IBPB2/415-559/08/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 19 marca 2008 r.), uzupełnionym w dniu 17 czerwca 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zaliczenia do przychodu pracownika świadczeń w postaci udostępnienia pracownikom lokalu mieszkalnego - jest prawidłowe.

W dniu 19 marca 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zaliczenia do przychodu pracownika świadczeń w postaci udostępnienia pracownikom lokalu mieszkalnego. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 12 czerwca 2008 r. wezwano o jego uzupełnienie. W dniu 17 czerwca 2008 r. wpłynęło ww. uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca realizuje projekt dla klienta, którego zakład produkcyjny mieści się w innej miejscowości. Ponieważ realizacja projektu wymaga obecności pracowników i zleceniobiorców firmy w zakładzie produkcyjnym klienta Spółka wynajęła w tej miejscowości lokal mieszkalny na cele zbiorowego zakwaterowania pracowników. Z lokalu mieszkalnego korzystają pracownicy i zleceniobiorcy w czasie swoich wyjazdów służbowych do tej miejscowości. Okres przebywania jednego pracownika/zleceniobiorcy w ww. lokalu wynosi od kilku do kilkunastu dni w ciągu miesiąca. W związku z tym koszt wynajmu lokalu przypadający na jednego pracownika/zleceniobiorcę wynosi mniej niż 500 zł miesięcznie. W umowach o pracę jako miejsce wykonywania pracy wskazano siedzibę firmy, a pracownicy nie korzystają z podwyższonych kosztów uzyskania przychodu. W umowach zlecenia nie wskazano miejsca wykonywania pracy. Natomiast miejsce zamieszkania pracowników i zleceniobiorców mieszczą się w innych miejscowościach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy udostępnienie pracownikom i zleceniobiorcom w czasie ich podróży służbowych mieszkania służbowego stanowi dla nich przychód podlegający opodatkowaniu.

Zdaniem Spółki w przedstawionym stanie faktycznym udostępnienie lokalu mieszkalnego pracownikom korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych. Zbiorowe zakwaterowanie to system, w którym jeden lokal udostępniony jest wielu pracownikom. Tak jest w prezentowanym przypadku. W celu skorzystania z ww. zwolnienia konieczne jest aby podatnik nie korzystał z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz aby jego miejsce zamieszkania położone było poza miejscowością w której znajduje się przedmiotowy lokal. Warunki te są także spełnione. Zwolnienie jest ograniczone kwotowo - w przypadku gdy wartość świadczenia ustalona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b ww. ustawy w danym miesiącu przekroczy 500 zł to nadwyżka jest opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Reasumując, w przedstawionym stanie faktycznym pod warunkiem zachowania powyżej wskazanych warunków, świadczenie w postaci udostępnienia pracownikom lokalu mieszkalnego, korzysta ze zwolnienia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 19 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14, w:

Zgodnie z art. 21 ust. 14 ww. ustawy powyższe zwolnienie ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 tj. podwyższonych kosztów uzyskania przychodów stosowanych w jednym, bądź więcej niż jednym zakładzie pracy.

Ustawodawca uzależnił prawo do zwolnienia od rezygnacji podatnika ze stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów. Powyższa rezygnacja dotyczy zarówno stosowania podwyższonych kosztów uzyskania w trakcie roku, jak i w rozliczeniu rocznym.

Nie każdy rodzaj zakwaterowania korzysta ze zwolnienia. Uprawnienie to obejmuje wyłącznie zakwaterowanie polegające na udostępnieniu miejsca w hotelu robotniczym lub w kwaterze prywatnej wynajmowanej na cele zbiorowego zakwaterowania. W przypadku hotelu pracowniczego ustawodawca nie wprowadził limitu kwotowego zwolnienia jak ma to miejsce w przypadku świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników w kwaterach prywatnych wynajmowanych na cele zbiorowego zakwaterowania do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Z przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego, oraz własnego stanowiska wynika, iż Spółka wynajęła lokal mieszkalny na cele zbiorowego zakwaterowania dla pracowników i zleceniobiorców w czasie wyjazdów służbowych w celu realizacji projektu. Lokal mieszkalny znajduje się w innej miejscowości niż siedziba firmy, oraz koszt wynajmu przypadająca na jednego pracownika nie przekroczy miesięcznie kwoty 500 zł. Wnioskodawca zaznaczył również, że pracownicy nie korzystają z podwyższonych kosztów uzyskania przychodu określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy od podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, wartość świadczenia z tytułu zakwaterowania pracownika do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku gdy koszt świadczenia przekroczy w danym miesiącu 500 zł, nadwyżka będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Dlatego też uznano stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.