IBPB2/415-246/07/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana F. przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2007 r. (data wpływu do tut. Biura - 9 października 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania zwrotu pracownikowi z tytułu podróży służbowej kosztów przejazdu prywatnym samochodem - jest prawidłowe.

W dniu 9 października 2007 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania zwrotu pracownikowi z tytułu podróży służbowej kosztów przejazdu prywatnym samochodem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podstawowym przedmiotem prowadzonej przez wnioskodawcę działalności jest wykonywanie robót ogólnobudowlanych związanych z wznoszeniem budynków pod symbolem PKD 4521A. W tym celu zatrudnieni pracownicy: kierownik budowy oraz dyrektor ds. technicznych wykonują swoje obowiązki poza siedzibą pracodawcy wykorzystując prywatne samochody. W treści ich umów o pracę wskazano jako miejsce świadczenia pracy zakład główny.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy ww. pracownikom przysługuje zwrot kosztów podróży służbowych prywatnym samochodem pracownika i czy stanowi to dla nich przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zdaniem wnioskodawcy opodatkowaniu podlega jedynie wypłacona pracownikowi należność z tytułu używania samochodu w podróży służbowej w wysokości przekraczającej limity ustalone w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym za niewłaściwe należy uznać opinie, iż wypłacone należności bez względu na limity są podlegającym opodatkowaniu przychodem ze stosunku pracy, gdyż zwolnieniem objęte są jedynie przypadki, gdy obowiązek ponoszenia ww. kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13. Oznacza to, że pracodawca inny niż związany z państwową lub samorządową jednostką sfery budżetowej może przyjąć zasady wypłaty tych należności w kwotach wyższych, jednak zwolnienie od podatku w przypadku podróży służbowych na terenie kraju dotyczyć będzie wyłącznie kwot nieprzekraczających wysokości wynikających z Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.).Zakres przedmiotowy tego przepisu pozwala zatem zwolnić od podatku tylko wartość diet i innych należności z tytułu podróży służbowych do wysokości określonej zgodnie z przepisami powołanego powyżej rozporządzenia. Kwoty wypłacone ponad limity wynikające z ww. rozporządzenia podlegają opodatkowaniu jako przychody ze stosunku pracy.

Innymi należnościami, o których mowa, może być zgodnie z § 3 pkt 1 powołanego rozporządzenia zwrot kosztów przejazdów. Stosownie do § 5 pkt 1 i 3 rozporządzenia środek transportu właściwy do odbycia podróży określa pracodawca. Na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem nie będącym własnością pracodawcy. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr ustaloną przez pracodawcę.

Tak więc diety i inne należności wypłacane kierownikowi budowy i dyrektorowi ds. technicznych, zatrudnionym na podstawie umowy o pracę, będą podlegały zwolnieniu z opodatkowania do wysokości określonej w rozporządzeniu stosownie do powołanego wyżej art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a), pod warunkiem, że dotyczyły podróży służbowej określonej w rozumieniu odrębnych przepisów.Nie każde bowiem wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się miejsce pracy pracownika, jest podróżą służbową. Definicja podróży służbowej zawarta w art. 77#61450; § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), stanowi, że pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Jednocześnie art. 29 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy wymaga, by miejsce wykonywania pracy przez pracownika było zapisane w treści umowy o pracę. Strony zawierające umowę o pracę mają dużą swobodę w określaniu miejsca pracy. Może to być stały punkt w znaczeniu geograficznym bądź pewien oznaczony obszar, w którym ma nastąpić świadczenie pracy. Dopiero zatem wyjazd poza tak określone miejsce pracy stanowi podróż służbową.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że o tym czy zwrot kosztów przejazdu do miejsca wykonywania czynności polegających na nadzorowaniu budowy związany jest z podróżą służbową decyduje treść umowy o pracę, a zatem stanowi przedmiot związany z prawem pracy.

W przypadku kierownika budowy i dyrektora ds. technicznych jako miejsce świadczenia pracy wskazano w umowie o pracę zakład główny, podczas gdy wykonują oni swoje obowiązki poza siedzibą pracodawcy. Z treści wniosku wynika, że pracownicy ci odbywają podróże służbowe, a pracodawca wypłaca im należności związane z odbywaniem tych podróży. Jeśli świadczenia wypłacone pracownikom z tytułu odbycia przez nich podróży służbowej przekroczą limity określone regulacjami przywołanego rozporządzenia, wówczas wypłacona pracownikowi nadwyżka ponad limit uznana być winna za przychód ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 12 ust. 1 ustawy podatkowej. Przywołany przepis art. 12 ust. 1 ustawy podatkowej wskazuje, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto w nawiązaniu do stanowiska wnioskodawcy organ podatkowy nadmienia, iż w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym zwolnieniu z opodatkowania podlega zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw. Powyższe jest spowodowane faktem, iż w stanie faktycznym wprost wskazano, że otrzymane należności są związane z odbywaniem przez pracowników podróży służbowych, co jest równoznaczne z zastosowaniem art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi odpowiedź na zadane przez wnioskodawcę pytanie 1. Natomiast w zakresie pytania 2. - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów, postanowieniem z dnia 7 stycznia 2008 r. odmówił wszczęcia postępowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.