IBPBI/1/415-1444/12/KB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 21 listopada 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych stosowania przez podatnika prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą metody prowadzenia kont ksiąg pomocniczych, o której mowa w art. 17 ust. 2 pkt 4 ustawy o rachunkowości - jest prawidłowe.

W dniu 21 listopada 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych stosowania przez podatnika prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą metody prowadzenia kont ksiąg pomocniczych, o której mowa w art. 17 ust. 2 pkt 4 ustawy o rachunkowości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.), wymagają od osób fizycznych prowadzących indywidualnie działalność gospodarczą, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1.200.000 euro, stosowanie przepisów ustawy o rachunkowości. Konsekwencją powyższego może być sytuacja, w której przedsiębiorca będący osobą fizyczną, jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, zobowiązanym do prowadzenia ksiąg rachunkowych. Wnioskodawca przewiduje sytuację, w której, jako osoba fizyczna, na skutek przekroczenia ww. limitu, obowiązany będzie do stosowania przepisów ustawy o rachunkowości.

Jako kierownikjednostki, na mocy art. 17 ust. 2 ww. ustawy o rachunkowości, uwzględniając rodzaj i wartość poszczególnych grup rzeczowych składników aktywów obrotowych posiadanych przez jednostkę, będzie musiał podjąć decyzję o stosowaniu jednej z następujących metod prowadzenia kont ksiąg pomocniczych dla tych grup składników:

Wnioskodawca zakłada, iż jako kierownik jednostki, zdecyduje o wyborze wariantu opisanego w cyt. art. 17 ust. 2 pkt 4 ustawy o rachunkowości. Jednocześnie zaliczki na podatek dochodowy opłacane byłyby zgodnie z art. 44 ust. 6b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w uproszczonej formie w wysokości 1/12 kwoty obliczonej zgodnie z ww. przepisem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, skoro Wnioskodawca opłacać będzie zaliczki w formie uproszczonej (tzw. 1/12), a zatem nie będzie zobowiązany do ustalania rzeczywistych podstaw opodatkowania w kolejnych miesiącach roku podatkowego, może zastosować uproszczoną metodę ewidencji zapasów, ujmując je w kosztach w chwili zakupu, a wynik dla celów podatkowych korygować jedynie o stan zapasów pozostający na dzień bilansowy, tj. raz w roku na koniec roku, a nie w każdym miesiącu, czyli innymi słowy, czy może dokonywać jedynie inwentaryzacji rocznej dla celów podatkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź na przedstawione pytanie jest twierdząca, tzn. będzie mógł stosować inwentaryzację roczną dla celów podatkowych, wpłacając zaliczki w uproszczonej formie i nie wystąpi obowiązek uwzględniania stanu magazynu towarów i materiałów na koniec każdego miesiąca. Jest tak, gdyż z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w szczególności z art. 22 ust. 4-5d nie wynika by w przypadku podatników wpłacających zaliczki w uproszczonej formie, konieczne było dokonywanie inwentaryzacji miesięcznej dla celów podatkowych. Ponadto opisane postępowanie nie prowadzi do zaniżenia podstawy opodatkowania, bowiem księgowanie zakupów towarów handlowych i materiałów bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów, bez comiesięcznego korygowania ich o stan magazynu, nie spowoduje zaniżenia zaliczki na podatek dochodowy, gdyż zaliczka w formie uproszczonej nie jest ustalana na podstawie bieżącej, rzeczywistej podstawy opodatkowania.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał:

* interpretację Naczelnika Urzędu Skarbowego w Krośnie z dnia 29 czerwca 2005 r. Znak: PDP 4111/IN/PIT/16/2005 oraz

* artykuł M. Niedźwieckiej, "Czy w przypadku zaliczkowego wpłacania podatku należy ustalać zapasy na koniec każdego miesiąca, czy można to robić tylko na koniec roku...", Vademecum Doradcy Podatkowego 46097.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady i sposób prowadzenia ksiąg rachunkowych określają przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.). W myśl art. 13 ust. 1 ww. ustawy, księgi rachunkowe obejmują zbiory zapisów księgowych, obrotów (sum zapisów) i sald, które tworzą:

Stosownie do art. 17 ust. 1 ww. ustawy, konta ksiąg pomocniczych prowadzi się w szczególności dla:

Przy czym, w myśl art. 17 ust. 2 ww. ustawy, kierownik jednostki, uwzględniając rodzaj i wartość poszczególnych grup rzeczowych składników aktywów obrotowych posiadanych przez jednostkę, podejmuje decyzję o stosowaniu jednej z następujących metod prowadzenia kont ksiąg pomocniczych dla tych grup składników:

Zgodnie natomiast z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), u podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10 (art. 22 ust. 4 ww. ustawy). Przy czym, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b (art. 22 ust. 5 ww. ustawy).

