IBPBI/1/415-1277/12/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z ostatecznym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 1545/10 oraz prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 czerwca 2012 r. sygn. akt I SA/Gl 522/12, wniosku z dnia 16 września 2008 r. (data wpływu do tut. Biura 17 września 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości niezabudowanych, niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych a wykorzystywanych w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione w ww. wniosku - jest prawidłowe.

W dniu 17 września 2008 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości niezabudowanych, niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych a wykorzystywanych w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest właścicielką całej nieruchomości niezabudowanej o powierzchni 0,0896 ha. Własność ta stanowi jej majątek odrębny (nie należy do wspólnego majątku małżeńskiego), którą nabyła na podstawie umowy sprzedaży w dniu 5 października 2005 r. Jest również współwłaścicielką w 213/480 (dwieście trzynaście czterysta osiemdziesiątych) częściach nieruchomości niezabudowanej składającej się z dwóch działek o łącznej powierzchni 0,1425 ha, oznaczonych w Rejestrze Gruntów jako B - tereny mieszkaniowe. Udziały te stanowią również Jej majątek odrębny (nie należą do wspólnego majątku małżeńskiego). Udziały te nabyła na podstawie umowy sprzedaży w dniu 5 października 2006 r. Wyżej wymienione nieruchomości nabyła z zamiarem wybudowania na nich w przyszłości budynku mieszkalnego na własne cele. Od 2003 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest w przeważającej części sprzedaż komisowa pojazdów samochodowych. Z tytułu działalności gospodarczej jest opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych na "zasadach ogólnych". Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jest podatnikiem VAT czynnym. Potwierdza, że do sierpnia 2008 r. działalność swą prowadziła również na terenie ww. nieruchomości. Jednakże przedmiotowe nieruchomości, ani żadna ich część, nigdy nie były składnikiem jej przedsiębiorstwa, tym samym nigdy nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W najbliższym czasie Wnioskodawczyni planuje sprzedaż wszystkich swoich udziałów w przedmiotowych nieruchomościach. Ten sam nabywca, w ramach jednej czynności, chce zakupić od niej zarówno nieruchomość, w której jest w całości właścicielką, jak i wszystkie jej udziały w nieruchomości, której jest współwłaścicielką.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy do przychodu uzyskanego ze sprzedaży przedmiotowych nieruchomości, zarówno nieruchomości, której w całości jest właścicielką, jak i wszystkich udziałów w nieruchomości, której jest współwłaścicielką, stosować się będzie zasady określone dla przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy zasady określone dla przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a tej ustawy w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r.

(pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawczyni, do przychodu uzyskanego ze sprzedaży przedmiotowych nieruchomości, zarówno nieruchomości, której w całości jest właścicielką, jak i wszystkich udziałów w nieruchomości, której jest współwłaścicielką, stosować się będzie zasady określone dla przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r. Ponieważ nie minęło pięć lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości, przychód ze sprzedaży przedmiotowych nieruchomości będzie opodatkowany na zasadach określonych w art. 28 ust. 1-4 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r.

W niniejszej sprawie sprzedaż przedmiotowych nieruchomości nie nastąpi bowiem w wykonaniu działalności gospodarczej. Nieruchomości te nie stanowiły nigdy składników majątku przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy. Sama okoliczność, że przedmiotowe nieruchomości były przez Wnioskodawczynię wykorzystywane do działalności gospodarczej nie może kwalifikować tych nieruchomości, czy też udziałów w tych nieruchomościach, jako składników majątku przedsiębiorstwa. Przedmiotowe nieruchomości nigdy nie były ujęte przez Wnioskodawczynię w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Nie jest więc spełniony warunek, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, dlatego też nie będzie miał zastosowania przepis art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy.

Wnioskodawczyni zaznacza, że ustawa nie sprzeciwia się używaniu dla potrzeb działalności gospodarczej majątku osobistego podatnika, bez wprowadzania go do ewidencji środków trwałych, tak, jak to miało miejsce. Wniosek taki można wysnuć przez analogię do treści przepisu art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (...) poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

W dniu 5 grudnia 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPB1/415-720/08/TK, w której uznał stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości niezabudowanej niewprowadzonej do ewidencji środków trwałych wykorzystywanej w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej za nieprawidłowe. Interpretacja ta została skutecznie doręczona w dniu 12 grudnia 2008 r. W interpretacji tej wskazano, iż nieruchomości, których zbycia zamierza dokonać Wnioskodawczyni, wykorzystywane były na potrzeby prowadzonej przez Nią pozarolniczej działalności gospodarczej (sprzedaż komisowa pojazdów samochodowych), prowadzonej na tych nieruchomościach do sierpnia 2008 r., uzyskane z tej sprzedaży przychody należy w całości zaliczyć do źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalności gospodarcza bez względu na okres jaki upłynął od nabycia tych nieruchomości.

