IBPB1/415-409/08/WRz - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu własnych podróży służbowych przez prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko P.Ż. przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 16 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu zagranicznych podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą - jest prawidłowe.

W dniu 16 maja 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu zagranicznych podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarcza w zakresie transportu międzynarodowego. W ramach działalności gospodarczej podróżuje po całej Europie. W związku z tym, koszty utrzymania w podróży służbowej są znacznie większe niż pracującego na miejscu. Przy tym zauważa, że podróże te nie są krótkimi kilkugodzinnymi wyjazdami, ale trwają co najmniej kilka dni.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet z tytułu podróży służbowych przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie transportu międzynarodowego w części nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom...

Zdaniem wnioskodawcy, ustawodawca w art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) przewidział możliwość zrekompensowania podwyższonych kosztów utrzymania poprzez zaliczenie w koszty uzyskania przychodu wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarcza i osób z nimi współpracujących - w części nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. We wniosku wskazano, iż organy skarbowe twierdziły do tej pory, że działalność transportowa jest wykonywana na terenie całego świata i żaden wyjazd nie jest wyjazdem służbowym, co jest zdaniem wnioskodawcy absurdem i nadinterpretacja godząca w interesy firm transportowych. Ponadto Sądy Administracyjne stwierdzają, iż organy podatkowe bezpodstawnie przyjęły, że podróż służbowa może mieć miejsce jedynie wtedy, gdy jej celem jest wyjazd do kontrahenta zagranicznego, np. w celu omówienia warunków kontraktu na wykonywanie usług przewozowych. Jak twierdzi nie można uznać, że podatnik wykonując zadania poza krajem, nie odbywa podróży służbowej tylko z tego powodu, że nie jest pracownikiem albo zadania te wchodzą w zakres jego działalności gospodarczej. Pogląd ten po-dzielił Naczelny Sąd Administracyjny. Rozstrzygniecie kwestii nastąpiło wyrokiem Na-czelnego Sadu Administracyjnego, który stwierdził, iż: "Osoby prowadzące działalność gospodarcza z tytułu odbywania podróży służbowych nie mogą rozliczać w kosztach uzyskania przychodu kosztów faktycznie poniesionych z tytułu zwiększonych wydatków na koszty utrzymania, lecz mogą się rozliczyć tylko swoistym "ryczałtem" - wartością diet za czas podróży służbowej przysługującą pracownikom. Za zagraniczną podróż służbowa należy uznać wykonywanie bezpośrednio przez przedsiębiorcę zadań spółki poza granicami kraju. Zupełnie nieuprawnione była stanowisko organów, że realizowanie zasadni-czego przedmiotu działalności (w tym wypadku usług transportowych) nie wchodzi w za-kres podróży służbowych, natomiast podróże incydentalne spełniają wymogi podróży służbowych". Podobne zdanie przedstawił Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, który - powołując się na ww. wyrok - uznał, że za zagraniczna podróż służbowa osoby prowadzącej własną firmę transportowa należy uznać wykonywanie bezpośrednio przez nią za-dań związanych z interesami firmy poza granicami kraju. Można do nich zaliczyć także usługi stanowiące zasadniczy przedmiot działalności tej osoby (a nie tylko wyjazdy "nad-zwyczajne"). Prowadzący firmę transportowa ma wiec prawo do potrącenia kosztów za-granicznej podróży, byleby nie przekroczyły one limitu diet przewidzianego dla pracowników. Należy też zwrócić uwagę na orzeczenie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w którym opierając się na orzecznictwie Wojewódzkiego i Naczelnego Sądu Administracyjnego stwierdzono, iż: " (...) osoby prowadzące działalność gospodarczą z tytułu odbywania podróży służbowych nie mogą rozliczyć w kosztach uzyskania przychodu kosztów faktycznie poniesionych z tytułu zwiększonych wydatków na koszty utrzymania, lecz mogą się rozliczyć tylko swoistym "ryczałtem" - wartością diet za czas podróży służbowej przy-sługującą pracownikom.

We wniosku powołując wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 marca 2007 r. Sygn. akt III SA/War 3827/06 wskazano, iż przepis art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy nie ogranicza kręgu podmiotów, do którego się odnosi poprzez definicje pojęcia podróż służbowa. Użyte bowiem pojęcie "podróż służbowa" nie ma ustawowej definicji w prawie podatkowym, a sięganie do definicji zawartej w Kodeksie pracy jest zdaniem Sądu nieuprawnione. Za nieuprawnione należy również uznać stanowisko, iż realizowanie zasadniczego przedmiotu działalności przez osoby prowadzące ta działalność nie wchodzi w zakres podróży służbowych. Ustawodawca w interpretowanym przepisie nie ograniczył kręgu objętych nim podmiotów ze względu na rodzaj prowadzonej działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.