IBPB1/415-69/08/WRz
Pismo z dnia 21 kwietnia 2008 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPB1/415-69/08/WRz
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko P. M., przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2008 r. (data wpływu do tut. Biura 23 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów przez osobę zagraniczną prowadzącą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pozarolniczą działalność gospodarczą - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 23 stycznia 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów przez osobę zagraniczną prowadzącą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pozarolniczą działalność gospodarczą.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Pismem z dnia 29 listopada 2007 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego poinformował wnioskodawcę o zobowiązaniu do zaprowadzenia ksiąg rachunkowych poczynając od dnia 1 stycznia 2008 r. Jako podstawę powołano art. 2 ust. 1 pkt 6 Ustawy o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694), której przepisy dotyczą zagranicznych osób fizycznych, prowadzą-cych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność osobiście, przez osobę upoważ-nioną przy pomocy pracowników - w odniesieniu do działalności prowadzonej na teryto-rium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na wielkość przychodów.
Naczelnik Urzędu Skarbowego podniósł, iż art. 13 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007, nr 155, poz. 1095) umożliwiający korzystanie ze swobody przedsiębiorczości osobom zagranicznym z państw członkowskich UE na takich samych zasadach jak obywatele polscy dotyczy jedynie podejmowania, wykonywania i zakończe-nia działalności gospodarczej na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, nie regulując spraw podatkowych i związanych z tym kwestii prowadzenia odpowiednich ewidencji, które to zasady reguluje Ustawa o rachunkowości.Wobec uregulowania kwestii spraw podatkowych w ustawie o rachunkowości, zdaniem Naczelnika, jako zagraniczna osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą w Pol-sce, podatnik ma być zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych, niezależnie od wysokości osiąganych przychodów.
Wnioskodawca jest obywatelem Republiki Włoskiej. Prowadzi na terenie Polski działalność gospodarczą na podstawie wpisu w Ewidencji Działalności Gospodarczej prowadzonej przez Prezydenta Miasta.Do końca 2007 r. prowadził księgę przychodów i rozchodów. W związku z pismem Na-czelnika Urzędu Skarbowego, począwszy od dnia 1 stycznia 2008 r. zaczął prowadzić księgi rachunkowe. W zeszłym roku obrotowym uzyskał przychód netto w wysokości niż-szej niż 800 000 EURO, także w obecnym roku przychód ten będzie niższy od powyższej kwoty.Obowiązek zaprowadzenia pełnej rachunkowości z racji faktu, iż jest to zaawansowana i kosztowna forma ewidencji podatkowej, zwiększy znacznie koszty prowadzenia działalno-ści gospodarczej i może okazać się bardzo niekorzystny dla przedsiębiorstwa.
W związku z powyższym zadał następujące pytanie:
Czy może prowadzić księgę przychodów i rozchodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej na terenie Polski.
Zdaniem wnioskodawcy:
Art. 13 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przewidujący dla osób zagranicznych z państw członkowskich Unii Europejskiej możliwość podejmowania i wy-konywania działalności gospodarczej na takich samych zasadach jak dla obywateli pol-skich powinien powodować stosowanie w stosunku do wnioskodawcy takich samych za-sad, jakie obowiązują obywateli polskich także w kontekście ustawy o rachunkowości. Art. 2 ust. 1 pkt 2 tej ustawy przewiduje jej zastosowanie do osób fizycznych z siedzibą na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej rów-nowartość w walucie polskiej 800.000 euro. To właśnie taki, wyłącznie określony kwoto-wo, powinien być, zdaniem wnioskodawcy warunek zaprowadzenia ksiąg rachunkowych.