Pismem z dnia 23 grudnia 2008 r. wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej, na które udzielono odpowiedzi pismem z dnia 27 stycznia 2009 r. Znak: IBPBI/1/415/W-79/08/TK odmawiając zmiany ww. interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona w dniu 2 lutego 2009 r.

Pismem z dnia 2 marca 2009 r. wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Pismem z dnia 2 kwietnia 2009 r. Znak: IBPBI/1/4160-6/09/TK, IBRP/007-61/09, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 5 października 2009 r. sygn. akt I SA/Gl 300/09 oddalił skargę. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej, wniesionej przez Wnioskodawczynię, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 8 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 1545/10 uchylił zaskarżony wyrok w całości oraz przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach. W uzasadnieniu Sąd wskazał m.in., że podziela pogląd prezentowany w wyroku NSA z 15 grudnia 2011 r. sygn. akt II FSK 1151/10, iż " art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. stanowi kompletną regulację przedmiotowego zakresu opodatkowania dochodów ze zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą jako przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej (zob. wyr. NSA z 22 kwietnia 2010 r. II FSK 2196/08 dostępny, podobnie jak pozostałe orzeczenia powoływane w niniejszym uzasadnieniu, na www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Przepis ten zawiera dwie przesłanki uznania przychodu ze sprzedaży za przychód z działalności gospodarczej: sprzedaż musi dotyczyć środka trwałego (przesłanka pierwsza), który został ujęty w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (przesłanka druga). Uznanie przez sąd pierwszej instancji za wystarczający warunek do przypisania przychodu ze sprzedaży składnika mienia do źródła jakim jest działalność gospodarcza, jedynie samego faktu spełniania przez dany składnik warunków uzasadniających uznanie go za środek trwały, pomija obowiązywanie drugiej z wymienionych przesłanek, tzn. konieczności ujęcia owego składnika w ewidencji środków prawnych i wartości niematerialnych i prawnych. Wykładnia taka pozostaje w sprzeczności ze standardem interpretacyjnym nakazującym wykładnię tekstów prawnych jako całości, tzn. uwzględnienie przy wykładni całości relewantnej treści aktu prawnego, w ten sposób by żaden fragment tekstu prawnego nie był zbędny - zakaz wykładni per non est (zob. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, str. 122). Wojewódzki Sąd Administracyjny naruszył ów standard przy formułowaniu wykładni art. 14 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f. Pominął bowiem obowiązywanie sformułowania "ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych". Pogląd co do normatywnego znaczenia tego fragmentu przepisu prezentowano również w innych wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego (np. z 10 lutego 2010 r. II FSK 1507/08, z 18 maja 2010 r. II FSK 51/09.

NSA nie podzielił również " (...) poglądów wyrażanych w orzecznictwie, a zbieżnych z wykładnią przyjętą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W części wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazuje się bowiem, że nieujęcie składnika majątkowego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie wyłącza przypisania przychodu ze sprzedaży takiego składnika do źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza (zob. wyroki z 17 września 2009 r., sygn. akt II FSK 545/08, z 12 stycznia 2011 r., sygn. akt II FSK 1617/09, z 25 października 2011 r., sygn. akt II FSK 739/10). W ocenie składu rozpoznającego niniejszą sprawę, akcentowany na uzasadnienie owego poglądu, a wywodzony z art. 22d ust. 2 u.p.d.o.f., obowiązek ewidencjonowania środków trwałych nie jest argumentem wystarczającym dla obalenia wyników wykładni językowej".

Biorąc pod uwagę ww. wykładnię Naczelnego Sądu Administracyjnego, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, wyrokiem z dnia 18 czerwca 2012 r. sygn. akt I SA/Gl 522/12, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną, wskazując m.in. iż " (...) sąd orzekający w przedmiotowej sprawie za Naczelnym Sądem Administracyjnym uznaje, że art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. zawiera ogólną definicję przychodów z działalności gospodarcze, które to przychody, co do zasady, powinny być opodatkowane na zasadach właściwych dla źródła przychodu w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej, a nie na zasadach właściwych dla innych źródeł przychodów. Zasada określona w art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f., doznaje jednak rozwinięcia i uszczegółowienia w następnych ustępach tego artykułu. W szczególności ustęp 2 pkt 1 zawiera regulację określającą, na jakich warunkach do przychodu z działalności gospodarczej zalicza się przychód z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku będących środkami trwałymi, składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 (czyli takimi, od których podatnicy nie dokonują odpisów amortyzacyjnych, a których wartość początkowa nie przekracza 1.500 zł) oraz wartościami niematerialnymi i prawnymi. Przepis ten precyzuje, że odpłatne zbycie tych składników majątku jest przychodem z działalności gospodarczej, jeżeli były one ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, za wyjątkiem tych składników majątku, które w ewidencji nie były ujęte, a których wartość początkowa nie przekraczała 1.500 zł i od których nie dokonywano odpisów amortyzacyjnych oraz spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie".

