IBPBI/1/415-1401/12/KB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 13 listopada 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

* możliwości i sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej nieumorzonej wartości początkowej środka trwałego zniszczonego na skutek pożaru,

* sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu ww. działalności gospodarczej wydatków poniesionych na uporządkowanie placu oraz wyrównanie jego powierzchni oraz

* sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu ww. działalności gospodarczej wydatków związanych z usunięciem skutków pożaru

- jest prawidłowe.

W dniu 13 listopada 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej nieumorzonej wartości początkowej środka trwałego zniszczonego na skutek pożaru oraz sposobu zaliczenia do ww. kosztów wydatków poniesionych na uporządkowanie placu, wyrównanie jego powierzchni oraz wydatków związanych z usunięciem skutków pożaru.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wynajmie nieruchomości. W 2008 r. wybudował halę magazynową o powierzchni 3200 m^2. Hala zbudowana jest z nadziemnej konstrukcji stalowej oraz podziemnej konstrukcji betonowej. W dniu 16 stycznia 2008 r. hala wprowadzona została do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy - sporządzono dokument OT na wartość 2.083.247,64 zł, zakwalifikowano do grupy KŚT 133 i ustalono dla niej stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%. Od dnia oddania do używania hala przeznaczona była na wynajem a Wnioskodawca wystawiał faktury VAT za miesięczny czynsz. W dniu 28 kwietnia 2012 r. w hali wybuchł pożar. Zgodnie z zaświadczeniem o zdarzeniu wydanym przez właściwą miejscowo Komendę Miejską Państwowej Straży Pożarnej, całkowitemu zniszczeniu uległo około połowy konstrukcji wolnostojącej hali wraz z dachem. W dniu 30 kwietnia 2012 r. została wydana przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego decyzja nakazująca Wnioskodawcy usunięcie skutków pożaru hali poprzez rozbiórkę pokrycia przedmiotowej hali z blachy profilowanej, w części objętej pożarem. Ponadto zgodnie z przeprowadzoną w maju przez rzeczoznawcę budowlanego ekspertyzą stanu technicznego hali magazynowej w pozostałej części hali (nieobjętej bezpośrednio pożarem) również widoczne są znaczne uszkodzenia. Całkowitemu uszkodzeniu uległy świetliki dachowe, powłoka hali podziurawiona została na skutek wybuchów butli gazowych i zbiorników na paliwo pojazdów. W części nie objętej bezpośrednio pożarem również panowała wysoka temperatura, o czym świadczy nadtopienie obudowy lusterek bocznych parkującego tam samochodu. Pod kalenicą temperatura musiała być znacznie wyższa, na poziomie, który mógł spowodować degradację właściwości hali. Niezawalenie się tej części hali, tłumaczone jest przez rzeczoznawcę częściowym oparciem się powłoki na ścianie działowej, oddaleniem źródła ciepła oraz częściowym oddzieleniem ścianą działową. Rozpiętość hali zbliżona jest do granicznej możliwej do osiągnięcia dla profili ABM 120 i również z tego powodu pozostawienie tak zdegradowanej konstrukcji byłoby zbyt ryzykowne. Zgodnie z opinią rzeczoznawcy budowlanego, stan konstrukcji stalowej hali magazynowej ocenia się jako nie nadający się do dalszej eksploatacji i wymagający szybkiej rozbiórki. W dniu 15 maja 2012 r. Wnioskodawca otrzymał od Komendy Państwowej Straży Pożarnej zaświadczenie o zdarzeniu, w którym wskazano, iż przypuszczalna przyczyna pożaru nie została ustalona. Natomiast w dniu 27 września 2012 r. Wnioskodawca otrzymał od Prokuratury Rejonowej postanowienie o umorzeniu śledztwa. Zgodnie z otrzymanym postanowieniem, biegły nie ujawnił żadnych śladów wskazujących na zainicjowanie ognia od strony eksploatacyjnej hali, tj. od instalacji i urządzeń elektrycznych, gazowych, stanowiących zasilenie wózków widłowych, a także wykonywania w hali czynności pożarowo niebezpiecznych. Biegły nie ujawnił żadnych śladów i faktów wskazujących na podpalenie zamkniętego i dozorowanego obiektu. Zdaniem biegłego nie doszło do przypadkowego zaprószenia ognia w wydzielonej części hali, gdzie garażowały spalone samochody. Według biegłego miejscem zainicjowania ognia była komora silnika garażującego samochodu, jednakże ze względu na zakres zniszczeń nie można jednoznacznie ustalić przyczyny powstania pożaru. Zdaniem biegłego pożar mógł powstać zarówno na skutek usterki instalacji elektrycznej samochodu, jak i działania czynników zewnętrznych. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a zwłaszcza opinie biegłych z zakresu ochrony przeciwpożarowej i biegłego rzeczoznawcy, pozwala na stwierdzenie, iż w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z umyślnym lub nieumyślnym spowodowaniem pożaru; w oparciu o istniejące dowody należy również wykluczyć działanie osób trzecich. Na dzień 30 kwietnia 2012 r. nieumorzona wartość środka trwałego - hali magazynowej - wynosiła 1.861.902,54 zł. Majątek trwały Wnioskodawcy objęty był ubezpieczeniem. Z tytułu pożaru ubezpieczyciel wypłacił Mu odszkodowanie, które wyrównać ma uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia losowego. Odszkodowanie wypłacane było w transzach - w dniu 20 czerwca 2012 r. w wysokości 500.000 zł oraz w dniu 25 lipca 2012 r. w wysokości 926.160,53 zł, tj. łącznie 1.426.160,53 zł, które przelane zostało na firmowy rachunek bankowy Wnioskodawcy. Nie zgodził się On jednak z ubezpieczycielem, uważając, iż przyznana wartość odszkodowania jest zbyt niska. Podjął zatem decyzję o skierowaniu sprawy przeciwko ubezpieczycielowi na drogę postępowania sądowego. Dotychczas wypłacone odszkodowanie zaliczone zostało do przychodów podlegających opodatkowaniu w dniu wpływu na konto bankowe. Z uwagi na rozległe zniszczenia obiektu i niewspółmierne koszty odtworzenia w porównaniu do kosztów pierwotnych budowy hali - zarówno części, która w wyniku pożaru uległa całkowitemu spaleniu, jak i części, która na skutek pożaru nie nadaje się do dalszej eksploatacji, Wnioskodawca zdecydował o dokonaniu całkowitej likwidacji środka trwałego. Zgodnie z decyzją nadzoru budowlanego, konstrukcja stalowa zawalonej części hali, bezpośrednio objętej pożarem, z powodu zagrożenia miała być niezwłocznie rozebrana, jednak z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca skierował na drogę sądową kwestię przyznanego odszkodowania, decyzja o rozbiórce została wydłużona do końca grudnia 2012 r., aby w razie konieczności możliwe było dokonanie ponownych oględzin skutków pożaru. Pozostała część hali z powodu braku środków finansowych oraz ze względu na trwający spór z ubezpieczycielem, rozebrana zostanie w najbliższym czasie, przy czym ze względu na znaczne uszkodzenia, hala nie będzie już wykorzystywana w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Na halę magazynową objętą pożarem składała się konstrukcja stalowa oraz konstrukcja betonowa. Decyzją Wnioskodawcy konstrukcja stalowa zostanie w całości rozebrana. Konstrukcja betonowa to kilkumetrowe betonowe słupy osadzone głęboko w ziemi, natomiast nawierzchnia pokryta jest betonem tworząc posadzkę hali. Ze względu na fakt, iż całkowite usunięcie konstrukcji betonowej poprzez wydobycie betonowych słupów wiąże się z bardzo dużymi kosztami i jest dla Wnioskodawcy zupełnie nieopłacalne, zdecydował o przekwalifikowaniu tej części na place. Kierując się powierzchnią oraz stanem posadzki oszacował wartość placu na 49.354,25 zł. Wartość ta została wyodrębniona z całej wartości nieumorzonego środka trwałego (hali magazynowej). Plac ten zostanie uporządkowany po pożarze oraz poniesione zostaną dodatkowe koszty na jego utwardzenie, tj. odbudowę zniszczonej w trakcie pożaru nawierzchni. Po poczynionych nakładach Wnioskodawca będzie wynajmował ww. plac, dzięki czemu uzyskiwał będzie przychód z prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z powyższym, nieumorzoną wartość hali w wysokości 1.861.902,54 zł. Wnioskodawca wyksięgował z ewidencji środków trwałych, przy czy, kwota ta pomniejszona została o wyodrębniony z hali plac, na skutek czego w koszty podatkowe (straty nadzwyczajne) zaliczona została wartość 1.812.548,29 zł. Natomiast kwota 49.354,25 zł zaksięgowana została na inwestycje. Do dnia złożenia wniosku Wnioskodawca poniósł nakłady w łącznej wysokości 129.845 zł związane z uporządkowaniem placu po pożarze oraz przywróceniem stanu jego nawierzchni. Po przekwalifikowaniu w wydziale geodezji ww. nawierzchni na utwardzony plac, Wnioskodawca wprowadzi go do ewidencji środków trwałych, będzie go wynajmował uzyskując z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu oraz dokonywał będzie jego umorzenia, zaliczając w koszty podatkowe odpisy amortyzacyjne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przytoczone powyżej fakty są wystarczające do zakwalifikowania wartości nieumorzonej części hali w stanowiące koszty uzyskania przychodu (straty nadzwyczajne) w miesiącu kiedy uległa ona zniszczeniu na skutek pożaru, bez dokonania jej fizycznej likwidacji i fizycznego wykreślenia hali w geodezji i czy Wnioskodawca postąpił właściwie pomniejszając wartość nieumorzonej hali o wartość placu wyodrębnionego na inwestycję.

