IBPBI/1/415-113/12/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2012 r. (wpływ do tut. Biura 31 stycznia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 4 kwietnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia lokalu użytkowego, objętego wspólnością majątkową małżeńską - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 stycznia 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia lokalu użytkowego, objętego wspólnością majątkową małżeńską. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 26 marca 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-113/12/BK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 4 kwietnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w 1995 r. rozpoczęła prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej.W 2000 r. mąż Wnioskodawczyni otrzymał przydział na lokal użytkowy, w którym prowadzona była działalność gospodarcza. W 2006 r. w dziale II "Własność" rejestru KRS (winno być KW - księgi wieczystej) zamieszczono zapis, dotyczący ilości udziałów w prawie "1" na rzecz męża Wnioskodawczyni, natomiast w dziale IV zamieszczono informację o ustanowieniu hipoteki kaucyjnej tytułem zaciągniętego przez Wnioskodawczynię kredytu wraz z odsetkami,w wysokości 26.000 zł W 2007 r. został bowiem przyznany Wnioskodawczyni kredyt na działalność gospodarczą w wysokości 20.000 zł. Natomiast w 2008 r. Sąd Okręgowy rozwiązał małżeństwo Wnioskodawczyni. Dłużnikiem wobec banku pozostał były mąż Wnioskodawczyni. W 2010 r. ww. lokal użytkowy został zlicytowany. Pełna kwota uzyskana z licytacji została przekazana na spłatę kredytu zaciągniętego pod wspólną działalność.

Istotne elementy stanu faktycznego przedstawiono w części H. poz. 70 wniosku, gdzie wskazano, iż ponieważ Wnioskodawczyni nie miała z mężem rozdzielności majątkowej, małżonkowie ponosili wspólnie koszty prowadzenia sklepu, a także wspólnie korzystali z wypracowanego dochodu. W roku 2011 r. tj. już po rozwodzie Wnioskodawczyni spłaciła część zaciągniętego kredytu w wysokości 11.611,42 zł, natomiast pozostała część została spłacona w wyniku licytacji lokalu.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 30 marca 2012 r. wskazano m.in., iż:

* przydział lokalu użytkowego otrzymał mąż Wnioskodawczyni, ale lokal został zakupiony ze wspólnych środków (w ramach wspólności małżeńskiej). Lokal nie stanowił więc majątku odrębnego męża i objęty był wspólnością majątkową małżeńską,

* dochód ze sprzedaży lokalu przez Komornika został przeznaczony na spłatę wspólnego długu, który powstał w związku z brakiem spłaty pobranego kredytu rewolwingowego na prowadzenie działalności gospodarczej,

* przedmiotowy lokal użytkowy Wnioskodawczyni wykorzystywała w prowadzonej przez Nią pozarolniczej działalności gospodarczej,

* lokal stanowił środek trwały i był wprowadzony do ewidencji środków trwałych,

* do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej zaliczane były koszty bezpośrednie tj. wydatki z tytułu czynszu i energii elektrycznej dot. tego lokalu; dokonywane były również odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej lokalu,

* w ww. lokalu Wnioskodawczyni prowadziła pozarolniczą działalność gospodarczą od 31 sierpnia 2000 r. do 31 maja 2007 r. W latach 2008, 2009 i 2010 odpisy amortyzacyjne nie były ujmowane w kosztach uzyskania przychodu. W dniu 1 września 2010 r. lokal został wykreślony z ewidencji środków trwałych,

* kredyt na działalność gospodarczą przyznano Wnioskodawczyni, natomiast poręczycielem był Jej mąż,

* Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą jednoosobowo, wpis do Ewidencji Działalności był dokonany na Wnioskodawczynię, natomiast Jej mąż był osobą wspólpracującą i był pełnomocnikiem firmy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni powinna w całości uiścić podatek od sprzedaży ww. lokalu użytkowego, czy też 50% tego podatku powinien uiścić jej były mąż.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinna w całości uiścić podatku dochodowego należnego z tytułu sprzedaży przedmiotowego lokalu, lecz wspólnie z Jej byłym mężem (w wysokości po 50% tego podatku).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Na wstępie zauważyć należy, iż w myśl art. 36 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jedn.: Dz. U. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.), oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku (art. 36 § 2 ww. Kodeksu). Jednakże, stosownie do treści art. 36 § 3 Kodeksu, przedmiotami majątkowymi służącymi małżonkowi do wykonywania zawodu lub prowadzenia działalności zarobkowej małżonek ten zarządza samodzielnie. W razie przemijającej przeszkody drugi małżonek może dokonywać niezbędnych bieżących czynności. Oznacza to, iż używanie nieruchomości, w tym również prawnie wyodrębnionego lokalu użytkowego w celach zarobkowych przez jednego z małżonków, stanowiącej składnik majątku wspólnego, wymaga zawsze zgody drugiego małżonka. Natomiast przedmioty służące do wykonywania zawodu, a wchodzące w skład majątku wspólnego, podlegają zawsze samodzielnemu zarządowi tylko tego z małżonków, który indywidualnie prowadzi przy ich pomocy działalność zarobkową. W konsekwencji, w świetle powyższego, przeznaczenie lokalu użytkowego stanowiącego współwłasność małżonków, w celu prowadzenia w nim działalności gospodarczej przez jednego z nich, skutkuje koniecznością zaliczenia przychodów uzyskanych przy jego udziale (z jego wykorzystywania) w ramach tej działalności, czy też jego zbycia, do źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących środkami trwałymi ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c ww. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, iż w przypadku wykorzystywania w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej lokalu użytkowego, przychód z jego zbycia, jako przychód ze sprzedaży środka trwałego, stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Przychodem z działalności gospodarczej jest również przychód ze sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego (wartości niematerialnej i prawnej), nawet nie ujętego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wyjątek stanowią będące środkami trwałymi lokale mieszkalne oraz związany z nimi udział w gruncie (co w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie ma zastosowania). W świetle bowiem cyt. wyżej przepisów, przychód z ich sprzedaży stanowi zawsze przychód ze źródła wskazanego w ww. art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika m.in., iż od 31 sierpnia 2000 r. do 31 maja 2007 r. Wnioskodawczyni prowadziła jednoosobowo pozarolniczą działalność gospodarczą w lokalu użytkowym stanowiącym współwłasność majątkową małżeńską. Mąż Wnioskodawczyni nie prowadził w tym lokalu działalności gospodarczej, lecz był osobą współpracującą i pełnomocnikiem Wnioskodawczyni do spraw firmy. Ww. lokal użytkowy w 100% stanowił środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej i był przez Nią wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W związku z czym do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej zaliczane były koszty związane z tym lokalem, tj. wydatki z tytułu czynszu i energii elektrycznej. Od jego wartości początkowej dokonywane były również odpisy amortyzacyjne. W latach 2008, 2009 i 2010 odpisy amortyzacyjne nie były ujmowane w kosztach uzyskania przychodu. W dniu 1 września 2010 r. lokal został wykreślony z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W 2007 r. Wnioskodawczyni został przyznany kredyt na działalność gospodarczą w wysokości 20.000 zł. Poręczycielem spłaty kredytu był jej mąż. W roku 2008 Sąd Okręgowy rozwiązał Jej małżeństwo, udzielając rozwodu. Dłużnikiem wobec Banku pozostał były mąż Wnioskodawczyni. W roku 2010 ww. lokal użytkowy został zlicytowany. Pełna kwota uzyskana z licytacji została przekazana na spłatę ww. kredytu.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego stwierdzić należy, iż przychód uzyskany ze zbycia ww. lokalu użytkowego, stanowi przychód ze zbycia środka trwałego, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu wg zasad właściwych dla tego źródła przychodów, stosowanych przez Wnioskodawczynię do opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, niezależnie od faktu, iż przedmiotowy lokal użytkowy stanowił współwłasność małżonków. Przeznaczenie tego lokalu w celu wykorzystywania go do prowadzenia w nim jednoosobowo przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, wyłącza jednocześnie możliwość zastosowania proporcji, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mającej zastosowanie do użytkowania rzeczy wspólnej, z której korzyści czerpane są przez wszystkich współwłaścicieli danej rzeczy (co jednakże w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie miało miejsca). Zgodnie bowiem z tym przepisem, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwizięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Skoro jednak, to Wnioskodawczyni, za zgodą drugiego małżonka (współwłaściciela) wykorzystywała ww. lokal użytkowy w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, w której stanowił on podlegający amortyzacji środek trwały i w związku z którego użytkowaniem, wydatki były zaliczane do kosztów podatkowych, to na Niej spoczywa wyłączny obowiązek podatkowy związany ze zbyciem tego lokalu.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie nadmienić należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest sposób ustalenia dochodu ze zbycia środka trwałego wykorzystywanego w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, bowiem zakres ten nie był przedmiotem złożonego wniosku.

Do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.