IBPB2/415-625/08/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 31 marca 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udzielenia przez pracodawcę swoim pracownikom pożyczki o stopie procentowej niższej niż stosowana przez banki - jest prawidłowe.

W dniu 31 marca 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udzielenia przez pracodawcę swoim pracownikom pożyczki o stopie procentowej niższej niż stosowana przez banki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zawiera z pracownikami odpłatne umowy pożyczki, z określeniem stopy procentowej w wysokości niższej niż średnia stopa procentowa stosowana przez banki. Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek, a udzielanie pożyczek dla każdego pracownika odbywa się według tych samych zasad i według tej samej stopy procentowej, zgodnie z wewnętrznymi regulaminami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy różnica między wysokością odsetek naliczonych od pożyczki, przyznanej pracownikowi na preferencyjnych warunkach, a kwotą odsetek wynikającą z zastosowania oprocentowania pożyczki na zasadach rynkowych, stanowi dla pracownika przychód z tytułu świadczeń częściowo odpłatnych.

Zdaniem wnioskodawcy, różnica między wysokością odsetek naliczonych od pożyczki, przyznanej pracownikowi na preferencyjnych warunkach, a kwotą odsetek wynikającą z zastosowania oprocentowania pożyczek na zasadach rynkowych, nie stanowi dla pracownika przychodu z tytułu świadczeń częściowo odpłatnych, na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek, a udzielanie pożyczek dla każdego pracownika odbywa się według tych samych zasad i według tej samej stopy procentowej (zgodnie z wewnętrznymi regulaminami).

Wnioskodawca podnosi, że z definicji umowy pożyczki, zawartej w przepisie art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, iż umowa pożyczki może być czynnością prawną dokonaną pod tytułem odpłatnym jak i nieodpłatnym. Odpłatność polega na zapłacie odsetek, które strony określają w momencie zawarcia umowy. Podatnik zawiera z pracownikiem odpłatne umowy pożyczki, z jednoczesnym określeniem stopy procentowej, w wysokości niższej niż średnia stopa stosowana przez banki. Spółka twierdzi, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wynika, iż przychód ze świadczeń częściowo odpłatnych powstaje po stronie pracownika tylko wówczas, gdy pracownik faktycznie otrzyma takie świadczenie. Jeżeli Spółka nie świadczy profesjonalnie usług udzielania pożyczek osobom fizycznym w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to w odniesieniu do pracownika nie zostaje spełniona przesłanka, wyrażona w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, polegająca na faktycznym otrzymaniu przez pracownika świadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Przychodami ze stosunku pracy są zatem wszelkie przychody, których podstawą otrzymania jest łączący pracownika z pracodawcą stosunek pracy.

Przez umowę pożyczki w świetle art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki może być udzielona nieodpłatnie lub odpłatnie, tj. za oznaczonym wynagrodzeniem w formie odsetek. Zawierając umowę strony same kształtują warunki jej obowiązywania.

Z analizy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że udzielanie pożyczek nie stanowi usług wchodzących w zakres działalności Spółki, a tym samym Spółka nie świadczy tejże usługi na rzecz innych odbiorców niż pracownicy. Zauważyć również należy, że udzielanie pożyczek odbywa się według tych samych zasad - zgodnie z wewnętrznymi regulaminami - dla wszystkich pracowników i według tej samej stopy procentowej.

Ustosunkowując się zatem do ewentualnego opodatkowania kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy oprocentowaniem pożyczki, wynikającej z zawartej umowy z pracownikiem, a kwotą odsetek wynikającą z zastosowania oprocentowania pożyczki na zasadach rynkowych, to stwierdzić należy, że brak jest podstaw do uznania, iż po stronie pracownika powstaje przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, kwota stanowiąca różnicę między wysokością odsetek naliczonych od pożyczki, przyznanej pracownikowi, a kwotą odsetek wynikającą z zastosowania oprocentowania pożyczek na zasadach rynkowych (np. w banku), nie stanowi dla pracownika przychodu ze stosunku pracy i nie podlega opodatkowaniu w rozumieniu art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dlatego też uznano stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.