IBPB3/423-249/08/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19 marca 2008 r. (data wpływu do tut. BKIP 25 marca 2008 r.) uzupełnionym w dniu 26 czerwca 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z refakturowaniem przez firmę francuską na polską spółkę ubezpieczeń pracowników francuskich, delegowanych do Polski - jest prawidłowe.

W dniu 25 marca 2008 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z refakturowaniem przez firmę francuską na polską spółkę ubezpieczeń pracowników francuskich, delegowanych do Polski.Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też, pismem z dnia 10 czerwca 2008 r. wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełniony wniosek wpłynął do tut. BKIP w dniu 26 czerwca 2008 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W roku 2004 Spółka podpisała z francuską spółką "porozumienie między pracodawcami", na podstawie którego pracownicy francuskiej spółki zostali oddelegowani do wykonywania pracy do Spółki.Pracownicy, o których mowa wyżej byli francuskimi rezydentami podatkowymi.Z treści umowy wynikało, że delegowani pracownicy pozostają przez cały okres, w którym wykonują obowiązki na rzecz Spółki na urlopie bezpłatnym we Francji, pracodawca francuski ponosił jedynie koszty ubezpieczeń pracowników delegowanych do Polski.Z informacji, które Spółka uzyskała od francuskiego przedsiębiorstwa wynika, że we Francji obowiązują przepisy, na mocy których za pracownika zatrudnionego przez francuskie przedsiębiorstwo oddelegowanego do pracy za granicą, francuski pracodawca jest obowiązany płacić specjalne ubezpieczenie "dla Francuzów pracujących za granicą".Koszty te były refakturowane przez firmę francuską na polską Spółkę.

W uzupełnionym stanie faktycznym Spółka wyjaśniła, iż jeśli chodzi o pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę to w ich przypadku Spółka francuska płaci dodatkowe, odrębne ubezpieczenie jako pracodawca delegujący pracowników do pracy za granicą, ale jest to ubezpieczenie obowiązkowe we Francji (pracodawca francuski delegujący pracowników za granicę i jednocześnie udzielający mu urlopu bezpłatnego nie może się z tego obowiązku zwolnić). Jeśli pracownik francuski został zatrudniony przez Spółkę na umowę o pracę to wynagrodzenie wypłaca mu Spółka, a firma francuska obciąża Spółkę tylko kosztami ubezpieczenia francuskiego. Refakturowanie kosztów ubezpieczenia wynika z podpisanych umów. Spółka podpisuje z francuskimi pracownikami umowy o pracę. Spółka oraz spółka francuska są związane porozumieniem, ale także są powiązane kapitałowo.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki związane z refakturowaniem przez firmę francuską na polską Spółkę ubezpieczeń pracowników francuskich będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.

Spółka polska zajmuje się produkcją części dla przemysłu motoryzacyjnego. W celu rozszerzenia, ułatwienia współpracy z innymi firmami z krajów europejskich, szczególnie z Francji oraz w celu rozwoju i zintensyfikowania produkcji, Spółka zatrudniła pracowników francuskich na wysokich stanowiskach m.in. dyrektora, technika produkcyjnego.Spółka w związku z zatrudnieniem tych osób poniosła wydatki, którymi obciążyła ją spółka francuska pokrywająca składki ubezpieczeniowe wymagalne przez francuski system emerytalno-rentowy dla pracowników oddelegowanych do pracy za granicą.Zdaniem Spółki wydatki, które zostały poniesione stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki po wyłączeniu enumeratywnie wydatków wymienionych w powołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodu.Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednie jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy.Zdaniem Spółki, zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o p.d.o.p. w powołanym przepisie art. 15 ust. 1 ustawy nie wymaga wskazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu.

Najwłaściwsza i zgodna, z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu), oraz

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Spółka podkreśla, iż możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten spodziewanego przychodu nie przysporzy.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka powołuje wyrok NSA z dnia 11 grudnia 2002 r. (sygn. akt I SA/ŁD 493/2001), w którym wyjaśniono "że ocena możliwości uzyskania przychodu ze względu na poniesienie danego wydatku winna być dokonywana w oparciu o kryteria obiektywne i w odniesieniu do momentu dokonania wydatku, a więc dla uznania kosztownego charakteru wydatku konieczne jest stwierdzenie, że w chwili jego dokonywania obiektywnie oceniając sytuację podatnik mógł się spodziewać osiągnięcia przychodu. Obiektywna ocena sytuacji oznacza branie pod uwagę realnych wskaźników ekonomicznych, sytuacji rynkowej, możliwości technicznych i technologicznych".

Reasumując zdaniem Spółki poniesione wydatki, o których mowa wyżej mogą dla Spółki stanowić koszt uzyskania przychodów, jako że przyczyniły się do zwiększenia przychodów i jako takie pozostały w ścisłym związku z przychodami uzyskiwanymi przez Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Zatem, aby wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, winien pozostawać w związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą Podatnika oraz nie może zostać wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy, jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów. W związku z powyższą definicją, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wydatki zarówno bezpośrednio związane z przychodami, które podatnik ponosi jako podmiot gospodarczy, a także wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie.

Refakturowanie należy do czynności, które nie zostały zdefiniowane w prawie podatkowym. Jednak przyjęta praktyka jak i orzecznictwo dopuszczają sytuację, w której koszty niektórych usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez ich wykonawcę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę poprzez wystawienie tzw. refaktur. Refakturowanie polega na zafakturowaniu odsprzedaży usług bez doliczania jakiejkolwiek marży. Celem refakturowania jest przeniesienie wyłożonych kosztów przez podmiot refakturujący, na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, mimo, że podmiot refakturujący fizycznie danej usługi nie świadczy. Odbiorca faktury jest równocześnie odbiorcą refakturowanych usług oraz pomiędzy odbiorcą a wystawcą refaktury istnieje umowa, z której wynika, że taka usługa jest przedmiotem świadczenia i odrębnego fakturowania.

Reasumując Spółka, jako podmiot faktycznie korzystający z usług oddelegowanych pracowników, może zaliczyć wydatki refakturowane przez spółkę francuską na Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów. Ubezpieczenie to jest bowiem wymagane przez francuski system emerytalno - rentowy, obowiązkowe dla francuskich pracodawców, w przypadku oddelegowania pracowników za granicę. Ponadto obowiązek ten wynika z "porozumienia między pracodawcami", na podstawie którego pracownicy francuskiej spółki zostali oddelegowani do wykonywania pracy dla Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.