, stwierdzić należy, iż jeżeli budynek, o którym mowa we wniosku przed jego ulepszeniem (rozbudową, nadbudową, przebudową) mógł być amortyzowany indywidualną stawką amortyzacyjną w wysokości 10%, zgodnie z cyt. wyżej przepisami (co nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej), to po jego ulepszeniu winien być amortyzowany tą samą stawką. Wskazać bowiem należy, iż stosownie do treści art. 22h ust. 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości:

* określenia wartości początkowej środka trwałego z uwzględnieniem opinii biegłego rzeczoznawcy - jest nieprawidłowe,

* amortyzowania ulepszonego środka trwałego z zastosowaniem indywidualnej 10% stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zauważyć ponadto należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, nie jest ocena sposobu określenia wartości początkowej budynku magazynowego po jego nabyciu przez Wnioskodawcę, ani też ocena prawidłowości zastosowania pierwotnie przyjętej przez Wnioskodawcę metody (w tym stawki) amortyzacji.

Do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.