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 5a ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie (art. 22 ust. 5b ww. ustawy). Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą art. 22 ust. 5c ww. ustawy).

Wydatki poniesione przez podatnika na nabycie materiałów, czy też towarów handlowych mają, co do zasady, charakter kosztów bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodu, można je bowiem wprost powiązać z konkretnym przychodem uzyskanym przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego pozarolniczą działalnością gospodarczą. Jako koszty bezpośrednio związane z uzyskanym przychodem, stanowią koszt uzyskania przychodu w roku, w którym osiągnięto przychód ze sprzedaży tych towarów, czy też produktów wytworzonych z nabytych materiałów.

Ponadto zauważyć należy, iż podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą opodatkowują dochody uzyskane z tej działalności w postaci zaliczek na podatek uiszczanych w trakcie roku podatkowego, a następnie dokonują rocznego rozliczenia tego dochodu oraz wpłaconych zaliczek w składanym zeznaniu podatkowym. Zgodnie bowiem z art. 44 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14, są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

Przy czym, w myśl art. 44 ust. 6b ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 pkt 1, mogą wpłacać zaliczki miesięczne w danym roku podatkowym w uproszczonej formie w wysokości 1/12 kwoty obliczonej, z zastrzeżeniem ust. 6h i 6i, przy zastosowaniu skali podatkowej obowiązującej w danym roku podatkowym określonej w art. 27 ust. 1, od dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej wykazanego w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty), o którym mowa w art. 45 ust. 1, lub w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 2, złożonym:

Stosownie natomiast do art. 44 ust. 6c, podatnicy, którzy wybrali uproszczoną formę wpłacania zaliczek, są obowiązani:

Podatnicy opodatkowani w danym roku podatkowym na zasadach określonych w art. 30c, którzy wybrali uproszczoną formę wpłacania zaliczek, kwotę zaliczek obliczają, z zastrzeżeniem ust. 6i, od dochodu, o którym mowa w ust. 6b, przy zastosowaniu stawki podatku w wysokości 19% (art. 44 ust. 6h ww. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, iż podatnicy, którzy wybrali uproszczoną formę wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskiwanych z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, jako podstawę ustalenia wysokości tych zaliczek przyjmują wysokość dochodu osiągniętego w jednym z poprzednich lat podatkowych, o których mowa w cyt. art. 44 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast wysokość osiągniętego rzeczywistego dochodu w danym roku podatkowym, wykazują w rocznym zeznaniu podatkowym. W zeznaniu tym dokonują także ustalenia rzeczywistej wysokości zobowiązania podatkowego za ten rok oraz rozliczenia podatku, uwzględniając wysokość zaliczek wpłacanych w trakcie roku podatkowego w formie uproszczonej. Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

W terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c (art. 45 ust. 1a pkt 2 ww. ustawy).

W myśl art. 45 ust. 4 pkt 1 i 3 ww. ustawy, w terminie określonym w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić:

* różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników;

* należny podatek dochodowy wynikający z zeznania, o którym mowa w ust. 1a pkt 2, albo różnicę pomiędzy podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1a pkt 2, a sumą należnych za dany rok zaliczek.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Przewiduje, iż w ramach tej działalności zobowiązany będzie do prowadzenia ksiąg rachunkowych. W związku z powyższym zamierza wybrać tzw. uproszczoną metodę ewidencji zapasów, o której mowa w art. 17 ust. 2 pkt 4 ustawy o rachunkowości i konsekwencji ujmować ich wartość w kosztach w chwili zakupu, a wynik dla celów podatkowych korygować jedynie o stan zapasów pozostający na dzień bilansowy, tj. raz w roku na koniec roku, a nie na koniec każdego miesiąca. Jednocześnie dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych zamierza wybrać uproszczoną formę wpłacania zaliczek na podatek.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli w myśl odrębnych przepisów niebędących przepisami prawa podatkowego i nie mogących być przedmiotem interpretacji, księgi rachunkowe (w tym konta ksiąg pomocniczych) będą przez Wnioskodawcę prowadzone prawidłowo i na ich podstawie będzie On w stanie wykazać roczny dochód uzyskany z prowadzonej działalności gospodarczej w należytej wysokości (tekst jedn.: z uwzględnieniem prawidłowej wysokości wydatków stanowiących koszty uzyskania przychodu w danym roku podatkowym), to z uwagi na wybraną formę uiszczania zaliczek na podatek dochodowy brak jest przeszkód prawnych do przeprowadzania przez Wnioskodawcę jedynie inwentaryzacji rocznej, na koniec roku podatkowego, na podstawie której korygować będzie wysokość wydatków poniesionych na nabycie towarów i materiałów zaliczonych wcześniej do kosztów uzyskania przychodu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.