IBPB3/423-798/08/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2008 r. (data wpływu do tut. Biura 18 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie skutków podatkowych wynikających ze sporu sądowego dotyczącego zasadności zwrotu wydatków inwestycyjnych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) - jest prawidłowe.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 1 lipca 2007 r. Spółka zawarła z francuską firma inżynierską (dalej: wykonawca) umowę o zarządzanie częścią inwestycji polegającej na budowie nowej linii produkcyjnej do produkcji szkła (dalej: umowa). Na podstawie umowy wykonawca zobowiązał się do świadczenia kompleksowego wsparcia w zakresie zarządzania powierzoną mu częścią inwestycji (zestawiarnia surowców). Zakres usług świadczonych przez wykonawcę obejmuje m.in. opracowanie projektu zestawiarni surowców, wybór podwykonawców, zlecenie w imieniu Spółki dostaw materiałów oraz robót, zarządzanie budową oraz jej odbiór, a także nadzorowanie fazy rozruchu. Wynagrodzenie za świadczone usługi zostało określone w umowie w ustalonej z góry kwocie. Na podstawie umowy wykonawca zobowiązał się, że ponoszone przez Spółkę wydatki z tytułu inwestycji realizowanej pod nadzorem wykonawcy i przez wskazanych przez niego kontrahentów nie przekroczy określonego z góry poziomu ("Koszt planowany").W punkcie 13 umowy strony postanowiły, że gdyby faktyczny koszt inwestycji okazał się niższy niż Koszt planowany, Spółka wypłaci wykonawcy kwotę równą połowie zaoszczędzonych wydatków.Z drugiej strony, jeżeli faktyczny koszt inwestycji miałby być wyższy niż Koszt planowany, Spółka i wykonawca podzielą się dodatkowym kosztem po połowie, tj. wykonawca zwróci Spółce połowę kwoty poniesionych przez nią wydatków przewyższających Koszt planowany.W wyniku realizacji inwestycji okazało się, że kwota faktycznie poniesionych do tej pory przez Spółkę wydatków inwestycyjnych przekroczyła Koszt planowany. Stosownie do postanowień umowy, po stronie wykonawcy spowoduje to obowiązek zwrotu Spółce połowy tej różnicy. W konsekwencji Spółka wystawiła na wykonawcę notę obciążeniową obejmującą połowę kwoty poniesionych wydatków przewyższających Koszt planowany.Ponieważ wykonawca kwestionuje zasadność dokonanego przez Spółkę obciążenia, możliwe jest powstanie pomiędzy stronami sporu sądowego w tym zakresie.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy na kwalifikację przedmiotowego zdarzenia na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych może mieć wpływ fakt, że pomiędzy Spółką, a wykonawcą może powstać spór sądowy dotyczący zasadności zwrotu wydatków oraz jego ewentualne rozstrzygnięcia... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem wnioskodawcy ewentualny spór sądowy pomiędzy stronami nie będzie miał wpływu na kwalifikację podatkową opisanego stanu faktycznego. Jedynie w sytuacji, gdyby w wydanym wyroku właściwy sąd uznał, że Spółka nie miała prawa żądać zwrotu wydatków od wykonawcy (lub kwota roszczenia Spółki powinna być niższa), Spółka będzie zmuszona dokonać odpowiednich korekt deklaracji na podatek dochodowy od osób prawnych. Korekta polegałaby na zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości odpowiadającej kwocie, którą Spółka obciążyła wykonawcę, a która następnie została zakwestionowana przez właściwy sąd.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zarachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione koszty, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami lub służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.Stosownie do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części.Zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 wyżej cyt. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.Stosownie do postanowień zawartych w art. 16 ust. 1 pkt 48 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a - 16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. W związku z powyższym, Spółka, po określeniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i wprowadzeniu ich do ewidencji, dokonuje odpisów amortyzacyjnych przy wybranej przez siebie metodzie amortyzacji.Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Natomiast okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych został określony w art. 16m tej ustawy. Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż w sytuacji, gdyby w ewentualnym sporze sądowym pomiędzy stronami w wydanym wyroku sąd uznał, że Spółka nie miała prawa żądać zwrotu wydatków od wykonawcy (lub kwota roszczenia Spółki powinna być niższa), Spółka będzie miała prawo powiększenia wartości początkowej środków trwałych i od tak ustalonej wartości początkowej będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Wystąpienie ewentualnego sporu sądowego nie będzie miało wpływu na kwalifikację podatkową przedstawionego zdarzenia przyszłego za wyjątkiem sytuacji gdy w wyniku tego sporu właściwy sąd uzna roszczenie Spółki za nienależne w całości lub części. W takim wypadku rozstrzygnięcie sporu będzie miało wpływ na ustalenie wartości początkowej wytworzonego środka trwałego stosownie do argumentacji wcześniej przedstawionej.

Stanowisko podatnika przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2008 r. jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.