IBPBI/1/415-1036/08/ZK - W jaki sposób ustalić wartość początkową zmodernizowanych środków trwałych?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Jawnej przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 29 grudnia 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz możliwości zastosowania 10% indywidualnej stawki amortyzacyjnej odnośnie:

W dniu 29 grudnia 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz możliwości zastosowania 10% indywidualnej stawki amortyzacyjnej odnośnie wiaty magazynowej o pow. 450 m² i hali produkcyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W październiku 2003 r. Spółka jawna nabyła dwie używane wiaty magazynowe o powierzchni odpowiednio 360 m² i 450 m². Stanowiły one samodzielne i niepowiązane w żaden sposób obiekty majątkowe zaliczone do rodzaju 101 KŚT i amortyzowane metoda liniową ze stawką podatkową 10% począwszy od listopada 2003 r. Przedmiotowe wiaty były wykorzystywane zgodnie z przeznaczeniem jako magazyny towarów. W 2006 r. wspólnicy Spółki jawnej podjęli jednomyślnie uchwałę o modernizacji wiaty o powierzchni 450 m², która polegała na konserwacji i ociepleniu konstrukcji dachu oraz zmianie poszycia dachowego. Całość prac modernizacyjnych w tym zakresie miała miejsce w marcu oraz kwietniu 2007 r. Po ich zakończeniu wiata nadal jest wykorzystywana jako magazyn towarów i amortyzowana ze stawką 10% począwszy od maja 2007 r.

Równolegle w 2006 r. podjęto drugą uchwałę o przekształceniu wiaty magazynowej o powierzchni 360 m² w halę produkcyjną poprzez modernizację i adaptację dla celów produkcyjnych istniejącej wiaty o powierzchni 360 m² oraz jej rozbudowie poprzez dobudowanie ścian w ten sposób, iż hala produkcyjna w nowym kształcie (powstała na bazie wiaty magazynowej o powierzchni 360 m² i "dobudówki") jest połączona jedną ze ścian z wiatą magazynową o powierzchni 450 m². Celem podjętych działań inwestycyjnych w tym zakresie było powiększenie powierzchni produkcyjnej z 360 m² do 1020 m², tak by umożliwić przeniesienie i rozstawienie maszyn w sposób pozwalający na optymalizację procesów produkcyjnych. Dzięki temu rozwiązaniu do "starej" części hali produkcyjnej została przeniesiona stolarnia, a w "nowej" części znalazły się wydziały szlifierni, malarni oraz montażowni i pakowni. A zatem zgodnie ze stanem faktycznym istnieją w istocie dwa budynki w zabudowie zwartej - jeden o powierzchni 1020 m² przeznaczony na cele produkcyjne oraz drugi o powierzchni 450 m² przeznaczony na cele magazynowe. Całość prac budowlanych związanych z przekształceniem wiaty magazynowej w halę produkcyjną miała miejsce od marca 2007 r. do maja 2008 r., przy czym prace modernizacyjno-adaptacyjne trwały od marca 2007 r. do maja 2007 r., a prace budowlane od października 2007 r. do maja 2008 r. Przez cały okres inwestycji nie dokonywano odpisów amortyzacyjnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy powstałą "dobudówkę" należy traktować jako oddzielny obiekt majątkowy czy też należy traktować jako rozbudowę użytkowanej wiaty magazynowej o powierzchni 360 m².

Czy też na skutek fizycznego połączenia samodzielnych dotąd obiektów istnieje konieczność traktowania całości budowli jako jeden obiekt majątkowy...

Z iloma obiektami majątkowymi w rozumieniu prawa podatkowego mamy do czynienia: jeden, dwa czy trzy.

Jak ustalić wartość początkową obiektu (-ów) majątkowych.

Jaką stawkę amortyzacji przyjąć.

Jak długo amortyzować obiekt (-y) majątkowe.