Ponadto WSA wskazał, iż "jak stwierdził NSA - art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f., stanowi kompletną regulację przedmiotowego zakresu opodatkowania przychodów ze zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą jako przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej".

W konsekwencji powyższego WSA stwierdził, iż "zgodzić się należy, że odpłatne zbycie takich składników majątku wykorzystywanego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i ponadto których wartość początkowa nie przekraczała 1.500 zł, oraz które nie są spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu użytkowego lub udziałem w takim prawie, nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej. Dotyczy to także nieruchomości takich, jak będąca przedmiotem skarżonej interpretacji. (...) pogląd zbieżny z powyższym wypowiedział także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 lutego 2010 r., sygn. akt II FSK 1507/08. Sąd w składzie rozpoznającym sprawę niniejszą pogląd ten podziela.

Zdaniem Sądu użycie w treści art. 14 ust. 2 pkt 1 partykuły "również" wskazuje jednoznacznie, że chociaż przychód w nim wymieniony jest przychodem z działalności gospodarczej, to jednak jest to przychód innego rodzaju niż ujęty (wymieniony) w art. 14 ust. 1. Innymi słowy, przychodem z działalności gospodarczej są nie tylko należności, jakie podatnik uzyskuje w wyniku jej realizowania (np. ze sprzedaży wyprodukowanych wyrobów), ale także to, co uzyska ze sprzedaży składników majątkowych wykorzystywanych w tej działalności (por. wyrok NSA z dnia 26 kwietnia 2006 r. sygn. akt II FSK 612/05; Lex 270031). Ustawodawca w art. 14 ust. 2 pkt 1 określił sprzedaż, jakich konkretnie składników majątkowych stanowi przychód z działalności gospodarczej. Wskazał bowiem ich wspólną cechę, a mianowicie "ujęcie w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych". W przepisie tym ustawodawca wskazał również dodatkowo te składniki majątkowe, których zbycie powoduje powstanie przychodu z działalności gospodarczej także wtedy, gdy podatnik nie ujął ich w ewidencji (są to składniki majątku wymienione pod lit. b), spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie)".

W ocenie Sądu "powyższe oznacza, o czym szerzej powyżej, i na co zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 1545/10 - że przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy podatkowej stanowi kompletną regulację co do przedmiotowego zakresu opodatkowania zbycia składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej. Tym samym przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy podkreślenia wymaga, iż jedyną okolicznością, jaką w tej sytuacji należało ustalić było to, czy opisany przez Skarżącą przedmiot sprzedaży posiadał cechy określone przez ustawodawcę w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy podatkowej. Jednocześnie zauważyć należy, że do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 tej ustawy ustawodawca dostosował definicje dochodu z odpłatnego zbycia składników majątku (art. 24 ust. 2 zdanie drugie u.p.d.o.f.). Przychód uzyskany ze sprzedaży jest dochodem tylko wtedy, gdy przedmiotem sprzedaży były składniki wymienione w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b u.p.d.o.f.). W pozostałych przypadkach przy naliczeniu dochodu uwzględnia się m.in. odpisy amortyzacyjne dokonane od wartości początkowej określonego składnika.

Sąd doszedł do przekonania, że skoro w art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f., ustawodawca posłużył się zwrotem "ujęcie w ewidencji środków trwałych", nie zaś np. podlegające wpisaniu do ewidencji środków trwałych", to świadczy, iż ustawodawca za istotny uznał stan faktycznie zaistniały, co do wpisania określonych składników do ewidencji, a nie stan pożądany (wymagany) zgodnie z przepisami. Ma to swoje uzasadnienie w tym, że nie ujęcie w ewidencji środka trwałego (czy też wartości niematerialnej lub prawnej) pociąga za sobą skutki w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych pozostawionych poza ewidencją nie można bowiem dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

Jednocześnie Sąd wskazał, iż "zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy podatkowej źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a - c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych przeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany. Z kolei art. 10 ust. 2 pkt 3 u.p.d.o.f. stanowi, że przepisy ust. 1 pkt 8 tej ustawy nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w jej art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f., z zastrzeżeniem ust. 3 tegoż przepisu, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat".

W konsekwencji powyższego Sąd stwierdził, że "wyłączenie zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy podatkowej obejmuje tylko te składniki majątku, które są wykorzystywane w działalności gospodarczej lub zostały z niej wycofane, a przy tym spełniają warunki określone w art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f., tj. zostały wpisane do ewidencji, a także nieujęte w ewidencji składniki majątku wymienione w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b u.p.d.o.f., oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie. Skoro zatem, co wykazano wyżej, przedmiotowy udział w nieruchomości nie mieści się wśród składników majątku wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. to nie ma do niego zastosowania art. 10 ust. 2 pkt 3 u.p.d.o.f."

Mając na uwadze powyższe orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.), który stanowi, iż ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 16 września 2008 r. stwierdza, iż w świetle stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w 2008 r., przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości niezabudowanych niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych wykorzystywanych w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w 2008 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.