IBPBI/1/415-1054/14/AP - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu najmu lokalu użytkowego, stanowiącego wspólność majątkową małżonków.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z 10 września 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 12 września 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu najmu lokalu, o którym mowa we wniosku - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 września 2014 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu najmu lokalu, o którym mowa we wniosku.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, przedsiębiorcą prowadzącym od 29 września 2011 r. pozarolniczą działalność gospodarczą, zarejestrowaną w ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez wójta gminy. Jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych rozlicza się na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. tzw. podatkiem liniowym wg 19% stawki. Wnioskodawczyni wraz z mężem, w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej, zakupiła nieruchomość, którą małżonek wprowadził do prowadzonej przez niego odrębnie działalności gospodarczej i dokonuje jej amortyzacji. Przedmiotem jego działalności jest m.in. wynajem. Z usług wynajmu korzysta kilka firm, jak i osób fizycznych. Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej odrębnie działalności gospodarczej również wynajmuje od firmy męża jeden z lokali użytkowych zlokalizowanych na wspomnianej nieruchomości. Wnioskodawczyni i jej mąż stanowią dwa odrębne podmioty gospodarcze. Przychód z tego tytułu jest opodatkowany w działalności gospodarczej męża Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki z tytułu najmu tego lokalu stanowią koszty uzyskania przychodu w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zasady kwalifikowania wydatków, jako kosztów uzyskania przychodów, są zawarte w art. 22 i 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Oznacza to, że podatnik jest uprawniony do odliczenia dla celów podatkowych wszystkich wydatków, jednak muszą być spełnione dwa warunki. Przesłanka pozytywna zakłada konieczność istnienia związku przyczynowo-skutkowego, między kosztem oraz przychodami podatnika (jego powstaniem, czy też zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła). Z kolei przesłanka negatywna polega na tym, że dane wydatki nie mogą być wymienione w katalogu znajdującym się w art. 23 ust. 1 ww. ustawy. Wydatki związane z zapłatą czynszu najmu za wynajem pomieszczeń, będą stanowiły dla Wnioskodawczyni koszty uzyskania przychodu, ponieważ spełnione są obie ww. przesłanki pozwalające uznać te wydatki za koszt podatkowy. Wydatki tego typu nie są ujęte w katalogu art. 23 ust. 1 ww. ustawy, zaś niewątpliwie można wykazać ich związek z osiąganiem przychodu. Ponadto nie zachodzi tutaj tożsamość podmiotów; istnieją dwaj odrębni uczestnicy obrotu gospodarczego. Oba podmioty prowadzą odrębnie działalność gospodarczą, rozliczając się w oparciu o ceny rynkowe. Obrót dokumentowany jest fakturami, płatności są dokonywane poprzez rachunki bankowe obu podmiotów. W związku z powyższym wszystkie koszty związane z najmem nieruchomości, łącznie z czynszem, stanowią koszt uzyskania przychodu.

Na potwierdzenie prezentowanego stanowiska Wnioskodawczyni powołała interpretacje indywidualne wydane przez działającego w imieniu Ministra Finansów:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 lutego 2011 r. Znak: IPPB1/415-1087/10-2/KS,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 19 lutego 2009 r. Znak: ITPB1/415-773/08/HD.

Na tle przestawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Stosunki majątkowe między małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 788 z późn. zm.). Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Listę przedmiotów majątkowych stanowiących odrębny majątek każdego z małżonków zawiera art. 33 ww. kodeksu.

Zatem, składniki majątku nabyte w czasie trwania wspólności ustawowej małżeńskiej nie stanowią odrębnego majątku danego małżonka, lecz dorobek małżonków bez względu na to, czy zostały zakupione na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez jednego z małżonków, czy też dla celów prywatnych. Pamiętać przy tym należy, że zgodnie z art. 341 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka. Przy czym w myśl z art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Zatem małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie wspólności majątkowej mają równe prawo do korzystania z rzeczy wspólnej oraz dbania o nią.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Jeżeli więc nieruchomość stanowi wspólność majątkową małżonków, każdy z nich ma prawo wykorzystywać ją dla potrzeb prowadzonej przez siebie odrębnie działalności gospodarczej i zaliczać w ciężar kosztów uzyskania przychodów tych działalności odpisy amortyzacyjne (pod warunkiem wprowadzenia jej do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych) - proporcjonalnie do zakresu wykorzystania tej nieruchomości w prowadzonych przez małżonków działalnościach gospodarczych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem, w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej, zakupili nieruchomość, którą małżonek przekazał na potrzeby prowadzonej przez niego odrębnie w zakresie m.in. wynajmu działalności gospodarczej i dokonuje jej amortyzacji. Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej (także odrębnie) działalności gospodarczej wynajmuje od męża jeden z lokali użytkowych znajdujących się w ww. nieruchomości.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że w sytuacji gdy małżonkowie prowadzą odrębne pozarolnicze działalności gospodarcze, a na prawach majątkowej wspólności ustawowej są właścicielami nieruchomości, to pomimo, że jeden z małżonków uznał całą nieruchomość za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej - każdy z nich ma prawo wykorzystywać ją dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Powyższe wynika w szczególności z treści cytowanego art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W takiej sytuacji, zawartą pomiędzy małżonkami umowę najmu nieruchomości (tekst jedn.: znajdującego się w tej nieruchomości lokalu użytkowego objętego wspólnością majątkową małżeńską), uznać należy za nierodzącą skutków prawnych na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych. Nie jest bowiem prawnie dopuszczalne zawarcie pomiędzy małżonkami umowy najmu dot. składnika majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską (współwłasnością łączną), skoro każdy z małżonków, jako współwłaściciel ma prawo wykorzystywać go w prowadzonej działalności gospodarczej. Tym samym, za pozbawione podstaw prawnych uznać należy także zaliczanie przez Wnioskodawczynię wydatków z tytułu najmu ww. nieruchomości do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez nią działalności gospodarczej.

Z uwagi na powyższe przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podatników i nie wiążą tut. Organu. Co istotne wskazane wyżej interpretacje wydane zostały na gruncie odmiennego stanu faktycznego, niż będący przedmiotem niniejszego wniosku ORD-IN, bowiem nie dotyczą one wynajmu (pomiędzy małżonkami) nieruchomości nabytej przez małżonków na prawach majątkowej wspólności ustawowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.