Zdaniem wnioskodawcy, zgodnie z definicją budynku zawartą w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 1994 r. Nr 89, poz. 414 z późn. zm.) budynek to taki obiekt majątkowy, który jest trwale związany z gruntem, jest wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Jednocześnie zgodnie z Klasyfikacja Środków Trwałych granicę budynku stanowią zewnętrzne powierzchnie ścian oraz górna powierzchnia najwyższego stropu, posadzka piwnic w budynkach podpiwniczonych lub poziom terenu w budynkach niepodpiwniczonych. W przypadku budynków występujących w zabudowie zwartej, granice pomiędzy poszczególnymi obiektami stanowią płaszczyzny styku ścian szczytowych, a jeżeli występuje wspólna dla dwóch obiektów ściana, to granica pomiędzy budynkami przebiega przez jej środek. Zatem, nawet jeśli dwa budynki posiadają jedną wspólną ścianę, to i tak stanowić mogą odrębne obiekty budowlane. Ponadto, zgodnie z KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. A zatem biorąc pod uwagę zarówno definicję budynku zawartą w Prawie budowlanym, jak i pełnione funkcje istotne dla KŚT mamy tutaj do czynienia z dwoma obiektami majątkowymi: halą magazynową o powierzchni 450 m² oraz rozbudowaną halą produkcyjną o powierzchni 1020 m² (powstała na bazie wiaty magazynowej o powierzchni 360 m² i "dobudówki"). W związku z tym wartość początkowa wiaty magazynowej o powierzchni 450 m² powinna być podwyższona o koszty związane z jej modernizacją i amortyzowana na dotychczasowych zasadach, czyli metodą liniową ze stawką podatkową wynoszącą 10% począwszy od miesiąca następującego po miesiącu oddania do użytku, tj. od maja 2007 r. przez okres pozostały do pełnego odpisania w koszty. Natomiast wartość początkowa wiaty magazynowej o powierzchni 360 m² powinna być podwyższona o koszty zwiane z adaptacją, modernizacją i budową "dobudówki" i amortyzowana na dotychczasowych zasadach, czyli metodą liniową ze stawką podatkową wynoszącą 10% począwszy od miesiąca następującego po miesiącu oddania do użytku, tj. od czerwca 2008 r.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik Nr 1 do ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, której zasady ustalania zawarto w art. 22g ww. ustawy. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

Przy czym za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (art. 22g ust. 3 ww. ustawy).

Z kolei art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (...).

Natomiast w myśl art. 22g ust. 17 tej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego w odniesieniu do remontu należy stosować definicję sformułowaną w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika. Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też będą uznane za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami - decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, jest spełnienie zawartych w wyżej powołanym przepisie art. 22g ust. 17 ustawy warunków. Po pierwsze musi nastąpić ulepszenie środka trwałego, a suma wydatków z tego tytułu - przekroczyć 3.500 zł.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową rekonstrukcją adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, niepowodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej. Po drugie, wynikiem ulepszenia musi być wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia jego przyjęcia do używania. Po trzecie, warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie, do wydatków zwiększających wartość środka trwałego w powyższym rozumieniu jest uzyskanie wymiernych korzyści tego ulepszenia. Przepis art. 22g ust. 17 ustawy wskazuje przykładowo w jaki sposób ten efekt może się wyrażać: np. wydłużeniem okresu używania środka ulepszonego w stosunku do stanu poprzedniego, zwiększeniem jego zdolności wytwórczej, podwyższeniem jakości produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i zmniejszeniem kosztów ich eksploatacji. Efekt wymiernego ulepszenia środka trwałego powinien wystąpić nie na skutek porównania stanu przed dokonaniem nakładów i po tym fakcie, ale porównania stanu z dnia przyjęcia środka trwałego do używania oraz po dokonaniu ulepszenia.

Z powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że istotnym dla oceny robót jako ulepszenia ma porównanie stanu obiektu przed przeprowadzeniem robót budowlanych, rodzaju robót i stanu obiektu po ich dokonaniu.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z jego treścią (w brzmieniu obowiązującym w 2003 r.), podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

Przy czym stosownie do treści ust. 3 tegoż artykułu środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Zauważyć należy, iż wynikająca z art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla m.in. używanych lokali jest prawem a nie obowiązkiem podatnika. Stawkę indywidualną można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika.

