IBPBI/1/415-1083/13/JS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 października 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 28 października 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wymianą nawierzchni placu - jest prawidłowe.

W dniu 28 października 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wymianą nawierzchni placu. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 2 stycznia 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-1083/13/JS wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 10 stycznia 2013 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, wspólnikiem spółki cywilnej (dalej również jako "Spółka"). Przychody z działalności gospodarczej w spółce cywilnej opodatkowuje w formie podatku liniowego. W związku z wykonywaną działalnością gospodarczą dokumentacja podatkowa jest prowadzona w formie ksiąg handlowych - pełna rachunkowość.

W 2008 r. Wnioskodawca wraz z drugim wspólnikiem Spółki nabyli we wspólności łącznej prawo wieczystego użytkowania nieruchomości (tekst jedn.: działki I o pow. 2428 m², działki II o pow. 12203 m² i działki III o pow. 8344 m²) wraz z prawem własności posadowionych na tej nieruchomości budynków. Nieruchomość jest przeznaczona na działalność handlową i produkcyjną. Główna zabudowa działki II to dwukondygnacyjny budynek biurowy z przyległym budynkiem stolarni, przed którym urządzono plac manewrowo-postojowy o nawierzchni asfaltowo-betonowej.

W latach 2012-2013 w ramach czynionych inwestycji wybudowano na nieruchomości, będącej w użytkowaniu wieczystym Wnioskodawcy, nową halę produkcyjną (stolarnię), która została usytuowana naprzeciwko dotychczas stojącego starego budynku stolarni. W trakcie budowy stolarni, powierzchnia placu manewrowo-postojowego została całkowicie zniszczona wskutek jego eksploatacji. W związku z tym, w lipcu 2013 r., w celu przywrócenia go do stanu używalności, przeprowadzono prace polegające na wymianie nawierzchni placu, poprzez wykonanie nowej nawierzchni asfaltowej na jego powierzchni, tj. 1992 m². Nawierzchnia została wykonana z asfaltobetonu. Koszt wymiany nawierzchni placu poniesiony przez Wnioskodawcę wraz z drugim wspólnikiem spółki cywilnej wyniósł 100.200,74 zł netto (słownie: sto tysięcy dwieście złotych 74/100). Koszt wymiany nawierzchni placu Wnioskodawca chce zaklasyfikować (jako wydatek poniesiony) do kosztu uzyskania przychodu.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 7 stycznia 2014 r., Wnioskodawca wskazał, że:

1. Składniki majątku nabyte w 2008 r. przez Wnioskodawcę oraz drugiego wspólnika spółki cywilnej, to:

* działka I o pow. 0,2428 ha - status: prawo wieczystego użytkowania oraz prawo własności znajdującego się na tej działce budynku jednokondygnacyjnego oznaczonego, jako budynek warsztatowo-socjalny o powierzchni 296,20 m² - rok wybudowania 1957;

* działka II o pow. 1,2203 ha - status: prawo wieczystego użytkowania oraz prawo własności do usytuowanych na tej działce budynków:

* hydrofornia (budynek z lat 50-tych, pow. zabudowy 58,5 m²),

* kotłownia (budynek z lat 70-tych, pow. zabudowy 88,2 m²),

* stolarnia (budynek z lat 70-tych, pow. zabudowy 452 m2),

* warsztaty samochodowe o pow. użytkowej 432 m2,

* wiata magazynowa o pow. użytkowej 294 m²,

* budynek biurowy (budynek z lat 80-tych, pow. użytkowa 454,7 m2),

* działka III o pow. 0,8344 ha - status: prawo wieczystego użytkowania (sklasyfikowana jako lasy i grunty leśne).

2. Wybudowanie nowego budynku stolarni nie wpłynęło na zmianę kwalifikacji wyżej wymienionych środków trwałych.

3. Dwukondygnacyjny budynek biurowy i budynek starej stolarni to dwa odrębne budynki połączone bocznymi ścianami.

4. W skład nabytego majątku wchodził plac manewrowo-postojowy.

5. Do ewidencji środków trwałych zostały wprowadzone nabyte składniki majątku.

6. Dla celów amortyzacji ww. składniki majątku zostały skalsyfikowane w następujący sposób:

* budynek kotłowni - KŚT: grupa 1, podgrupa 10, rodzaj 101, stawka amortyzacyjna 5% (ustalenia pokontrolne Urzędu Skarbowego),

* budynek biurowy - KŚT: grupa 1, podgrupa 10, rodzaj 105, stawka amortyzacyjna 10% (ustalenia pokontrolne Urzędu Skarbowego),

7. W świetle przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) - (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622 z późn. zm.), plac manewrowo-postojowy nie został uznany jako odrębny środek trwały.

