IBPBI/1/415-1237/13/JS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 5 grudnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 12 grudnia 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie braku obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu w celu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków związanych z eksploatacją samochodów demonstracyjnych i zastępczych stanowiących towary handlowe w tej działalności - jest prawidłowe.

W dniu 12 grudnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie braku obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu w celu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków związanych z eksploatacją samochodów demonstracyjnych i zastępczych stanowiących towary handlowe w tej działalności.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej (dalej również jako "Spółka"), która jest dealerem samochodowym. Podstawowym przedmiotem działalności jest sprzedaż samochodów. Spółka świadczy także usługi serwisu i naprawy uszkodzonych pojazdów. Niektóre samochody używane są jako pojazdy demonstracyjne lub jako zastępcze dla klientów serwisu mechaniki, a więc wykorzystywane są do podstawowej działalności gospodarczej.

Samochody te są rejestrowane w wydziale komunikacyjnym, sprzedawane są przed upływem roku i w księgach handlowych stanowią towar handlowy - nie stanowią środków trwałych i nie stanowią też prywatnej własności Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dla samochodów demonstracyjnych lub zastępczych, niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych, Spółka powinna prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu i czy w przypadku nieprowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu dla ww. samochodów, wydatki na eksploatację samochodów, takie jak: paliwo, bieżące remonty, doposażenie samochodów (wycieraczki, dywaniki, radia), części zamienne oraz ubezpieczenie OC, AC, NW, z zastrzeżeniem art. 23 ust. 1 pkt 47 (limit 20 000 Euro) ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, dla samochodów demonstracyjnych i zastępczych nie przewidziano obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, a koszty związanie z eksploatacją i ubezpieczeniem powyższych samochodów można zaliczać bezpośrednio w koszty podatkowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (...).

Artykuł 23 ust. 1 pkt 46 i 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

* poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu,

* składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia, w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Koszty związane z eksploatacją i ubezpieczeniem samochodów demonstracyjnych i zastępczych mają ewidentny związek ze specyfiką działalności - przychody ze sprzedaży tych samochodów są przychodami z działalności gospodarczej. Pojazdy te, nawet w przypadku wykorzystywania ich w prowadzonej działalności, nie są środkami trwałymi, ponieważ używane są krócej niż rok. W związku z tym, do kosztów związanych z zakupem, ubezpieczeniem i eksploatacją samochodów osobowych, będących samochodami demonstracyjnymi lub zastępczymi (które są sprzedawane jako towar handlowy), ponoszonych w celu osiągnięcia przychodów, nie ma zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że można zaliczać koszty związanie z eksploatacją ww. pojazdów do kosztów podatkowych, bez obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Jeśli chodzi o wydatki związane z ubezpieczeniem samochodów demonstracyjnych oraz zastępczych, zadaniem Wnioskodawcy, wydatki te także mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów, z zastrzeżeniem art. 23 ust. 1 pkt 47 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie. Pośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki związane z całokształtem działalności podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

W myśl art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

* poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu (pkt 46),

* składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia (pkt 47).

Samochody demonstracyjne, używane do jazd próbnych, w celu zaprezentowania potencjalnemu nabywcy ich walorów użytkowych, czy też tzw. samochody zastępcze (udostępniane klientom np. na czas naprawy), nabywane przez dealera do sprzedaży w stanie nieprzetworzonym, stanowią rzeczowy majątek przedsiębiorstwa. Przychód ze sprzedaży tych samochodów jest przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pojazdy te, nawet w przypadku wykorzystywania ich w prowadzonej działalności gospodarczej, nie są środkami trwałymi z uwagi na przewidywany okres używania (nie przekraczający roku od daty nabycia). W tym przypadku nie mają zastosowania przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych, a tym samym nie istnieje obowiązek wprowadzania tych składników majątku do ewidencji środków trwałych.

Zatem do kosztów związanych z ubezpieczeniem i eksploatacją samochodów osobowych będących samochodami demonstracyjnymi i zastępczymi, przeznaczonymi do sprzedaży (jako towary handlowe), ponoszonych w celu osiągnięcia przychodów, nie mają zastosowania przepisy art. 23 ust. 1 pkt 46 i pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, nie ma przeszkód prawnych, aby do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej zaliczać poniesione wydatki związane z eksploatacją i ubezpieczeniem samochodów demonstracyjnych i zastępczych, stanowiących towary handlowe, bez obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, pod warunkiem jednak, że posiadają one cechy, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym, wydatki związane z ubezpieczeniem samochodów demonstracyjnych i zastępczych zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem treści cyt. wyżej przepisu art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatki związane z eksploatacją i ubezpieczeniem samochodów demonstracyjnych i zastępczych, stanowiących towary handlowe w tej działalności, bez obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze. zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.