IBPB3/423-719/08/BG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 sierpnia 2008 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 26 sierpnia 2008 r.) uzupełnionym w dniu 30 października 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wystawiania dokumentów na podstawie których kontrahent Spółki-austriacka firma dokona zwrotu poniesionych kosztów - jest prawidłowe.

W dniu 26 sierpnia 2008 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wystawiania dokumentów na podstawie których kontrahent Spółki-austriacka firma dokona zwrotu poniesionych kosztów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z dnia 22 października 2008 r. wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełniony wniosek wpłynął do tut. BKIP w dniu 30 października 2008 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka skierowała na szkolenie, które odbyło w Anglii swoich pracowników. Zapłaciła za szkolenie i otrzymała fakturę od firmy angielskiej, która szkolenie to przeprowadziła. Z otrzymanej faktury wynika, że podmiot angielski naliczył podatek VAT w wysokości 17,50%. Spółka fakturę zapłaciła w kwocie brutto czyli wraz z podatkiem VAT.

Kontrahent z Austrii firma z którą Spółka współpracuje zobowiązał się pokryć koszty wyżej wspomnianego szkolenia. Ma to być tylko zwrot kosztów szkolenia przez podmiot austriacki, a nie sprzedaż szkolenia jako usługi.

Refakturowanie kosztów szkolenia obejmuje: cenę szkolenia, koszty transportu (lot tam i z powrotem na szkolenie), diety, noclegi, bilety autobusowe lub metra, koszty taksówki jeżeli byłaby konieczność poruszania się nią.

Podstawą refaktury ustalenia ustne między Spółką a firmą z Austrii (ustalenia te na dzień dzisiejszy nie zostały sporządzone w wersji papierowej lecz w formie ustnych ustaleń).

Na podstawie tych ustaleń firma austriacka zobowiązała się pokryć ww. koszty szkolenia.

Spółka ma przedstawić zestawienie kosztów szkolenia na podstawie których wystawia fakturę i obciąża firmę austriacką.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Spółka występuje z zapytaniem w jaki sposób zgodny z przepisami podatku dochodowego powinna wystawić dokument na podstawie którego austriacka firma dokona zwrotu poniesionych kosztów przez Spółkę dotyczących szkolenia.

Zdaniem Spółki, powinna ona wystawić fakturę VAT na kwotę na jaką opiewa zwrot kosztów nie powinna naliczać podatku VAT od usługi szkolenia na terenie Anglii, gdyż podatek ten został zafakturowany i odprowadzony przez angielski podmiot, a Spółka zapłaciła go płacąc za fakturę, którą otrzymała od tego podmiotu. Spółka powołuje się na art. 106 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Spółka przedstawiła następujące stanowisko w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych.

Na podstawie umowy ustnej z firmą austriacką dotyczącą akceptacji przez firmę austriacką zwrotu kosztów szkolenia (koszt szkolenia, koszty przejazdów, noclegów, diet) w myśl dyrektywy UE 112/WE/2006 zgodnie z jej regulacją, jeżeli podatnik działając we własnym imieniu, ale na rachunek kogo innego bierze udział w świadczeniu usług, to przyjmuje się że sam przyjął i świadczył daną usługę. A zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychód z działalności gospodarczej powstanie w dniu wystawienia faktury.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przychody podatników z tytułu należności wynikającej z wystawionej refaktury powinny być rozpatrywane na podstawie odpowiednich przepisów określających datę powstania przychodów należnych. Właściwym przepisem w odniesieniu do daty powstania przychodów należnych z tytułu wystawianych refaktur jest art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c - 3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

Odnośnie kwestii prawidłowego dokumentowania operacji gospodarczych, należy stwierdzić, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają zasad dokumentowania zdarzeń gospodarczych.

Przepis art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który zobowiązuje podatników do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Odrębnymi przepisami, o których mowa wyżej jest ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. Nr 76 z 2002 r., poz. 694 z późn. zm.). Przepis art. 20 i 21 tej ustawy określa zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych.

Zgodnie z zapisem art. 20 ustawy o rachunkowości:

* ust. 2

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi":

Podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:

Artykuł 21 ust. 1 ww. ustawy o rachunkowości określa, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

W świetle tych przepisów dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Zatem w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nieodłącznym elementem prawidłowego ustalenia dochodu (straty), podstawy opodatkowania i należnego podatku jest prawidłowe dokumentowanie przychodów i kosztów uzyskania przychodów.

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczych. Muszą one spełniać wymogi formalne dla dowodu księgowego określonego w ustawie o rachunkowości. Jeśli wystawiona faktura będzie spełniała wymogi dowodu księgowego, to będzie podstawą do zakwalifikowania do przychodów lub kosztów podatkowych pod warunkiem wykazania związku przyczynowo skutkowego z osiąganymi przychodami.

Biorąc powyższe pod uwagę, stanowisko Spółki uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.