8. Spółka Cywilna, której wspólnikiem jest Wnioskodawca, przed oddaniem do użytkowania zakupionych składników majątku nie poniosła jakichkolwiek nakładów inwestycyjnych.

9. Inwestycję polegającą na wybudowaniu hali produkcyjnej (nowej stolarni) Spółka przeprowadziła dopiero w latach 2012-2013.

10. Wybudowany nowy budynek stolarni został wprowadzony jako odrębny środek trwały do ewidencji środków trwałych (grupa 1, podgrupa 10, rodzaj 101), amortyzowany wg tabeli amortyzacyjnej.

11. Poza podjętym działaniem polegającym na wprowadzeniem nowego środka trwałego (nowego budynku stolarni) do ewidencji środków trwałych, nie dokonywano żadnych zmian w kwalifikacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postąpi prawidłowo, kwalifikując poniesiony wydatek za wymianę nawierzchni placu jednorazowo do kosztów bezpośrednio związanych z przychodem, jako koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiących podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Wnioskodawca przywrócił stan używalności placu poprzez wymianę jego nawierzchni. W ocenie Wnioskodawcy, działania podjęte przez Niego to nic innego jak prace remontowe placu. Pojęcie remontu nie jest definiowane w prawie podatkowym. Stąd zasadne jest odniesienie się do art. 3 pkt 8 ustawy - Prawo budowlane, zgodnie z którym przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych, polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Wnioskodawca wymieniając nawierzchnię placu doprowadził go do pierwotnego stanu używalności, przy czym nie doszło do zwiększenia wartości początkowej tego środka trwałego. Remont palcu nastąpił w wyniku eksploatacji, wskutek jego użytkowania. Podjęte działania przywróciły pierwotny stan techniczny i użytkowy placu.

Wnioskodawca uważa, że wydatek poniesiony na wymianę nawierzchni placu stanowić będzie w całości koszt uzyskania przychodu. Na poparcie swojego stanowiska wskazuje na orzecznictwo sądów administracyjnych, w szczelności na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 21 maja 2013 r., zgodnie z którym Wydatki na remont mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że efektem wykonanych prac nie jest zwiększenie wartości technicznej, użytkowej, a w konsekwencji - wartości początkowej środka trwałego, stanowiącej podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.)...) Jeśli w wyniku danych prac odtworzeniowych nastąpi wzrost wartości użytkowej, prace te stanowić będą rekonstrukcję, więc będą pracami ulepszeniowymi. Jeżeli natomiast skutek taki nie wystąpi, to będziemy mieli do czynienia z remontem.

Na potwierdzenie poprawności swojego stanowiska, Wnioskodawca powołał również treść artykułu opublikowanego w Monitorze Podatkowym Nr 7/2013, zgodnie z którym O tym, czy dany wydatek może być zaliczony do kosztu uzyskania przychodu w całości, czy poprzez odpisy amortyzacyjne, nie decyduje wola podatnika, a zakres rzeczowy wykonanych prac; w przypadkach zaś wątpliwych co do prawidłowej kwalifikacji poniesionego kosztu (inwestycja czy remont) konieczne jest powołanie biegłego ds. budowlanych, który w oparciu o stosowną dokumentację, oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych wydatków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na nabycie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środka trwałego - dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych - zawarta została w treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, że dany składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

* został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

* jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Zatem każda rzecz nabyta lub wytworzona na potrzeby prowadzonej działalności, spełniająca wskazane powyżej kryteria, stanowi dla celów podatku dochodowego środek trwały.