Twierdzenie Naczelnika Urzędu Skarbowego, iż przepis art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy orachunkowości dotyczy tylko podejmowania, wykonywania i zakończenia działalności go-spodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a nie reguluje spraw podatkowych i związanych z tym kwestii prowadzenia odpowiednich ewidencji celem ustalenia dochodu pełnomocnik wnioskodawcy uważa za sprzeczne z prawem wspólnotowym, a w szczegól-ności z judykaturą Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, którą Ministerwłaściwy do spraw finansów publicznych powinien uwzględniać zarówno przy wydawaniu interpretacji ogólnej, jak i szczególnej (odpowiednio art. 14a i 14e ustawy - Ordynacja po-datkowa (tekst jedn. Dz. U.2005, nr 8, poz. 60). Sprzeczność ta dotyczy w rozumieniu pełnomoc-nika wnioskodawcy przepisów o swobodzie przedsiębiorczości (swobodzie zakładania przedsiębiorstw), regulowanej przepisami art. 43 i nast. Traktatu o utworzeniu WspólnotyEuropejskiej, który Rzeczpospolita Polska przyjęła bezwarunkowo i w całości z datą akce-sji do Wspólnoty Europejskiej 1 maja 2004 r. (Dz. U. UE C 321 E z 29.12.2006)W orzeczeniu w sprawach C-397/98 i C-410/98 (tzw. orzeczenie M.) z dnia 8 marca 2001 r. (opublikowane: Zbiory orzecznictwa Trybunału Europejskiego Strona 1-01727) ETS wyraził co prawda pogląd, iż wedle ustalonego orzecznictwa Trybunału, pomimo, iż kwestia podatków bezpośrednich należy do kompetencji państw członkowskich Wspólnoty Europejskiej, państwa członkowskie musząjednak wykonywać te kompetencje zgodnie z prawem wspólnotowym i unikać jakiejkolwiek dyskryminacji z powodu narodowości (par. 37 orzeczenia). W polskim piśmiennictwie wskazuje się, iż powyższe oznacza wzięcie pod uwagę swobód wspólnotowych przy wykonywaniu powyż-szych kompetencji (por. J. Barcz, Prawo Unii Europejskiej, Warszawa 2006, s. 11-104).Pogląd z orzeczenia M. ETS powtarzał wielokrotnie, między innymi w orze-czeniach: C-279/93 Schumacker <1995> ECR I-225, par. 21 i 26; C-80/94 <1995> ECR I-2493, § 16: C-107/94 Asscher <1996> ECR.
Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.
Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095) Osoby zagraniczne z państw członkowskich Unii Europejskiej, państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego nienależących do Unii Europejskiej oraz państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, które mogą korzystać ze swobody przedsiębiorczości na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na takich samych zasadach jak obywatele polscy.
Cudzoziemcy, obywatele innych państw niż wymienione w ust. 1, którzy:
posiadają w Rzeczypospolitej Polskiej:
zezwolenie na osiedlenie się,
zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich,
zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony udzielone w związku z okoliczno-ścią, o której mowa w art. 53 ust. 1 pkt 7, 13, 14 lub 16 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1694 oraz z 2007 r. Nr 120, poz. 818),
zgodę na pobyt tolerowany,
status uchodźcy,
korzystają w Rzeczypospolitej Polskiej z ochrony czasowej,
2a)posiadają ważną Kartę Polaka,
są członkami rodzin w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 14 lipca 2006 r. o wjeź-dzie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin (Dz. U. Nr 144, poz. 1043 oraz z 2007 r. Nr 120, poz. 818), dołączającymi do obywateli państw, o któ-rych mowa w ust. 1, lub przebywającymi z nimi
- mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospoli-tej Polskiej na takich samych zasadach jak obywatele polscy.
Osoby zagraniczne inne niż wymienione w ust. 1 i 2 mają prawo do podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej wyłącznie w formie spółki: komandytowej, ko-mandytowo-akcyjnej, z ograniczoną odpowiedzialnością i akcyjnej, a także do przystę-powania do takich spółek oraz obejmowania bądź nabywania ich udziałów lub akcji, o ile umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej.
Stosownie do art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), osoby fizyczne, spółki cywil-ne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i roz-chodów z zastrzeżeniem ust. 3 i 5,albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepi-sami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wy-sokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy (....). Zgodnie zaś z art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.) przepisy tej ustawy stosuje się do mających sie-dzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej: - zagra-nicznych osób prawnych, zagranicznych jednostek nieposiadających osobowości prawnej oraz zagranicznych osób fizycznych, prowadzących na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej działalność osobiście, przez osobę upoważnioną, przy pomocy pracowników - w odniesie-niu do działalności prowadzonej na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, bez względu na wielkość przychodów.
Zatem z treści przytoczonych wyżej przepisów i przedstawionego stanu faktycznego wy-nika, że jako zagraniczna osoba fizyczna wnioskodawca zobowiązany będzie do zaprowa-dzenia ksiąg rachunkowych.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.