Zdaniem Wnioskodawcy, nieumorzona wartość hali, pomniejszona proporcjonalnie o wartość wydzielonego palcu, stanowić będzie dla Niego koszty uzyskania przychodów. Ustawodawca w art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), gdzie wymienione są wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów, nie wymienił strat powstałych w wyniku zdarzenia losowego. Co prawda, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. W opisanym stanie faktycznym przepis ten nie znajduje zastosowania, bowiem strata powstała w nieumorzonym środku trwałym nie jest spowodowana zmiana rodzaju działalności (Wnioskodawca nadal zajmuje się wynajmem pozostałych nieruchomości), jest natomiast skutkiem niezawinionego przez Wnioskodawcę zdarzenia losowego, na które nie miał wpływu. W toku prowadzonego przez prokuratora rejonowego śledztwa, wykluczono działanie osób trzecich, nie wskazano również żadnych uchybień ze strony Wnioskodawcy, a zgromadzone dowody nie wskazują by ktoś ponosił odpowiedzialność za spowodowanie zdarzenia. Co ważne, Wnioskodawca terminowo dokonywał wszelkich ciążących na Nim obowiązków związanych z przeglądem hali i sprawdzaniem instalacji elektrycznej. Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek trwały lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z ww. przepisem, suma nieumorzonych odpisów amortyzacyjnych w momencie podjęcia decyzji o likwidacji środka trwałego może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, z wyjątkiem wyłączeń wymienionych w art. 23 ust. 1, które nie mają zastosowania w opisanej sytuacji. Ze względu na rozległe zniszczenia spalonej w wyniku pożaru hali oraz na niewspółmierne koszty odtworzenia w porównaniu do kosztów pierwotnych budowy hali Wnioskodawca podjął decyzje o nieodbudowywaniu hali, lecz o dokonaniu jej likwidacji poprzez rozbiórkę. W wyniku pożaru hala przestała spełniać swoje funkcje, do których została wybudowana, tzn. jako pomieszczenia magazynowe. Ponieważ jednak hala osadzona była na betonowej konstrukcji, Wnioskodawca ze względu na wysoki koszt likwidacji tej części hali, zdecydował o pozostawieniu konstrukcji betonowej osadzonej głęboko w ziemi i po przeprowadzeniu odpowiednich prac polegających zarówno na uporządkowaniu tego terenu, jak i doprowadzeniu go do pełnienia funkcji nowego środka trwałego, tj. utwardzonego placu, wprowadzić ww. plac do ewidencji środków trwałych, dlatego też Wnioskodawca uważa, że nie mógł zaliczyć w koszty uzyskania przychodów całej wartości nieumorzonej hali, ponieważ część z niej będzie częścią nowego środka trwałego. Wobec powyższego z całej wartości hali należało wydzielić wartość przypadająca na utwardzony plac, natomiast pozostała wartość stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu. Równocześnie koszty poniesione na uporządkowania placu oraz wyrównanie jego nawierzchni nie mogły zostać zaliczone do kosztów podatkowych, lecz zwiększały wartość początkową środka trwałego. Natomiast wszystkie koszty związane z likwidacją skutków pożaru, uporządkowaniem terenu po pożarze oraz wywozem gruzu zaliczone zostały do kosztów stanowiących koszty uzyskania przychodu. Wnioskodawca uważa również, iż postąpił słusznie zaliczając do kosztów uzyskania przychodów wartość nieumorzonej hali mimo nie dokonania jej fizycznej likwidacji. Zniszczona na skutek pożaru hala nie jest już zdatna do użytkowania, a tym samym nie spełnia definicji środka trwałego. Ponadto fakt, iż nie dokonano jej fizycznej rozbiórki związany jest z toczącym się przeciwko ubezpieczycielowi postępowaniem i jej rozbiórka pozbawiłaby Wnioskodawcę możliwości przedstawienia kwestii dowodowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić jedynie należy, iż wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny, czy Wnioskodawca w prawidłowej wysokości ustalił wartość nieumorzonej wartości początkowej likwidowanego środka trwałego, stanowiącego koszty uzyskania przychodu oraz wartość części tej wartości, którą winien zaliczyć do wartości początkowej nowego środka trwałego. Kwestia ta może zostać zweryfikowana przez właściwe organy podatkowe w toku prowadzonego ewentualnie postępowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia,

w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.