Jak wskazano we wniosku, w skład nabytego przez Spółkę majątku wchodził m.in. plac manewrowo-postojowy o nawierzchni asfaltowo-betonowej, stanowiący zabudowę działki II. Plac nie został uznany za odrębny środek trwały w Spółce. Do środków trwałych zakwalifikowano natomiast budynek biurowy i budynek kotłowni.

W latach 2012-2013 w ramach czynionych inwestycji wybudowano na nieruchomości będącej w użytkowaniu wieczystym Wnioskodawcy, nową halę produkcyjną (stolarnię). W trakcie budowy stolarni, powierzchnia placu manewrowo-postojowego została całkowicie zniszczona wskutek jego eksploatacji. W związku z tym, w lipcu 2013 r., w celu przywrócenia go do stanu używalności, przeprowadzono prace polegające na wymianie nawierzchni placu, poprzez wykonanie nowej nawierzchni z asfaltobetonu. Koszt wymiany nawierzchni placu poniesiony przez Wnioskodawcę wraz z drugim wspólnikiem spółki cywilnej wyniósł 100.200,74 zł. Koszt wymiany nawierzchni placu (jako wydatek o charakterze remontowym) Wnioskodawca chce zaklasyfikować do kosztu uzyskania przychodu.

Zgodnie z objaśnieniami szczegółowymi zawartymi w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się także "obiekty pomocnicze" obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie itp. Jeżeli dany obiekt wybudowano wokół jednego budynku stanowiącego środek trwały i poniesione nakłady przekraczają 3.500 zł, wówczas wydatki te podwyższają wartość początkową tego budynku. Obiekt pomocniczy obsługujący więcej niż jeden budynek, należy zaliczyć do właściwego rodzaju zgodnie z jego przeznaczeniem. Stanowi on odrębny środek trwały.

Skoro zatem (jak wynika ze złożonego wniosku) plac manewrowo-postojowy obsługuje więcej niż jeden budynek, stanowi on odrębny środek trwały. Środkiem trwałym będzie niezależnie od tego, czy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, czy też nie.

Natomiast jeżeli podatnik, pomimo ciążącego na nim obowiązku, nie zaliczy składnika majątku do środków trwałych, wówczas nie będzie miał możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od takiego składnika.

W myśl art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Przez ulepszenie środków trwałych należy rozumieć:

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego - mając na uwadze słownikowe znaczenie tego pojęcia - należy stosować definicję sformułowaną w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1409), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Istotą remontu jest wykonanie prac przywracających pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, niezwiększających jego wartości początkowej. Remontem jest zatem przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego poprzez wymianę zużytych składników technicznych, nie powodujące jednak zmian w użytkowaniu, przeznaczeniu i konstrukcji tego obiektu. Remont środka trwałego powinien zmierzać do zachowania jego dotychczasowej substancji. Konsekwencją remontu ma być utrzymanie środka trwałego we właściwym stanie technicznym i użytkowym.

Poniesione przez podatnika wydatki związane z remontem środka trwałego podlegają w całości zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, bez względu na ich wysokość (decydujące znaczenia ma charakter wydatków).

Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Z treści złożonego wniosku wynika, że w trakcie budowy stolarni (nowego środka trwałego w Spółce), zniszczeniu uległa powierzchnia placu manewrowo-postojowego o nawierzchni asfaltowo-betonowej. W związku z tym, w celu przywrócenia go do stanu używalności, przeprowadzono prace polegające na wymianie nawierzchni placu. Nawierzchnia została wykonana również z asfaltobetonu. W ocenie Wnioskodawcy, wymieniając nawierzchnię placu doprowadził go do pierwotnego stanu używalności, nie doszło zatem do zwiększenia wartości początkowej tego środka trwałego. Podjęte działania (prace remontowe) przywróciły pierwotny stan techniczny i użytkowy placu.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe i przytoczone przepisy prawa, stwierdzić należy, że wydatki związane z remontem niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych a wykorzystywanego w prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej składnika majątku, mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu, o ile spełniają kryterium celowości wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przy tym mieć na uwadze, że to na podatniku spoczywa ciężar dowodu odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wymianę nawierzchni placu, zgodnie z zasadą, iż konieczność udowodnienia określonych okoliczności spoczywa na stronie, która wywodzi z nich skutki prawne.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.