IBPB3/423-135/08/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2007 r. (data wpływu do tut. Biura 26 listopada 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na zakup prasy udokumentowanych paragonami fiskalnymi - jest prawidłowe.

W dniu 26 listopada 2007 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na zakup prasy udokumentowanych paragonami fiskalnymi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Pracownicy Spółki dokonują w sposób incydentalny zakupu prasy w punktach sprzedaży typu RUCH. Wydatek ten udokumentowany jest paragonem z kasy fiskalnej, który zawiera dane identyfikacyjne wraz z numerem NIP sprzedawcy oraz kwotę brutto. Czy wydatki na zakup prasy w punktach sprzedaży typu RUCH udokumentowane paragonami fiskalnymi stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wydatki na zakup gazet w punktach sprzedaży prasy typu RUCH udokumentowane paragonami z kasy fiskalnej stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Spółki wydatek na zakup prasy poniesiony w celu uzyskania przychodu, udokumentowany paragonami z kasy fiskalnej stanowi wystarczający dowód poniesienia kosztu przez pracownika. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych można ten wydatek zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, skoro nie został on wymieniony w art. 16 ust. 1 wspomnianej ustawy. Wystawienie paragonu fiskalnego zamiast faktury VAT czy rachunku nie niweczy samego faktu poniesienia wydatku w celu uzyskania, czy zabezpieczenia przychodu. Za koszty uzyskania przychodu uznaje się wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki, które związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą i których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, a które nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W sytuacji, gdy istnieje związek przyczyno-skutkowy pomiędzy wydatkiem a uzyskanym przychodem, spełniony jest podstawowy i wystarczający warunek do uznania poniesionego wydatku za koszt podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Aby wydatki na zakup prasy dokonywane przez pracowników Spółki, mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, muszą być spełnione warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...). Wyżej wymienionych wydatków nie ma w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1, dlatego też, jeżeli Spółka wykaże, że wydatki te miały związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i wpłynęły bądź mogą wpłynąć w sposób bezpośredni lub pośredni na możliwość osiągnięcia przychodu bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, wydatki takie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają zasad dokumentowania zdarzeń gospodarczych. Jednakże art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zobowiązuje podatników do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu/straty, podstawy opodatkowania i należnego podatku. Tymi odrębnymi przepisami są art. 20 i art. 21 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.). Art. 20 ustawy o rachunkowości stanowi, iż do ksiąg rachunkowych należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Zgodnie z art. 21 ust. 1 ww. ustawy, aby dowód księgowy mógł stanowić podstawę ujęcia w księgach rachunkowych powinien zawierać co najmniej:

* określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,

* określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,

* opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,

* datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,

oraz niekoniecznie:

* podpisy wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,

* stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu, ujęcie w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Jednostka może nie umieszczać danych, o których mowa wyżej w pkt 5 i 6, czyli m.in. podpisu wystawcy dowodu, w sytuacji gdy wynika to z odrębnych przepisów lub techniki udokumentowania zapisów księgowych.

W świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego oraz w oparciu o obowiązujący stan prawny należy stwierdzić, iż paragony uzupełnione o dane określone w art. 21 ustawy o rachunkowości będą stanowiły dowód księgowy dokumentujący poniesienie wydatku tylko w przypadku niemożliwości uzyskania od zbywcy towarów i usług faktury VAT lub rachunku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.