Jak wynika ze złożonego wniosku, w 2003 r. Spółka jawna nabyła dwie używane wiaty magazynowe o powierzchni odpowiednio 360 m² i 450 m², stanowiące samodzielne obiekty majątkowe amortyzowane stawką amortyzacyjną wynoszącą 10% począwszy od listopada 2003 r. W 2007 r. wiata o powierzchni 450 m² została zmodernizowana. Modernizacja polegała na konserwacji i ociepleniu konstrukcji dachu oraz zmianie poszycia dachowego. Natomiast w latach 2007 - 2008 wiatę magazynową o powierzchni 360 m² przekształcono w halę produkcyjną poprzez modernizację, adaptację oraz rozbudowę poprzez dobudowanie ścian w ten sposób, iż hala produkcyjna w nowym kształcie (powstała na bazie wiaty magazynowej o powierzchni 360 m² i "dobudówki") ma powierzchnię produkcyjną 1020 m². W związku z tym istnieją w istocie dwa budynki w zabudowie zwartej - jeden o powierzchni 1020 m² przeznaczony na cele produkcyjne oraz drugi o powierzchni 450 m² przeznaczony na cele magazynowe.

Mając na względzie przedstawiony stan faktyczny oraz cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż w wyniku modernizacji, adaptacji i rozbudowy ww. dwóch wiat magazynowych istnieją nadal dwa obiekty majątkowe o powierzchni odpowiednio 450 m² (wiata magazynowa) i 1020 m² (hala produkcyjna), przy czym wiata magazynowa o powierzchni 360 m² uzyskała nową funkcję użytkową.

Jeżeli zatem prace modernizacyjne wiaty magazynowej o powierzchni 450 m² można zakwalifikować w świetle cyt. wyżej art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jako ulepszenie środka trwałego to jej wartość początkową należało powiększyć o poniesione wydatki z tego tytułu i od tak ustalonej wartości początkowej dokonywać odpisów amortyzacyjnych według przyjętej stawki amortyzacyjnej do pełnego zamortyzowania, jeżeli stawka ta została ustalona stosownie do wymogów określonych w cyt. wyżej art. 22j ust. 1 cyt. ustawy. Zatem w świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko wnioskodawcy w tym zakresie, można uznać za prawidłowe.

Przy czym zaznaczyć należy, iż w przypadku gdy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, to mogą bezpośrednio zostać zaliczane do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Natomiast odnośnie drugiego obiektu majątkowego o powierzchni produkcyjnej 1020 m² stwierdzić należy, iż został on wytworzony. W wyniku poniesionych nakładów inwestycyjnych polegających na modernizacji, adaptacji i rozbudowy wiaty magazynowej o powierzchni 360 m² powstał w istocie nowy środek trwały - hala produkcyjna o powierzchni 1020 m².

Dlatego też poniesione nakłady nie mogą być kwalifikowane jako ulepszenie środka trwałego, lecz jako wydatki na wytworzenie we własnym zakresie nowego środka trwałego. Za takim stanowiskiem przemawia fakt, że w wyniku rozbudowy powstał obiekt o powierzchni prawie trzykrotnie większej niż pierwotnie, spełniający inną niż wcześniej funkcję.

W konsekwencji, zgodnie z ogólną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, wartość początkową tego środka trwałego (hali produkcyjnej), wytworzonego we własnym zakresie, będzie stanowił koszt wytworzenia ustalony z uwzględnieniem wymogów określonych w art. 22g ust. 4 ww. ustawy. Elementem tego kosztu będzie również niezamortyzowana wartość wiaty, na bazie której wytworzono ten nowy środek trwały. Po ustaleniu wartości początkowej środka trwałego należy zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonać wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k przed rozpoczęciem jego amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z poz. 1 Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ww. ustawy, dla budynków niemieszkalnych, zaliczonych do podgrupy 10 Klasyfikacji Środków Trwałych, stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.

Do przedmiotowego środka trwałego nie można zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej, stosownie do art. 22j ust. 1 ww. ustawy, ponieważ został on wytworzony we własnym zakresie.

Z treści cytowanego przepisu wynika bowiem wprost, że indywidualne stawki amortyzacyjne można ustalić dla używanych lub ulepszonych środków trwałych. Jednakże w przedmiotowej sprawie trudno doszukać się takiej tożsamości starego i nowego obiektu, która uzasadniałaby uznanie, iż zostały spełnione przesłanki określone w art. 22j ww. ustawy. Jak wyżej wykazano przedmiotowy środek trwały (hala produkcyjna) został wytworzony we własnym zakresie, zatem w przedstawionym stanie faktycznym nie ma zastosowania cytowany powyżej przepis art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, umożliwiający ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko wnioskodawcy w tym zakresie, jest nieprawidłowe.

Zważywszy na fakt, iż wnioskodawcą jest Spółka Jawna, niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m.in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla tej Spółki, co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla jej wspólników.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.